Περι μουσικής > Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές
The Spaghetti Incident
bluechild:
Καταρχήν φίλε Απόλλων χαίρομαι που βρίσκω άλλον ένα έλληνα fan των gnr. Πιθανόν να νόμισες από την απάντηση μου ότι είμαι άλλος ένας πολέμιος απο αυτούς που βλέπουμε συχνά πυκνά αλλά για την ακρίβεια είμαι πιθανόν ένας από τους ελάχιστους πορωμένους που έχουμε απομείνει στην Ελλάδα. Ξέρεις , από αυτούς τους ψυχάκιες που τρέχουν στο mygnrforum.com κάθε μέρα και μαθαίνουν τι έφαγε ο slash, αν πόνεσε η κοιλιά του axl κλπ :) Μπορεί να με θυμάσαι σαν holydiver αν τα κοιτάζεις καμια φορά.
Όσο για την ερώτηση σου θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Πρώτον , πρόκειται για έναν δίσκο διασκευών. Από αυτό το γεγονός ξεκινάει μια μικρή αρχική απογοήτευση όσο να 'ναι. Δεύτερον, η παραγωγή δεν έχει ούτε τη χύμα υφή του appetite ούτε την υπερβολικά προσεγμένη των illusion. Είναι κάτι πρόχειρο. Τρίτον, η φωνή του Axl όπως είπε και ο Pontifikas δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου. Ο Axl για κάποιον περίεργο λόγο κάνει υπερβολική χρήση του χαρακτηριστικού εφφέ με τη μύτη. Θα μου πεις αυτό άρχισε να συμβαίνει κατά κόρον απο τα illusion αλλά προσωπικά μου φαίνεται περισσότερο ενοχλητικό σε αυτόν το δίσκο. Και τέλος, όπως είπες κι εσυ γνωρίζω ήδη την ιστορία και τι ακριβώς συνέβαινε εκείνον τον καιρό στη μπάντα. Αν δε γνώριζα θα έλεγα "εντάξει έβγαλαν κι αυτοί έναν μέτριο δίσκο", αλλά αφού ξέρω αυτό με ωθεί να στεναχωριέμαι περισσότερο.
Για να κλείσω, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, αν το appetite ήταν (που ήταν) ο δίσκος που παίρνει 10 το tsi παίρνει ένα 4-5. Γιατί δεν προσφέρει νέο υλικό, γιατί κάτι πάει στραβά με τα φωνητικά, γιατί η επιλογή τραγουδιών δεν είναι και η πλέον άριστη και γιατί η παραγωγή δε λέει τίποτα. Και γιατί έμεινε και σαν τελευταίο έργο για να με ξενερώνει.
Απόλλων:
Φίλε bluechild, είμαι πράγματι μεγάλος fan των Guns n' roses από τα τέλη της δεκαετίας του '80 που τους πρωτογνώρισα. Επειδή λοιπόν κι εσύ λογικά θα πρέπει να γνωρίζεις κάποια πράγματα, θα προσπαθήσω να σου απαντήσω με συγκεκριμένα λογικά επιχειρήματα.
Κατ' αρχήν δεν συμφωνώ με τη λογική ότι ένα άλμπουμ διασκευών είναι εξ' ορισμού απογοητευτικό, εκτός και αν κρίνουμε από δημιουργήματα όπως αυτό του Σφακιανάκη. Αφ' ενός αυτό που θα πρέπει να σκεφτεί κανείς είναι γιατί το συγκρότημα επέλεξε να κάνει μια τέτοια δουλειά και σε τι αποσκοπεί. Αυτό νομίζω το κάλυψα στο προηγούμενο μήνυμά μου. Σαν όχι μόνο πορωμένος αλλά και σκεπτόμενος (ίσως και ψαγμένος) fan, δεν αρκούμαι να μένω στην επιφάνεια (τι έφαγε σήμερα ο Slash ή πόσες φορές πήγε στην τουαλέτα ο Axl) αλλά προσπαθώ να γνωρίσω το συγκρότημα πιο ουσιαστικά. Πράγμα στο οποίο εμένα προσωπικά το άλμπουμ αυτό με βοήθησε πολύ. Αφ' ετέρου πρέπει να αξιολογήσουμε τις διασκευές αυτές από πλευράς ποιότητας. Και επ' αυτού είπα ήδη την άποψή μου. Εξ' άλλου δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι και παλιότερες διασκευές που έχει κάνει το συγκρότημα (τόσο στο "Illusions" όσο και στο "Lies" ήταν και σωστές διασκευές (όχι απλό remake του αυθεντικού κομματιού) και ποιοτικές.
