Ενώ το ξέρω πως διατρέχω σοβαρό κίνδυνο..λιθοβολισμού,τολμώ να πω πως δεν μου αρέσει ο Ντοστογιέφσκι.
(Ναι ναι θα πείτε τι άνθρωπος είναι αυτός,κενός,ανούσιος,δεν ξέρει να διαβάζει κλπ κλπ και θα έχετε δίκιο!)
Αλίμονο,δεν είμαι σε θέση να αμφισβητήσω την αξία του,δεν το έχω σκοπό άλλωστε.Ένας γίγαντας της παγκόσμιας λογοτεχνίας και σπουδαίος αναλυτής της ανθρώπινης ψυχής όπως ο ίδιος,βρίσκεται πέρα και πάνω απο κάθε αμφισβήτηση.
Το θέμα είναι πως ενώ αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο της συγγραφής του,τα τεράστια μεγέθη των ηρώων του και την τραγικότητα της υπαρξής τους,το αντίκτυπο που έχει σ΄εμένα,είναι το ίδιο.Με κουράζει.Όπωσδήποτε το πρόβλημα είναι δικό μου,όχι του Ντοστογιέφσκι!
Η κλασσική λογοτεχνία νομίζω πως είναι ενα είδος που χρειάζεται να μάθεις να το διαβάζεις-αν καταλαβαίνετε τι προσπαθώ αδέξια να πω.Ισως το ίδιο συμβαίνει για παράδειγμα με την κλασσική μουσική,που ενώ στην αρχή μπορεί να σου φανεί κάπως δύσκολη,στη συνέχεια την αγαπάς και την κατανοείς.(Τα μόνα κλασσικά δημιουργήματα που με κέρδισαν αμέσως και αβίαστα είναι τα έργα των αρχαίων τραγικών-κι αυτά τα βράδια της αϋπνίας,μακριά απο τον πειθαναγκασμό του σχολείου)
Και για να απαντήσω επιτέλους στο ερώτημα του θέματος επι της ουσίας,μπόρεσα να διαβάσω με λιγότερους αναστεναγμούς -απο τις ατελείωτες περιγραφές τους-τα:Οι δαιμονισμένοι,Μια γλυκειά γυναίκα και Το υπόγειο.
