8
« Τελευταίο μήνυμα από kuiper στις 02/11/24, 21:05 »
Απολιθωμένοι εραστές!
( Από το βιβλίο μου "Εσπερίδα" )
Άδικο είναι,
απ’ της ζωής μου το τρένο να λείψεις
κι’ έμεινε άδεια η θέση
για σένα που είχα κρατήσει
με την ελπίδα τα χνάρια να βρεις να γυρίσεις.
Σ' αναζητούσα στης αυγής τ' ακρογιάλια
στα σμιλευμένα των ματιών σου κοράλλια.
Η μορφή σου κρυμμένη στα όνειρα μου
ήρθε στης ζωής μου το τώρα,
στη γυμνή ώρα, που έχει νυχτώσει χαρά μου
κι’ είναι χειμώνας.
Πόσο λυπάμαι,
που συννεφιάζει και της ματιάς σου το νάζι
έφτασε βράδυ.
Φτωχή πεταλούδα δίχως φεγγάρι
πικρό το χειλιών σου το νέκταρ,
χαμένο και της της ψυχής το λογάρι.
Το μελένιο χαμόγελο σου
στο άγνωστο ταξίδευε χρόνια,
το λήστεψαν όμως του Απρίλη τα χιόνια,
που να το κρύψω τώρα
το σ’ αγαπώ σου;
Άδικο είναι,
το νήμα του χρόνου στο φινάλε να σπάσεις
στη στροφή τη μοιραία να φτάσεις
στου ήλιου το γέρμα.
Φτερό στον άνεμο της ζωής το καράβι
χωρίς και της ψυχής σου το έρμα.
Πόσο λυπάμαι,
που αργοπόρησες τόσο
κι’ ήρθες μέσα στην άγρια μπόρα.
Σκόρπιοι κι’ οι στίχοι,
για σένα που είχα σμιλέψει,
δεν είχαν τύχη.
Της φωτογραφίας το δάκρυ,
έχει στο χώμα κυλίσει,
Πώς να γκρεμίσω για σένα,
της ψυχής μου τα τείχη,
που της καρδιάς το αμόνι έχει σιγήσει
και της ψυχής ο λύχνος σε λίγο θα σβήσει.
Πόσο λυπάμαι!
γ. χ.
Τελευταία μηνύματα
