Απελπίστηκα,
τον θυμάμαι να λέει...
δεν αντέχω άλλο!
δεν αντέχω...
να πανεύω με τη ζωή
κι αυτή με μένα
Σώπασε...
Για λίγο
το μόνο που άκουγα
ήταν η βαριά
ανάσα του
βαριά και καυτή
Σωπάσαμε και οι δυο
σαν κάτι να έδεσε
τις γλώσσες μας
και μπλόκαρε τις σκέψεις
άπραχτοι,
αμήχανοι...
Δεν ξέρω
πόση ωρα είχε περάσει έτσι
κοιτώντας το χώμα
ώσπου,
βρήκα το θάρρος
και μάζεψα τη δύναμη
Του είπα:
Μήπως ψάχνεις την ευτυχία
σε λάθος μέρη;
μήπως πάλι την έχεις
μα δεν το ξέρεις;
Δε μου ξαναμίλησε απο τότε...
