ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ
Συννεφάκι μικρό και αφράτο
βολτούλα βγήκε στον ουρανό
με χαμόγελο ζεστό και μεγάλο
και με τον Ήλιο πιάνει χορό.
Αεράκι φυσά και το πάει
σε λιβάδια και σ’ άσπρα βουνά
τα λουλούδια χαζεύει, γλιστράει
στις νιφάδες, καθώς σεργιανά.
Συνεχίζει τη βόλτα, φοράει
ροζ καπέλο, στα χείλη λιπ γκλος
μην το δούνε οι γλάροι, ζηλεύει
την ομορφιά που τους δίνει ο Θεός.
Κάτω η θάλασσα, μαγεία μεγάλη
και στα κύματα στέλνει φιλιά
προβατάκια του λένε πως είναι
και πως μοιάζουν πολύ τελικά.
Συννεφάκι μικρό και αφράτο
τι ανέλπιστο νέο κι’ αυτό!
Άκου, λέει, το κύμα να μοιάζει
με το σύννεφο, πόσο γλυκό!
Παίρνει δρόμο και φεύγει και τρέχει
άσπρο φόρεμα παίρνει, φορά
να το μάθουνε πρέπει οι γλάροι
πως το κύμα το αγαπά.
Μα οι γλάροι χαθήκαν, επήγαν
για τα σκέρτσα τους τα ζωηρά
πίσω τρέχουν απ’ το μεγάλο καράβι
κάνουν κύκλους, πετούν μαγικά.
Συννεφάκι μικρό και αφράτο
μα πως ντύθηκε έτσι, ντροπή
να νομίζει από μία κουβέντα
πως αλλάζει η ζωή του τροπή!
Συννεφάκι και πάλι βολτάρει
και το φόρεμα πίσω πετά
παραπονάκι μικρούλι, νομίζει
πως βροχούλα θ’ αρχίσει ξανά.
Συννεφάκι μικρό και αφράτο
κι’ η βροχούλα του τόση πολλή
να ‘ν’ το κύμα που φταίει, ποιός ξέρει
ή ο άνεμος που το οδηγεί?
Συννεφάκι τρελό και φευγάτο
άσ’ τον άνεμο, βάλε μυαλό
πρέπει στη γη να κατέβεις, δεν είσαι
τόσα χρόνια συννεφάκι μικρό….
