Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στιγμιαίες υποσχέσεις αιωνιότητας

« στις: 29/08/11, 15:00 »

Κοίταζα πάλι τα λουλούδια που μου χάρισες
Πόσο λυπήθηκα που είχαν μαραθεί και χάσει το άρωμά τους.
Το έχω φυλακίσει όμως στη μνήμη μου όπως και τη στιγμή που μου τα πρόσφερες
Με αιώνια αγάπη είπες.

Γέλασα πικρά και αναρωτήθηκα πόσο σύντομη είναι για σένα η υπόσχεση της αιωνιότητας.
Σκεφτόμουνα που το κορμί μου που πια δε χάιδευες ενώ πάνω του ορκιζόσουνα ότι θα ήθελες να αφήσεις την τελευταία σου πνοή απλώς αγκαλιάζοντάς το.
Μαράθηκε κι αυτό
Σαν το λουλούδι που από το βάζο έχει αφαιρεθεί.

Εσύ ήσουν το νερό μου η δύναμη μου η συνέχεια
Ξεχνώντας με ήταν σαν να με πέταξες στις στάχτες
Σαν παλιά φωτογραφία ερωμένης που θέλεις να σβήσεις από τη μνήμη σου.
Μαζί σου εξοργίστηκα κι ορκίστηκα στο πόνο που ένιωσα

Εγώ θα καταφέρω να ξαναγεννηθώ σαν το φοίνικα που πετάγεται από τις φλόγες
Εγώ θα ξανανθίσω θα ξανά-αγαπηθώ
Μα αν γυρίσεις κουρασμένος από τα ταξίδια σου σε άγνωστα κορμιά
Και ψάχνεις για έναν γνώριμο όρμο να ξαποστάσεις
Τότε εγώ θα έχω χορτάσει από νερό
Δεν θα διψώ
Θα σου προσφέρω όμως τα λουλούδια που τώρα κοιτώ
Και την ευχή μου να τους μοιάσεις
θα είναι ότι χειρότερο ξεστόμισε κανείς στο όνομα του έρωτα.

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το γέλιο σου

« στις: 30/03/10, 14:41 »

Το γέλιο σου

Προσπαθώ να ξυπνήσω
Από ένα άρωμα
Πιο δυνατό από τον φρεσκοκομμένο καφέ
Που μόνο η δική μου όσφρηση μπορεί και αναγνωρίζει
Μια φρεσκάδα λεβάντας που αναβλύζουν τα μαλλιά σου
Σαν αποκοιμισμένος στο στήθος μου ακουμπάς.
Σε λήθαργο βαρύ ακόμα το κορμί μου είναι παραδομένο
Κι αισθάνεται ακόμα λες τα βραδινά σου χάδια.
Τη ζέστη σου τον πόθο σου και κάθε υπόσχεση
Που δόθηκε είτε γιατί το εννοούσες ή
γιατί απλά το απαιτούσε η ανάγκη της στιγμής.

Μα λες και διάβασες τις σκέψεις μου αυτές,
με μάτια που δεν άνοιξαν ούτε να με αντικρίσουν,
ξεχύθηκε το γέλιο σου γεμίζοντας με ήχους το δωμάτιο.
Γέλιο ζεστό, εγκάρδιο, ερωτικό, ατίθασο.
Να μάθεις θες τι σκέπτομαι
και ανήμπορος σαν είσαι σε κοιτάζω την ώρα του ύπνου.
Τίποτα, απλά σου απαντώ, 
μα σε κοιτάζω με νόημα ευθύ, λάγνο, απαιτητικό
που ξέρω θα αισθανθείς μέσα απ΄τα κλειστά σου βλέφαρα,
ελπίζοντας και πάλι το γέλιο σου ν΄ ακούσω.

Κατάλαβα πριν από σένα τις πράξεις σου
Είναι απόρροια θαρρείς του ότι μεγαλώσαμε μαζί
Αποκτώντας κοινές συνήθειες
Η ο έρωτας μας δίνει μαντικές ικανότητες.
Και τότε για άλλη μια φορά άκουω το γέλιο σου
Το γέλιο που είναι ικανό να με ζεστάνει πιο πολύ και από το πάπλωμα του κρεβατιού
Και να μου δώσει δύναμη
Να συνεχίσω να ζω για να το ακούσω.

