Να μουν ψυχη ανεμου.
Να κανα κοντρες με το πρωινο φως αναμεσα απο θυμαρια και ριγανη στην ηρεμη βουνοπλαγια ταρακουνωντας τη μυρωδατη παχνη τους.
Γυρω γυρω και ξανα, για εκει που δε ξημερωσε ακομη.
Να μουν ψυχη ανεμου.
Να κυλουσα παρεα με το πρωτο νερο επανω στη ξεραμενη λασπη ρουφωντας ανασες απο τη δροσια της με ενα μωρουδισιο χαμογελο ευχαριστημενης αμνησιας.
Γυρω γυρω και ξανα, για εκει που ολα ειναι ξερα.
Να μουν εδω. Οχι μακρυα, οχι σε ξενους γαλαξιες.
Εδω που οι εικονες ζωντανευουν αν το θες.
