Ρωγμές στα όνειρα…
Μια σου εικόνα μια παραίσθηση απατηλή
στου στεναγμού μου έγειρε την κοίτη
μορφή εξαίσια μ’ απόκοσμη, θολή
χάνεται στ’ αμυδρό το φως τ’ αποσπερίτη.
Χωρίς το γέλιο σου ανυπόφορη σιωπή,
τους στίχους μου να σου διαβάσω δε θ’ ακούσεις
λόγια που θ’ άθελε η ψυχή μου να σου πει,
δάκρυ πικρό της μπελ εποκ απούσης.
Ρωγμές στα όνειρα που σμίλεψα για σένα
λαχτάρα εξαίσια και διάφανη ηδονή
χνάρια στο χρόνο σκόρπια, αφημένα
για το χαμόγελο μιας μέρας προσμονή.
Μερεμετίζω λόγια να σου στείλω πικραμένα,
λόγια που θ’ άθελε η καρδιά μου να σου πει,
απ’ της ζωής τον άγριο δρόλαπα κρυμμένα,
να ταξιδέψουν στη βαθιά σου σιωπή.
γ. χ.
