Κύτταρα…
Mια περίεργη οντότητα στο νεκρό μου σώμα.
Τι ορίζει το σκοτάδι σε κάθε ψυχή;
Πώς ορίζει την ψυχή κάθε λογική;
Και τι στην τελική ορίζει την λογική;
Ποια μακρινή διαστροφή μπορεί να την πλησιάσει;
Πώς να νιώσει ένα σώμα τη ζωή;
Μια πνοή, μια ηδονή είναι αρκετή;
Ποιο ναρκωτικό, ποια ουσία μυστική,
είναι ικανή να με κάνει να νιώσω ζωντανή;
Να αποκτώ ή να πετώ είναι η πιο ακόρεστή μου επιθυμία;
Ποια λοιπόν να εφαρμόσω φιλοσοφία;
Ποιο Χριστό να επικαλεστώ για να μ’ ακούσει;
Ποια εικόνα, ποιο σταυρό ακόμη θα χρειαστεί να φιλήσω;
Πάλι εδώ, να αναζητώ ένα φιλικό είδωλο να ομολογήσω.
Πόσα ερωτηματικά πρέπει να απαντήσω;
Πόσα ψέματα να πω;
Πόσα από αυτά να μισήσω;
Πάλι εδώ, θα ξυπνάω από ένα απατηλό όνειρο,
πως όλα έχουν τελειώσει,
να μαζεύω κότσο τις ενοχές,
να φοράω τα ρούχα που κρύβουν ένα δικό μου εαυτό,
να πιω ένα καφέ αντί για μια στοργή,
να ψάξω ένα ταξί αντί μια αρετή,
να πάω στην δουλειά να περάσει η ώρα
αντί σε ένα τόπο που αγαπώ να τραγουδήσω,
συναισθήματα να βρω κάπου να ακουμπήσω.
Μα ξανά το βράδυ που θα ’ρθεί
θα προσπαθήσω δάκρυα να χύσω,
θα κάνω ότι μπορώ για να ξεφύγω,
μα πάλι θα σταματήσω.
Πάλι θα αυτοκτονήσω και θα μετανιώσω.
Αυτό το πάζλ θέλω να ενώσω.
Κύτταρα…
Δεν ταιριάζει τίποτα ζωντανό σε αυτό το σώμα…