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δύο ξένοι

« στις: 17/03/10, 15:17 »

Περπατάμε δίπλα -δίπλα σαν δύο ξένοι που άργησαν σε δύο διαφορετικά ραντεβού
Περπατάμε με ρυθμό αλλιώτικο, γρήγορο, ασυντόνιστο.

Κάποιες στιγμές μονάχα με κοιτάζεις κλεφτά λες και κάτι σου θυμίζω
ή λες και νιώθεις από υποχρέωση την ανάγκη να περιμένεις κάτι η κάποιον.

Πως μπορεί το σώμα σου να ξέχασε το δικό μου
Το σώμα που σου πρόσφερε ζέστη, θαλπωρή και τη συνέχεια της δικής σου ζωής.

Το μυαλό σου τι σκέφτεται πλέον που πάντα ζήλευε τις δικές μου σκέψεις
Ήθελε να τις μοιράζεται να τις απασχολεί και να τις πολιορκεί.

Τα λόγια σου πως επιτρέπεις να με πληγώνουν
Τα λόγια αυτά με συμπλήρωναν με αγκάλιαζαν με στόλιζαν.

Πως επιτρέπω εγώ στα λόγια μου να εκτοξεύουν  θύελλες
Πίκρα και τόσο ανέραστους μειωτικούς επαίνους.

Είναι η συναισθηματική αμνησία που κάνει δυο αγαπημένους αντίδικους
Εχθρούς, ξένους;

Είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος, η μονοτονία, η κόπωση του πάθους ή  η αβάσταχτη έλλειψή του.

Ακόμα αναρωτιέμαι τι φταιει ποιος φταιει και αν φταιει.

Μπορεί ο χρόνος να γυρίσει πίσω...

Τα λόγια που θα με πίκραιναν να σταματήσω με ένα φιλί και να μην σταματήσω να σε φιλώ μέχρι να τα ξεχάσεις.

Και τα δικά μου πικρά λόγια να μεταλλάσσονταν μόνο σε ένα σ’ αγαπώ γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Αν δεν σε αγαπούσα και δεν με αγαπούσες όλα αυτά δεν θα πλήγωναν κανέναν από τους δύο...απλά δεν θα είχαν καμμία σημασία.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Άρνηση

« στις: 17/06/09, 14:48 »

Σε βλέπω πάλι μπροστά μου
Ενώ τα μάτια μου είναι κλειστά
Σε σφίγγω στην αγκαλιά μου
Ενώ τα χέρια μου είναι αδειανά

Φυλακισμένο σε έχω
Αλλά εσύ φτερουγίζεις μακριά
Σε νιώθω ερωτευμένο
Κι ας μη σε έχω δει μια χρονιά

Το νυφικό μου φοράω
Έχει το χρώμα που έχει ο ουρανός
Στο δήθεν πλήθος γελάω
Κι ας μην υπάρχει πια ο γαμπρός

Ακούω χτύπους στην πόρτα
Και από το λήθαργό μου ξυπνώ
Θεέ μου πήρα μια ρότα
Και ένα χρόνο υπνοβατώ..

Θυμήθηκα είχες φύγει
Χωρίς μια λέξη μες στη σιωπή
Είδα τον Άδη ν’ ανοίγει
Αγκάλες να μ’ υποδεχτεί

Ξύπνησα τώρα πριν λίγο
Και τη ζωή μου θέλω ξανά
Πρέπει όμως ξύπνια να μείνω
Μέχρι να έρθεις στ’ αλήθεια ξανά...

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μισώ τα τρένα

« στις: 23/12/08, 13:58 »

Μισώ τα τρένα
Μου θυμίζουν ανθρώπους που φεύγουν
απομακρύνονται από μένα
λες και προσπαθούν να αποδράσουν απ΄τον κλοιό της αγάπης μου γι’ αυτούς.

Μισώ τα τρένα
Γιατί μου θυμίζουν εσένα
πάντα ταξίδευα μ’ αυτά για να σε βρω
και έπαιρνα ένα τρένο για να φύγω μακριά σου

Θυμάμαι τη χαρά που ένιωθα
περιμένοντας να σε δω στο σταθμό
και τα μάτια σου την ώρα που έφευγα
απροσπέλαστα δακρυσμένα κοιτούσαν τις ράγες.

