Το εξπρές του Δεκέμβρη.
Έχω μια θέση στο εξπρές της καρδιάς μου,
που μένει άδεια στα όνειρά μου.
Δεν τη νοικιάζω μα τη χαρίζω,
στα πεφταστέρια της νύχτας το ψιθυρίζω.
Πολλοί τη θέλουν μα να κατέβουν
σε κάποια στάση,
προτού το τρένο στο τέλος φτάσει.
Άλλοι τη θέλουν να ταξιδέψουν,
να παίξουν,
στις καταιγίδες όμως να ξεπεζέψουν.
Κι’ εγώ λυπάμαι που μένει άδεια,
θα είχα παρέα τα γκρίζα βράδια.
Το τρένο σφυρίζει για το ταξίδι
κι’ ας μην αξίζει.
Με άδεια τη θέση που είχα κρατήσει,
σ' ένα χαμόγελο του που είχα αγαπήσει.
γ. χ.