Την παραγωγή δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να την κρίνω επαρκώς. Όμως τόσο το σαφώς "χύμα" ύφος του "Apettite" όσο και η πιο προσεγμένη παραγωγή του "Illusions", που είναι αναμφίβολα ένας δίσκος πιο ώριμος, συμβάλλουν στην ταυτότητα και στη μοναδικότητα του κάθε άλμπουμ. Θα έλεγα ότι στο "Spaghetti incident" το πρόβλημα που αναφέρεις έχει σχέση περισσότερο με τη συνοχή των τραγουδιών (σαν να πρόκειται για τραγούδια ηχογραφημένα κατά καιρούς και σε χρόνο ανύποπτο, τα οποία κάποια στιγμή συγκεντρώθηκαν για να αποτελέσουν ένα σύνολο κάπως παράταιρο) και όχι με την ποιότητα του καθενός. Αυτό όμως εμένα προσωπικά ούτε με ξενίζει ούτε με ενοχλεί, γιατί πιστεύω ότι δίνει ξεχωριστό ύφος στην όλη δουλειά. Αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος επιχειρούσε να κάνει μια συλλογή με τις δικές του επιρροές, πάλι το σύνολο θα έμοιαζε περισσότερο με ένα αταίριαστο συνονθύλευμα, παρά με ένα λογικά δομημένο σύνολο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για διασκευές.
Όσο για τη φωνή του Axl, αυτή είχε πάντα τη συγκεκριμένη χαρακτηριστική ιδιομορφία. Και μάλιστα θυμάμαι ότι την εποχή που το συγκρότημα βρισκόταν στην ακμή του, πολλοί χρησιμοποιούσαν αυτή την ιδιομορφία για να κατηγορήσουν τον Axl και τις τραγουδιστικές και ερμηνευτικές του ικανότητες. Εν πολλοίς, είναι θέμα γούστου. Αν δεν σε ενοχλεί στα προηγούμενα άλμπουμ, δεν βλέπω γιατί το πρόβλημα ενσκήπτει στο "Spaghetti incident". Για μένα είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό γνώρισμα του ήχου των Guns, που συμβάλει στη ταυτότητά του ως συγκρότημα.
Τέλος, το κύριο ζήτημα είναι το εξής: Oι Guns ήταν πάντα ένα εντελώς αντισυμβατικό και απρόβλεπτο συγκρότημα, και γι αυτό και δεν είχε τη χρονική διάρκεια που θα μπορούσε να έχει υπό άλλες συνθήκες. Αυτό αντικατοπτρίζεται πλήρως στις δισκογραφικές τους προσπάθειες όσο και στα live τους. Πέρα από τα γνωστά γεγονότα της συναυλίας στην Αθήνα το 1993 (μάλλον λόγω ηλικίας δεν ήσουν εκεί, εγώ ήμουν) διάφορα "χαριτωμένα" έχουν συμβεί σε διάφορες συναυλίες τους, με αποκορύφωμα αυτή στο St. Louis, αν δεν κάνω λάθος το 1991. Ε λοιπόν, εμένα όλα αυτά δεν με χαλάνε καθόλου. Οι Guns θα μπορούσαν κάλιστα να είναι άλλο ένα ανάμεσα στα πολλά hard rock και heavy metal συγκροτήματα που εμφανίστηκαν και χάθηκαν χωρίς κανένα ίχνος τη δεκαετία του '80. Δεν ήταν όμως. Για μένα οι Guns n' roses ήταν το τελευταίο αληθινό rock συγκρότημα και μάλλον βρέθηκε σε λάθος εποχή γιατί το ίδιο σύστημα που τους ανέδειξε, αυτό τους κατέστρεψε. Η δική μου προσωπική μουσική εποχή "έκλεισε" με το "Spaghetti incident" και την παρακμή των Guns n' roses. Mε αυτά (και πολλά άλλα πιο προσωπικά) ως γνώμονα, το άλμπουμ αυτό ήταν σημαδιακό. Για μένα κάθε δουλειά των Guns n' roses είχε το δικό της χαρακτήρα και τη δική της ταυτότητα και συγκρίσεις ενός άλμπουμ με ένα άλλο δεν έχουν κανένα νόημα.
Συγγνώμη που και πάλι μακρηγόρησα, αλλά επί των Guns πάντα είχα πολλά να πω..
