...
Σ’ αγάπησα...
Είχες πάντα τον τρόπο να μετατρέπεις τον πόνο σ’ ευτυχία
Στην ευτυχία του πόνου ίσως...
Σ’ ένα ταξίδι δίχως γυρισμό
Σ’ ένα τρελό χορό αφέθηκα μαζί σου
Μια αχτίδα φωτός στο μουντό μου τοπίο
Μια ανάμνηση παγερή τωρα...
Έφυγες με ένα χαμόγελο...(πάντα χαμογελούσες)
Μέσα μου αργεί να ξημερώσει...
Οι αναμνήσεις πυκνά σύννεφα μου κρύβουν τον ήλιο
Ένα ήλιο που σχηματίσαμε στην άμμο
Να μας κοιτά περήφανος ένα καλοκαίρι τρελό
Έναν ήλιο που έκαιγε...
Φοβάμαι να κατανοήσω που έχεις πάει
Της καρδιάς μου οι χτύποι αρρυθμούν σαν σε θυμάμαι
Σε πιο κορμί αναζητάς τώρα τα ματωμένα μας ταξίδια;
Σε πια γωνιά του παραδείσου κρύβεσαι;
Σατανικά να καις τη θλιμμένη μου ψυχή
Εσύ μορφή αγγελική...
Αφήνομαι να πέσω στον πάτο...
Ίσως ανακαλύψω εκεί κάτι που σου ανήκει
Ίσως (ποιος ξέρει άραγε;) να βρω και κάτι για ‘μένα
Και καταθέτω στον τάφο της δικής σου αγάπης
Ότι θλιμμένο μου απέμεινε...
Το τελευταίο μου δάκρυ...
