"Για μια σκιά απατηλή..."
Για του πελάγου της Τροίας τις φωτιές
Για της γενιάς του Πριάμου τις συμφορές,
Δεν ήταν της άθλιας Ελένης η φυγή
Μήτε του έρωτα η ανήκεστη πληγή.
Μα κάποιας θεάς μακρυνής τα θελήματα
Που μασκάρεψαν της αλήθειας τα ψευτίσματα.
Κι εσύ στρατιώτα που πολέμησες στου Χάρου τ' αλώνι
Μάθε πως άλλο δεν είσαι παρα στα χέρια τους πιόνι.
Αυτοσχέδια τα ιδανικά σου στα μέτρα σου κομμένα
Κι εφήμερα οράματα με στρας φτιασιδωμένα,
Τεχνητός και της ήττας σου ο φόβος
Που ανασαίνει μόνον στη λέξη τρόμος.
Τόσοι ξενιτεμοί σ' ειρηνόδρομους πορφυρούς
Τόσες ψυχές μπερδεμένες με καπνούς,
Για μιαν σκιά απατηλή
Για μιαν Ελένη πλαστική.
Τα καμώματα των Θεών πάλι σε 'βγάλαν λειψό,
Πριν καν αρχίσει η Ζωή, θυσία στο βωμό.
