Πείσμα
Ποτέ μου δεν έχω μαυρίσει
Χαρτιά με χαρούμενους στίχους
Μονάχα με πένθημους ήχους
Την κάθε γραμμή έχω ντύσει...
Ποτέ μου δεν είδα πιο πέρα
Απ'αυτό που η καρδιά μου ορίζει
Κοντόφθαλμος, όπως αξίζει,
Σε 'κείνους που ζούνε την "μέρα"...
Ποτέ μου δεν είπα συγνώμη
Για 'κείνα που έκαψα μόνος
Αλήθεια, με μάγευ'ο πόνος
Που μέσ'την καρδιά μου ριζώνει...
Μα τώρα κοιτώ μές'τα μάτια
Του άδειου και μαύρου καθρέφτη
Με πείσμα ζητώντας τον κλέφτη
Την ζωή μου που κάνει κομμάτια...
Το ξέρω πως ίσως και κλάψω
Για όσα γυρνούσα την πλάτη
Μα στίχους θα βρω και γινάτι
Τον πόνο βαθιά να τον θάψω...
