φωτογραφία παλιά

[Χρήστοςφλ]

τα μάτια μου άνοιξα προτού να ξημερώσει
να δω το φως το αυγινό προτού να φύγει
προτού με φθείρει ο καιρός και με σκοτώσει
με το στιλέτο που πίσω απ’ την πλάτη κρύβει

τριγύρω σε κορνίζες πρόσωπα οικεία
με πάνε σ’ έναν άλλο τόπο σ’ άλλο χρόνο
σα να ‘μαι μες στη σάλα με τα προσωπεία
μουσείου, που φιλοξενεί θανάτους μόνο

βλέπω κι εσένα, τα μαλλιά σου είναι χυμένα
πάνω στους ώμους, σκύβω και σου ψιθυρίζω
«σ’ αγάπησα πιότερο απ’ όλους κι από μένα
κι εσύ μ’ αγάπησες πιο πάνω απ’ όσο αξίζω»

σε βλέπω, πίνω κάθε φθόγγο απ’ τη φωνή σου
κι εσύ μ’ ακούς τι κι αν τα χρόνια μας χωρίσαν
κι όπως μ’ αγγίζεις , με το χέρι το δεξί σου
μου λες: «για κοίτα τα δεντρά πως πρασινίσαν»