Χαράματα θα ‘ταν
σαν με ξύπνησαν φωνές παιδιών που παίζαν μπάλα
σε δρόμους που δεν έχω ταξιδέψει .
Στο ιδρωμένο βλέμμα τους
αντιφέγγιζε ο ουρανός .
Στα πόδια τους είχαν φτερά
αφού φορούσαν την ελπίδα κατάσαρκα
κάτω από το αθλητικό τους μπλουζάκι .
Χαρούμενες ιαχές , αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα ,
φιλίες αιώνιες δεμένες με τα χρώματα μιας πλατείας .
Τότε σε αναγνώρισα μέσα στην αθωότητα
αυτού του πλήθους .
Ήσουν εσύ , δεν μπορεί να μην ήσουν εσύ .
Βέβαια είχες βάλει το πιο αληθινό σου χαμόγελο
(κάπου θα το ‘χες ξεχάσει για καιρό )
και τα μάτια σου έλαμπαν σαν τα σήκωνες ψηλά
χωρίς να φοβάσαι να αντικρίσεις τον ήλιο .
Αλλά σίγουρα ήσουν εσύ .
Μετά με είδες .
Το κατάλαβα πως με είδες
αφού ένιωσα πόσο τρόμαξες στην όψη
κάποιου εφηβικού σου εφιάλτη .
Το κατάλαβα πως ήθελες να κλάψεις .
Κι είναι νωρίς ακόμα για να αρχίσεις τα δάκρυα .
«Κύριος μας δίνετε τη μπάλα ; »
μου φώναξε κάποιος από την ομήγυρη
μιας και η μπάλα τους είχε κάπου μπερδευτεί
με τα όνειρά μου .
Κύριος ; Καμια φορά λέξεις που δεν το περιμένεις
σε τιμωρούν .
Χαράματα θα ‘ταν
σαν με ξύπνησαν φωνές παιδιών .
Ύστερα ξαναγύρισα στο λήθαργό μου .