Την ώρα που το τρένο ξεκινούσε
έβλεπε το χέρι σου να με χαιρετά μετέωρο
ώσπου μίκραινες στα μάτια μου
σαν κουκίδα στο χάρτη.

Σαν το τρένο ξεκινούσε έκλεινα τα μάτια και τα χαμήλωνα
να μη δουν τα δάκρυα οι συνταξιδιώτες μου
και δειλά πρόσφερα το εισιτήριο στον ελεγκτή
ευχόμενη να μου πει πως το εισιτήριο είναι άκυρο και πρέπει να κατέβω.

Έψαχνα για δικαιολογίες γιατί δεν είχα δύναμη
Δύναμη να διαλέξω ανάμεσα σε δυο ζωές
Σ’ αυτή που νόμιζα ότι ήθελα
και στη ζωή πλάι σου.

Ήρθε όμως η μέρα που αντί για μένα
άλλος ταξίδεψε με τρένο
αυτός ήσουν εσύ
..και όταν έφτασα στο σταθμό κανείς δεν με περίμενε.

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πόσο με πονά η απουσία της έμπνευσης

« στις: 17/12/08, 13:48 »

Πόσο με πονά η απουσία της
Αδυνατώ να συνθέσω, αδυνατώ να ζήσω.
Δεν ξέρω τι με πονά πιο πολύ
Ο πόνος της ασθένειας ή η έλλειψη της έμπνευσης.
Δίχως αυτή, τα χέρια μου δεμένα
και το μυαλό μου θαρρείς ότι αδυνατεί να δώσει εντολές ώσπου μου κόβεται η ανάσα.

Όταν με επισκέπτεται,
νιώθω σαν την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, που έβλεπε το Ρωμαίο της κρυφά μόνο τα βράδια και προσπαθούσε να του κρύψει ότι έρχεται η αυγή.
Νιώθω το σώμα μου να πλημμυρίζει από χιλιάδες συναισθήματα.
Σώμα παγωμένο που αναζητά να ζεσταθεί κατακτημένο,
παραδομένο από μια οδηγούμενη εντολή και φαντασία.

Τα χέρια μου χάνουν τον έλεγχο
Και σε ένα κύμα έκστασης διηγούνται αλήθειες της καρδιάς και του μυαλού.
Δεν έχω τίποτε να κρύψω όταν με αγγίζεις
Η ζωή μου είναι αληθινή και όχι παραμύθια
Αποκαλύπτομαι απέναντι σε όλους και αποκαλύπτω όλα τα μυστικά που μου ψιθύρισες.

Είσαι το παν για μένα, κομμάτι του εαυτού μου
Αυτό που με χαρακτηρίζει αυτό που με κρατά στη ζωή.
Έρχεσαι από παντού,
υποτάσεις δεν υποτάσσεσαι,
Προσπαθώ να σε κρατήσω στα δεσμά του μυαλού μου παρακαλώντας να μην έρθει η αυγή και τρομαγμένη απ΄τους θορύβους της ζωής ξεγλιστρήσεις απ’ τα χέρια μου.

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ζωντανή Νεκρή

« στις: 11/12/08, 13:55 »

Τα μάτια μου ζέσταιναν οι πρώτες ηλιαχτίδες του φωτός
Είναι ο ήλιος που μέχρι τώρα με ζέσταινε
ή ο δορυφόρος ενός κόσμου άλλου.
Βρίσκομαι ακόμα στη χώρα των ζωντανών
ή η ψυχή μου στο λιβάδι των ασφοδέλων τώρα θα κατοικεί
Τότε θυμήθηκα ..
Το τραύμα της απουσίας σου μεγάλο.
Πάγωσε το κορμί μου μια για πάντα.
Λάφυρο την καρδιά μου πήρες φεύγοντας.
Κι ο χάρος ευγενικά σταμάτησε για μένα το ταξίδι του ..

Με οδήγησε σε μέρη που γνώριζα μικρή.
Μύρισα το ψωμί της γιαγιάς μου.
Είδα στο κοντινό σχολείο τα παιδιά να τρέχουν στην τάξη μόλις τελείωσε το διάλειμμα
Μόλις έσκυψε και με φίλησε
το φιλί του παγωμένο γεμάτο πάθος ενός κόσμου άλλου.
Με κοίμισε γλυκά και βασανισμένα.
Με οδήγησε σε ένα λήθαργο όπου η ψυχή μεθυσμένη από την αγάπη της για σένα
αναζητούσε δειλά να αναπαυτεί.
Και εκείνο το σώμα το βασανισμένο από τα φιλιά σου και τον πόθο
σκεπάστηκε με γιασεμιά μυρωδάτα.
Τα μάτια μου σκεπάστηκαν με το πέπλο της λησμονιάς.
Ενώ ο κόσμος μου ακροβατούσε μεταξύ του κρεβατιού μου και του άπειρου..

