Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες > Δικοί μας στίχοι και ποιήματα
Σπήλιος - Άπαντα
Witchking:
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15101.0
ΠΕΤΡΑ ΘΑ ΡΙΞΩ ...
Σήμανε η ώρα πού θα λείψω απ την παρέα .
Σ ένα γκαζάδικο μπαρκάρω απ τον Καρέα .
Τώρα δεν πρόκειται γιά μένα μόνο .
Εχω στεγνώσει κι από πίκρα κι από πόνο .
Τώρα τα λάθη μου θα οφείλονται σε μένα .
Δεν θα ευθύνεται κανείς σας , γιά κανένα .
Μ αυτό το μπάρκο μου , αφήνω πίσω
όσα δεν θ άντεχα σ άλλη ζωή να ζήσω .
Να φύγω , σήμανε , απ τον περίγυρό μου ,
πούδωσα ρέστα , τη ζωή και τ όνειρό μου .
Πήρα τα ρίσκα μου , ν αποφασίσω
ό,τι μού μέλεται να το γυρίσω πίσω .
Τώρα μετράω στον ενικό .
Εχει τριτώσει το κακό κι έχω σαλτάρει .
Τώρα φοράω υπερβολές .
Ξερνάει η νύχτα απειλές ... Σβηστό φεγγάρι ...
Πέτρα θα ρίξω , ένα γύρο κι όποιον πάρει .
Σπήλιος
Witchking:
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15481.0
ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙΣ...
Να δραπετεύεις μ΄ ένα πλοίο φορτηγό
ένα σαπιόσκαρο με πρόστυχο φορτίο
σε γκρίζο μούχρωμα μ΄ άνάποδο καιρό
κι ένα πνιχτό, φαρμακωμένο εντός σου αντίο.
Στον άγριο δρόλαπα ν΄ αφήνεσαι γυμνός
ταριχευτής κάθε σου εικόνας στεριανής σου
και να μαινάρεις ξένος, μόνος κι αδειανός
στην πελαγίσια την πλευρά, τη σκοτεινή σου.
Του θερμαστή να σε λυτρώνουνε οι φτυαριές.
Σε κουπαστάρισμα, στ ανάσκελο να βρίζεις.
Ν΄ αναμετράς την τεφροδόχο σου μ΄ οργιές
και στου ποτέ σου το λεχούδι ν΄ αρμενίζεις.
Βυθοί κι ανήλιαγοι να σε καλούν καθώς
μιά μήτρα αρχέγονη, στο πριν σου να επιστρέψεις,
να κοινωνήσεις της αβύσσου σου το φως
πριν το χορό των εφτά πέπλων σου χορέψεις.
Αχλής μορφές να σου κρατάνε συντροφιά,
σκιές απόκοσμες κι αιθέριοι δροσουλίτες
κι όσα σημάδια σού κεντήσαν τα καρφιά
που της ζωής, στολίζουν τους βαρυποινίτες.
Να δραπετεύεις μ΄ ένα πλοίο φορτηγό,
σκαρί ακυβέρνητο με πρόστυχο φορτίο
έξω από μνήμες, από τόπο και καιρό
μ΄ ένα πικρό κι απελπισμένο εντός σου αντίο.
Σπήλιος
Witchking:
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15503.0
Αιώρα
Εκανες σχέδια γιά καλύτερη ζωή ..
Μέρες απόμεναν να εκτίσεις την ποινή σου .
Στην απομόνωση δεν φτάνει το πρωί
κι εσύ ένα σούρουπο πάντα έσερνες μαζί σου .
Μοίρες σε ορμήνεψαν με λόγια απατηλά
καί σε γαλούχησαν με στείρο παραμύθι .
Κι ήρθε ένα κρίμα να σε σπρώξει χαμηλά ,
στις γειτονιές πού διαφεντεύει η οργή κι η λήθη .
Πήρες τους δρόμους τού φευγιού και της φθοράς
και με άσπρη σκόνη πότισες το ριζικό σου .
Αναστενάρηδες της έσχατης πυράς
έχουν προσάναμα τον άθλιο εαυτό σου .
