Νεότερα απ' το "μέτωπο":
- Η διαδικασία κατοχύρωσης μέσω ταχυδρομείου ισχύει μόνο με τη μεσολάβηση δικαστικού επιμελητή. Δηλαδή μπορεί κάποιος να στείλει ένα γράμμα στον εαυτό του, αλλά την επιστολή(η οποία δεν πρέπει να ανοιχτεί κτλ.) την επικυρώνει ο επιμελητής.
- Η διαδικασία κατοχύρωσης στο συμβολαιογράφο ισχύει όπως έχει, αν και η εν λόγω διαδικασία δεν σε αναγνωρίζει απόλυτα ως δημιουργό. Επίσης, μπορεί να γίνει και με μια "πράξη κατάθεσης εργασίας".
- Η πιο σίγουρη μέθοδος είναι η δημοσιοποίηση(περιοδικό εάν πρόκειται για ποίημα ή κείμενο, ραδιοφωνικός σταθμός για τραγούδια ή μουσική κτλ.). Η δημοσίευση στο διαδίκτυο δεν ξέρω κατά πόσο είναι αποδεκτή...
- Τέταρτο(και χειρότερο): όλες οι μεθοδοι είναι διαβλητές. Και αυτό γιατί αρκεί μια μικρή διασκευή ή παραποίηση στο αυθεντικό κείμενο/μελωδία και ο νόμος ορίζει ότι τα δικαιώματα της διασκευής ανήκουν στο διασκευαστή(ο οποίος δεν είναι απαραίτητο να αναφέρει την "ορίτζιναλ πηγή" - έχει συμβεί εξάλλου να ενσωματώνονται στίχοι από ποιήματα σε στίχους γνωστών τραγουδιών, χωρίς να αναφέρεται η πηγή, το ίδιο και με αποσπάσματα μελωδιών).
- Πέμπτο(και χείριστο): ο μόνος οργανισμός που αναγνωρίζεται πλήρως από το κράτος όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα είναι η ...ακατανόμαστη και η ΕΜΣΕ. Όσον αφορά το γραπτό λόγο, χρειάζεται έκδοση αριθμού ISBN(νομίζω πως παλαιότερα μπορούσε να γίνει και μέσω της Εθνικής Βιβλιοθήκης)
- Όσοι έχουν κατοχυρώσει ο,τιδήποτε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, θα πρέπει να γνωρίζουν πως ΔΕΝ ήταν πράξη κατοχύρωσης η συγκεκριμένη αίτηση(άσχετα που το χαρτί επιβεβαίωνε το αντίθετο), αλλά μια απλή πράξη κατάθεσης(απ' όσο με πληροφόρησαν στον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας) που δεν επικυρώνει τίποτα.
- Ο νόμος(το ηθικό σκέλος) επιτρέπει τη δημοσίευση οποιασδήποτε εργασίας με ονοματεπώνυμο ή ψευδώνυμο ή και ανωνύμως. Προσπερνώντας την τελευταία δυνατότητα, καλό είναι εκτός από το ονοματεπώνυμο να έχετε επιλέξει και κάποιο ψευδώνυμο(το οποίο να αναφέρετε πάνω στην εργασία), ειδικά εάν το ονοματεπώνυμο είναι διαδεδομένο ή υπάρχει ήδη κάποιος που δημοσιεύει με το ίδιο(π.χ. το πραγματικό όνομα του Στρατή Τσίρκα ήταν Γιώργος Παπαδόπουλος).
Για τα παραπάνω με ενημέρωσαν 2 συμβολαιογράφοι, ανεξάρτητα μεταξύ τους, ο ΟΠΙ και κάποιες διατάξεις του νόμου που βρήκα σε ένα άρθρο.
Η πληρέστερη ενημέρωση, βέβαια, θα ήταν εκ μέρους κάποιου δικηγόρου που ασχολείται μόνο με το συγκεκριμένο θέμα. Εάν γνωρίζει κάποιος κάτι παραπάνω, καλοδεχούμενος...
Αν και η ιστορία μάλλον συνοψίζεται στο ότι κανείς δεν μπορεί να κατοχυρώσει απόλυτα στο όνομά του οποιαδήποτε εργασία. Εκτός αυτού, δε γλίτωσαν από τις "διασκευές" μεγάλα ονόματα και έργα, πόσο μάλλον μπορούν οι "ανώνυμοι"...