Μου άρεσε που θα τέλειωνα τη ζωή μου από έρωτα
κι ας είναι ένας έρωτας αλλιώτικος από εκείνον που ονειρεύτηκα.

Ώσπου ήρθες και με ξύπνησες με ένα φιλί
κι ο ήλιος που με ανάστησε ήτανε η πνοή σου.
Μου ζέστανες τα χέρια σαν χίλια ροδαλά χέρια παιδιών
κι άκουσα πάλι το τραγούδι των πουλιών.
Η ψυχή μου έπαψε να ακροβατεί μεταξύ της λήθης και της γνώσης
Και σαν σηκώθηκα, τη δίψα μου προσπάθησα να σβήσω
με τα δάκρυα της συγνώμης σου
Δάκρυα σπάταλα, απλόχερα παράφορα..
Την πείνα μου ζήτησα να χορτάσω και στράφηκα στα φιλιά σου
Κείτονταν χάμω από κάποια χορτάτη αγάπη πεταμένα,
νόστιμα σαν καλοπλασμένο πρόσφορο.

Θέλησα να μυρίσω την άνοιξη μα είχαν τελειώσει τα βλαστάρια της γης
Και τότε ακούμπησες τα γιασεμιά του θανάτου που στόλιζαν τα μαλλιά μου και τα έκανες ρόδα ζωής και ελπίδα για μια άλλη ζωή που θα ανάβλυζε από μέσα μου.



 

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΑΡΑΦΡΩΝ

« στις: 30/11/08, 16:27 »

Ζω με μια ανάμνηση τρελή
που δεν την είχα φανταστεί
ότι γυρίζεις το κλειδί
και μπαίνεις μες στο σπίτι.

Το γέλιο σου ακολουθώ
κάνω πως παίζουμε κρυφτό
και σου σερβίρω ένα ποτό
και συ με λες αλήτη.

Ζω ακόμα στο μικρό μας δώμα
περιμένω να έρθεις να με πάρεις μακριά
κοιμάμαι ακόμα στο μικρό μας στρώμα
μα ξυπνώ με μια άδεια αγκαλιά.

Μηνύματα ερωτικά στο αυτί σου ψιθυρίζω
τυραννισμένος με φωνές δικές σου από πέτρα
κάνω πως σε έχω δίπλα μου γλυκά σε νανουρίζω
μα ξέρω πως με άφησες, πως είσαι μια ψεύτρα.

Φιλώ ακόμα τα υγρά σου χείλη
χαϊδεύω τη νύχτα τα μακριά σου μαλλιά
μα ανοίγω τα μάτια και βλέπω μια φίλη
μια μοναξιά πεισματάρα και μια άδεια αγκαλιά.

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δειλία

« στις: 27/11/08, 16:33 »

Δεν είχα εγώ τη δύναμη
να πάρω μια γνώμη
έσκυβα το κεφάλι μου
και έλεγα συγνώμη

Να πάρω μια απόφαση
να κάνω ένα λάθος
να είναι ολόδικό μου αυτό
και όχι αλλουνού το πάθος.

Δεν είχα εγώ τη δύναμη
να πω πως σε αγαπούσα
μαζί "αποφασίσαμε"
πως δεν το εννοούσα.

Μα η δειλία είναι φθορά
και όλους τους καταστρέφει
και ότι χάνεις μια φορά
ποτέ δεν επιστρέφει.

Μα τώρα αποφάσισα
να ξαναγεννηθώ
και ότι μου τύχει στη ζωή
να μη το φοβηθώ.

Γιατί δεν είχα δύναμη
να πω πως σ'αγαπούσα
να σε κοιτάξω και να πω
πως ναι το εννοούσα.

Μα η δειλία είναι φθορά
και όλους τους καταστρέφει
τον έχω χάσει τώρα πια
ή μήπως επιστρέψει..