bluechild:
Θυμάμαι τους guns από το 1988 , δηλαδή όταν ήμουν μόλις 5 χρονών και ένας (έφηβος τότε) φίλος μου μου έπαιζε διάφορες κασσέτες. Θυμάμαι ακόμα πόσο όμορφο μου φαινόταν τότε το sweet child κι ακόμα νοιώθω το ίδιο , αν και όπως ωρίμαζαν τα ακούσματά μου άρχισαν να με ενδιαφέρουν άλλα κομμάτια περισσότερο. 10 χρονών , το '93 ήμουν στη συναυλία με τον ίδιο φίλο μου και απ' όσο θυμάμαι κάτι είχε γίνει με τις πίτσες που ρίχνανε , έτσι δεν είναι ; :) Σε όλη μου τη ζωή ουσιαστικά δεν έχει περάσει μέρα που να μην ακούσω ένα έστω τραγούδι τους, ενώ κατά περιόδους το appetite παίζει όλη μέρα ξανά και ξανά. Τα λέω αυτά εννοώντας οτι ούτως η άλλως έχω μια βαθιά γνώση της μουσικής τους, της ζωής τους και των ιδιαιτέροτήτων. Τώρα αυτά με το "τι τρώει ο slash" κλπ τα είπα με προφανώς χιουμοριστική διάθεση ;)
Το tsi περιλαμβάνει κατ 'εμέ τραγούδια που μου είναι αδιάφορα και κατά συνέπεια για μένα το ενδιαφέρον ξεκινάει να χάνεται από αυτό το σημείο. Αν περιείχε κάποια άλλα τραγούδια πιθανόν να μου άρεσε περισσότερο. Επίσης κάνεις λάθος ότι το μπούκωμα στη φωνή του axl υπήρχε πάντα γιατί στο appetite δεν το χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου , εκτός από το mr brownstone (στο it's so easy γίνεται σε συνδυασμό με μια πολύ πιο βαθιά φωνή που δε με χαλάει καθόλου). Όσον αφορά τις ρίζες των gnr είναι γεγονός ότι τις παρουσιάζει κατατοπιστικά το συγκεκριμένο album όμως αυτό δεν πάει να πει πως ότι τους άρεσε να ακούνε αυτοί θα μ' αρέσει κι εμένα. Επιπλέον οι διασκευές αυτές δεν έχουν καμιά σχέση με προηγούμενες γιατί τα τραγούδια δε δείχνουν την πλευρά των gnr αλλά επαναλαμβάνουν την πλευρά των αρχικών καλλιτεχνών κατά κύριο λόγο. Θεμιτοί οι λόγοι που τους οδήγησαν εκεί και είμαι σίγουρος ότι το επόμενό τους κανονικό album θα ήταν ισάξιο με τα προηγούμενα όμως .. :( Ας ελπίσουμε το chinese democracy και το album των Velvet Revolver να κυκλοφορήσουν σύντομα.
Είναι ωραίο πάντως που μπορούμε να συζητάμε γι αυτά τα θέματα ;)
Απόλλων:
Όπως είπα και πριν, υπάρχουν κάποια ζητήματα που άπτονται του προσωπικού γούστου (π.χ. εάν αρέσει σε κάποιον ή όχι ένα συγκεκριμένο συγκρότημα ή το είδος που αντιπροσωπεύει). Δεν νομίζω όμως ότι μπορούμε από αυτά να κρίνουμε αν ο δίσκος είναι καλός ή όχι. Έτσι λοιπόν, αν τα τραγούδια του "Spaghetti Incident" είναι για σένα αδιάφορα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το άλμπουμ είναι αποτυχία. Εξάλλου αναρωτιέμαι αν έχεις ψάξει να ακούσεις τα αυθεντικά κομμάτια, όχι μόνο από περιέργεια, αλλά και για να δεις ότι οι διασκευές των Guns δεν είναι κατά κύριο λόγο απλά αναμασήματα. Το προσωπικό ύφος του συγκροτήματος σίγουρα υπάρχει και κάνει τη διαφορά σε πολλά κομμάτια.
Τέλος, αυτό που είπα για τους Guns είναι ότι ήταν ένα συγκρότημα απρόβλεπτο και μάλλον κυκλοθυμικό. Ανέφερα τη συναυλία του '93, κατά την οποία εμφανίστηκαν στη σκηνή με καθυστέρηση 2 ωρών (γι αυτό διάφοροι πέταγαν πίτσες, μπουκάλια και ότι άλλο έβρισκαν) για να δείξω ότι οι Guns δεν δεσμεύονταν από τις συμβατικές "υποχρεώσεις" απέναντι στο κοινό τους ή όπως αλλιώς μπορεί να το δει κανείς. Εγώ περίμενα με υπομονή μέχρι να βγούν στη σκηνή και άκουσα με ενδιαφέρον το "Spaghetti Incident". Για μένα οι Guns ήταν όλα αυτά μαζί. Όποιος δεν έχει καταλάβει, σίγουρα θα τους κρίνει σαν ένα ακόμα συγκρότημα. Και οι Guns n' roses σίγουρα ήταν κάτι περισσότερο...
Καρχαρίας:
itan enas apo tous protous diskous metal pou akousa. molis eixa protoksekinisei na akouo. poio prin imoun sto elliniko rock. tote enas paliometalas me promitheye me metal kasetes. eixa pathei tin plaka mou me tous maiden. idaka me to "somewhere in time". ksafnika bgenei aytos o diskos. ton pairnei o filos mou (teto se kaseta etairias) kai mou ton edose na ton akouso. nomize oti epidi eimai kanourgios ston xoro tha mou arese. itan poio rock apo ayta pou eixa sinithisei na akouo tote poia (maiden metallica ktl). poli patata!!!! den iksera an itan diaskeyes i dika tous alla apogo'i'teytika poli me to group ayto tote.
min kaneis ton kopo na ton agoraseis ektos an ton thes gia na sympliroseis diskothiki. oi guns exoun bgalei poli oraies diskares. psakse kati allo diko tous i akoma kairos einai na anakalipseis kapoio kainourgio group ependiontas ekei ta lefta sou. ekei riskareis an tha pane xamena, sto spaggeti eisai sigouros oti tha pane xamena.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση