Πρώτα απ’ όλα καλώς όρισες στο kithara.gr.
Θα προσπαθήσω κι εγώ να σου πω ένα-δυο πράγματα που ελπίζω να μπορέσουν να σε βοηθήσουνε.
17 χρονών είναι υπέροχη ηλικία, με τις σχολικές της απαιτήσεις φυσικά, αλλά χωρίς να έχεις να ανησυχείς για δουλειά, ενοίκιο, ΔΕΗ, κλπ κλπ. Αρχίζοντας να παίζεις με άλλους ανθρώπους τώρα, θα μπορέσεις να «μεγαλώσεις» μαζί τους, κάτι το οποίο είναι τρομερά πολύτιμο, δε θα είστε απλά μια μπάντα, αλλά μια παρέα, αδέρφια στις καλές και κακές στιγμές. Γενικότερα, ατομικοί εγωισμοί δεν μπαίνουν εύκολα σε μπάντες που έχουν κοινή ιστορία από τα εφηβικά τους χρόνια.
Για το θέμα του οργάνου. Δεν μπορώ να δώσω αρκετή έμφαση στο πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει κάποιος που να σου δείξει υπεύθυνα το πώς να παίζεις. Για να κάνω ένα παραλληλισμό, σκέψου ότι τώρα βλέπεις τα πάντα ασπρόμαυρα, και σιγά σιγά ανακαλύπτεις τα χρώματα γύρω σου. Βέβαια αυτό συνεπάγεται όχι μόνο εκμάθηση του οργάνου, αλλά και της μουσικής. Απλή εκμάθηση του οργάνου θα οδηγήσει σε παπαγαλίες, το να μάθεις μουσική θα σε βοηθήσει να «μιλάς». Συν τις άλλης, αν θέλεις όντως σοβαρά να ασχοληθείς με τη μουσική, στο βάθος του χρόνου, κάποια στιγμή θα είναι πολύ χρήσιμο να μπορείς να διδάξεις επίσης, κάτι που πίστεψέ με θα βοηθήσει σε θέματα ενοικίου, ΔΕΗ κλπ.
Που με φέρνει και στο θέμα του punk-rock. Δε θα σου πω ψέματα, θα πεινάσεις (πεινάσετε). Η μοναδική σας ανταμοιβή θα είναι η μουσική που παίζετε, και μακάρι να είναι και δικιά σας από ένα σημείο και μετά. Καλό είναι ότι θα αρχίσετε με διασκευές, θα σας δώσει ένα κοινό πάτημα, αλλά από εκεί και πέρα η χαρά της δημιουργίας είναι ασύγκριτη, και σίγουρα θα φτάσετε εκεί αν μείνετε μαζί. Κάποια στιγμή σε κάποια πρόβα, κάποιος θα παίξει κάτι λάθος, το οποίο όμως θα ακουστεί ωραία, θα το συνεχίσετε και θα βγει το πρώτο σας κομμάτι. Η αίσθηση αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί απλά και μόνο σαν (γ)κάβλα!
Επόμενος προβληματισμός, ελληνικός ή ξένος στίχος; ΟΚ, σίγουρα στα 17 έχετε όνειρα να κατακτήσετε τον κόσμο, φαίνεται έτοιμος εκεί έξω, να τον αρπάξετε και να τον κάνετε δικό σας. Όμως, να σκεφτείτε μερικά πράγματα. Τι ευφράδεια λόγου έχετε στην αγγλική γλώσσα; Για τι κοινό θα παίζετε; Θέλετε κάποιος να έχει proficiency για να μπορεί να καταλάβει τους στίχους σας; Μιλώντας από προσωπική εμπειρία και έχοντας ζήσει κοντά 10 χρόνια στο Λονδίνο, επιμένω στον ελληνικό στίχο. Κόβει βέβαια τις προσδοκίες του να «βγούμε έξω» αλλά το νόημα περνάει καλύτερα. Προσωπική απόφαση βέβαια, αλλά πρέπει να το σκεφτείτε κι αυτό. Αν από την άλλη θελήσετε να έχετε αγγλικό στίχο στοχεύοντας σε διεθνή καριέρα, είστε έτοιμοι να τα μαζέψετε και να βγείτε στο δρόμο στην Ευρώπη προσπαθώντας να κάνετε κάποιο όνομα; Ραδιοφωνικοί προβολή δε θα έχετε ποτέ (τουλάχιστον όταν τη χρειάζεστε) θα πρέπει να είστε τρελά αποφασισμένοι και έτοιμοι για δύσκολες μέρες.
Όπως είπαν κι άλλοι, δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, και ιδίως στο στυλ που θέλετε να ακολουθήσετε. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα κάρο ερωτήσεις και επιλογές. Από εκεί και πέρα τα πάντα εξαρτώνται από το πόσο αποφασισμένοι είστε. Από δικιά μου πλευρά αυτό που σας εύχομαι είναι καλό κουράγιο, καλή όρεξη και καλή δουλειά.