Θυσίες ανίερες σε στείλαν ως εδώ ,
να προτιμάς το κάτεργο απ την φυλακή σου .
Πρώτη γραμμή . Να σε χωνεύει το έμπεδο
καί λιποτάκτισσα να φτερακάει η ψυχή σου .
Σε πήραν άθελα αιτίες κι αφορμές
καί δυό ισοβίτες σού μαλάξανε τη σάρκα .
Σε όσες κι αν σ έστειλε η σκόνη σου εκδρομές ,
στον ταρσανά σου ονειρεύεσαι άλλα μπάρκα .
Σε διπλαρώσανε κρυφές σου αποθυμιές
κι όσα παιγνίδια σου στερήθηκες ως τώρα .
Σε μια τραμπάλα πόθησες λιποθυμιές
και την εκτόξευση στο χάος με μιαν αιώρα .
Εκανες σχέδια για καλύτερη ζωή ..
Μέρες απόμεναν να εκτίσεις την ποινή σου .
Δυό δεσμοφύλακες σε βρήκαν το πρωί ,
να αιωρείσαι απ το ταβάνι στο κελί σου .
(Κάτι πιό εύπεπτο, γιά όσους φίλους...)
Σπήλιος
Witchking:
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15346.0
ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ
Μη μένεις σπίτι
Στάζουν οι τοίχοι μιά ανυπόφορη σιωπή
κι ο πανικός κρυφά τρυπώνει απ το φεγγίτη.
Λόγια πού θάθελε η όστρια να σού πεί,
πλανιόνται αδέσποτα στις θάλασσες τού Ελύτη.
Μη μένεις σπίτι...
Πίσω απ τα τζάμια, η σταγόνα της βροχής
ένα νεκρό είναι, από σύννεφο, σπουργίτι
πού συναντάει το πεπρωμένο του στη γης,
καθώς ταιριάζει στο όνειρο καί στον αλήτη.
Μη μένεις σπίτι...
Μιά σου παραίσθηση ζωής, απατηλή
ξέπνοη απόγειρε στου σιφονιού την κοίτη.
Απ τον καθρέφτη κάποια εικόνα σου θολή
σβήνει στο αχνόθαμπο το φως τού Αποσπερίτη.
Μη μένεις σπίτι...
Κι έξω, χειρότερα, θα πείς.
Κι έξω, πονάει.
Η μοναξιά παραφυλάει κι η παγωνιά.
Μα υπάρχει ήλιος, πού γιά σένανε γυρνάει
κι ένα φεγγάρι, να σε πάει στη λησμονιά.
Μη μένεις σπίτι..
Σπήλιος ΄02
Witchking:
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15265.0
Παρελαύνω
Και παρελαύνω μ΄ ένα όμποε επ ώμου
σχοινοβατώντας σ ένα αρχέγονο ρυθμό
μ΄ακόρντα πρόστυχα της νύχτας και του δρόμου
μπρος στο στερνό της διαδρομής μου το σταθμό.
Φθόγγοι αλαλλάζοντες στουμπώνουν τα πνευστά μου
σκαστά από δύστοκους του χάους λαρυγγισμούς.
Λάγνες λικνίζονται οι υφέσεις του μπροστά μου
παραδομένες στου άδειου μου τους αρπισμούς.
Σε αργό κιλλίβαντα οι ενάτες μου ζεμένες
σέρνουν μιά φούγκα με ιλαρό τριποδισμό.
Ντιμινουίτες μού αλυχτάνε φορτωμένες
της δωδεκάχορδης τον κούφιο ψυχισμό.
Περνάει στρατός και μι΄ άθλια μπάντα παιανίζει
πένθιμους ρύπους εμβατήριων σιωπής.
Στοχεύοντάς με ένα μπεμόλ μού εξακοντίζει
πυρά συνείδησης, αηδίας και ντροπής.
Και παρελαύνω, όσο σκουλήκια με φερμάρουν,
σε μιά ευωχία θριαμβικά γιορταστική.
Προσκεκλημένα μου το βράδυ θα γουστάρουν
με πλούσιο γεύμα και με τζάμπα μουσική.
Σπήλιος ΄04
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση