Περι μουσικής > Μουσικά νέα και συζητήσεις
Ερμηνεία στίχων
Viennezos:
Τζουρά και Απόλλωνα, πολύ ενημερωτικός για μένα ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύετε τους στίχους.
Όσο για το "Έχω έναν καφενέ" συμφωνώ απόλυτα με τον Τζουρά και με όσα γράφει ο Απόλλωνας για την "έκφραση της πίκρας και της απογοήτευσης κάποιων που δεν κατάφεραν να ταξιδέψουν".
Σχετικά με το "πιθανόν όμως το ’ταξίδι’ να έχει αλληγορικό νόημα" (βλ. Απόλλωνα) έχω την εντύπωση πως αυτό θα μπρούσε να ισχύσει για το δεύτερο τραγούδι. Το συμπεραίνω από το "του κόσμου ναυαγοί και λιποτάχτες" (βλ. και τις παρακάτω απορίες μου). Αντίθετα, το "Έχω έναν καφενέ" μάλλον θα το ερμήνευα με την κυριολεκτική σημασία (δηλαδή χωρίς [επιπρόσθετο] αλληγορικό χαρακτήρα).
Και να οι απορίες μου (που αφορούν το δεύτερο τραγούδι ["Τις μακρινές τις θάλασσες"]):
1. "κλάψε για μας που λειώνουμε εδω πέρα
του κόσμου ναυαγοί και λιποτάχτες":
"του κόσμου" αναφέρεται στον κόσμο / στη γη ή ίσως μάλλον στη ζωή (εκείνων που λιώνουν); Δηλαδή: "εμείς που ναυαγήσαμε και λιποταχτήσαμε στη ζωή μας" ;
2. Οι "λιποτάχτες" πώς ερμηνεύονται εδώ;
Κάποιοι που θέλουν να δραπετεύσουν από τη μέχρι τώρα ζωή τους που δεν την αντέχουν πια; Κάπως έτσι;
3. "Είμαστε τόσο, άτυχοι τάχα;
Έφταιξε ο κόσμος ή εμείς μονάχα;
Τα σωθικά μας φωτιά τα καίει
μα λέω, το ούζο που ’πιαμε φταίει."
Το "είμαστε τόσο άτυχοι τάχα;" είναι ρητορική ερώτηση που υποδηλώνει: "Ίσως στην πραγματικότητα δεν είμαστε τόσο άτυχοι όσο νομίζουμε.";
4. "Τα σωθικά μας φωτιά τα καίει
μα λέω, το ούζο που ’πιαμε φταίει."
Θα με ενδιέφερε το "μα λέω". Ένα "μα" παραπέμπει σε κάποια αντίθεση. Σημαίνει δηλαδή εδώ: Στην πραγματικότητα δεν είναι η ζωή μας (η μοίρα μας, η κατάστασή μας) που προκάλεσε τη φωτιά στα σωθικά μας, μα (αλλά) μόνο το ούζο που ήπιαμε;
(Μια τέτοια ερημνεία θα ταίριαζε με αυτό που έγραψα στο 3.)
Viennezos:
Και μια πρόταση ακόμα (παράκληση μάλλον):
Ίσως καλύτερα για κάθε τραγούδι να αρχίζετε καινούργιο θέμα, ας πούμε με τίτλο: "Ιδανικός κι ανάξιος εραστής / Ερμηνεία". Έτσι ο καθένας μπορεί να προσθέσει τις δικές του σκέψεις μέσα στο θέμα που αφορά το εκάστοτε συγκεκριμένο τραγούδι ανά πάσα στιγμή χωρίς να μπερδεύονται με τις ερμηνείες και συζητήσεις που αναφέρονται σε άλλους στίχους.
Τζουράς:
Ακόμα ένα τραγούδι με παρόμοιο νόημα. Στίχοι και πάλι της Σώτιας Τσώτου. Είναι ο Στρατής, μελοποιημένος από τον Κώστα Χατζή:
====
Τα νοιάτα του έφαγε ο Στρατής
στα ναυπηγεία ολημερίς
φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά
να παν οι άλλοι μακριά
να ταξιδέψουνε τη γή
οι τυχεροί, οι τυχεροί...
Τ' απόβραδο στο καπηλειό
με τον Γιωργή τον παραγιό
λένε για χώρες μακρινές
που δεν τις είδανε ποτές
ζηλεύουνε τους ναυτικούς
τους τυχερούς, τους τυχερούς...
Σαν θα πεθάνω βρε Γιωργή
σαν θα σαλπάρω από τη γή
βάλε στην κάσα μου πανιά
βάλε της άλμπουρα, σχοινιά
πες πως ταξίδεψε κι αυτός
ο τυχερός, ο τυχερός...
======
Ένα ακόμα τραγούδι με τον ίδιο καημό. Τον καημό του να φύγει κάποιος μακριά σε ένα πλοίο. Η Σώτια Τσώτου καταφέρνει για μια ακόμα φορά να δώσει το μύνημα αυτό καθαρά αλλά και με τέλεια στιχουργική τεχνική.
Σας χαιρετιώ
Απόλλων:
--- Παράθεση από: Viennezos στις 10/11/02, 17:41 ---Και να οι απορίες μου (που αφορούν το δεύτερο τραγούδι ["Τις μακρινές τις θάλασσες"]):
1. "κλάψε για μας που λειώνουμε εδω πέρα του κόσμου ναυαγοί και λιποτάχτες":
"του κόσμου" αναφέρεται στον κόσμο / στη γη ή ίσως μάλλον στη ζωή (εκείνων που λιώνουν); Δηλαδή: "εμείς που ναυαγήσαμε και λιποταχτήσαμε στη ζωή μας" ;
2. Οι "λιποτάχτες" πώς ερμηνεύονται εδώ;
Κάποιοι που θέλουν να δραπετεύσουν από τη μέχρι τώρα ζωή τους που δεν την αντέχουν πια; Κάπως έτσι;
3. "Είμαστε τόσο, άτυχοι τάχα;
Έφταιξε ο κόσμος ή εμείς μονάχα;
Τα σωθικά μας φωτιά τα καίει
μα λέω, το ούζο που ’πιαμε φταίει."
Το "είμαστε τόσο άτυχοι τάχα;" είναι ρητορική ερώτηση που υποδηλώνει: "Ίσως στην πραγματικότητα δεν είμαστε τόσο άτυχοι όσο νομίζουμε.";
4. "Τα σωθικά μας φωτιά τα καίει
μα λέω, το ούζο που ’πιαμε φταίει."
Θα με ενδιέφερε το "μα λέω". Ένα "μα" παραπέμπει σε κάποια αντίθεση. Σημαίνει δηλαδή εδώ: Στην πραγματικότητα δεν είναι η ζωή μας (η μοίρα μας, η κατάστασή μας) που προκάλεσε τη φωτιά στα σωθικά μας, μα (αλλά) μόνο το ούζο που ήπιαμε;
(Μια τέτοια ερμηνεία θα ταίριαζε με αυτό που έγραψα στο 3.)
--- Τέλος παράθεσης ---
Πολλά σημεία που χρήζουν απάντησης. Ας αρχίσουμε λοιπόν...
Νομίζω ότι οι λιποτάκτες της ζωής είναι αυτοί που δεν τόλμησαν να κάνουν αυτό που υπαγορεύει η καρδιά τους, μένοντας σε συμβάσεις και εύκολες λύσεις. Όποιος έχει διαβάσει το "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" του Καζαντζάκη ή τα "Βαμένα κόκκινα μαλλιά" του Κώστα Μουρσελά, όπου φαίνεται έξοχα η αντιπαράθεση του ενός ήρωα που ακολουθεί την καρδιά του και του άλλου που διστάζει και συμβιβάζεται, θα έχει καταλάβει τι εννοώ.
Η ερώτηση "Είμαστε τόσο άτυχοι τάχα" είναι σαφώς ρητορική, με την έννοια ότι αυτός που θέτει το ερώτημα δεν περιμένει απάντηση. Όμως πιστεύω ότι ουσιαστικά το άτομο αυτό γνωρίζει την αιτία της κατάστασης που περιγράφει. Γνωρίζει ότι η αιτία δεν είναι η ατυχία ή ο κόσμος, δηλαδή οι συνθήκες, αλλά μάλλον η δειλία, η λιποταξία. Αυτό συμβαδίζει και με το στίχο "φωτιά που καίει τα σωθικά". Η φωτιά είναι αυτή ακριβώς η γνώση, και όχι αποτέλεσμα του ούζου, το οποίο χρησιμοποιείται σαν άλλοθι. Εξάλλου η φράση "φωτιά που καίει τα σωθικά" χρησιμοποιείται ευρύτατα στην ποιητική και στιχουργική γλώσσα με διάφορες παραλλαγές. Και πάντα εννοεί κάποιο καημό, κάποιο μαράζι και όχι φυσικά σωματικό πόνο ή κάποια ενόχληση που προέρχεται από την κατανάλωση οινοπνεύματος.
Φυσικά όλα αυτά είναι προσωπικές απόψεις. Κάθε αντίλογος είναι ευπρόσδεκτος.
Τζουράς:
Νομίζω ότι ο Απόλλων βρήκε ακριβώς το νόημα των στίχων της Σώτιας Τσώτου...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση