Περι μουσικής > Ερμηνευτές, δημιουργοί, τραγούδια, δίσκοι

Ερμηνεία ποίησης Νίκου Καββαδία

(1/8) > >>

Τζουράς:
Επειδή ο Καββαδίας είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, του αξίζει και ξεχωριστό post.

Ελπίζω να κάνουμε καλή συζήτηση. Ξεκινώ ρωτώντας αν ξέρει κανείς το νόημα της "Θεσσαλονίκης"...

FiGaRo:
Γνωριζεις εσυ το νοημα του ποιηματος αυτου?

Ο Καββαδιας παντως νομιζω εγραψε οτι εγραψε, που παρα πολλα ποιηματα του ειναι πανεμορφα, για το λογο οτι εβαλε στο στιχο του αφενος μεν την πλανευτρα θαλασσα, αφετερου δε το ταξιδι, με ολη τη σημασια της λεξεως.

Ειχε ταξιδεψει πολυ, ειχε γνωρισει πολλες αγκαλιες, ειχαν δει πολλα τα ματια του. Γιαυτο κ εγραψε πολυ ομορφα πραγματα που σε κανουν να νοσταλγεις τη θαλασσα εστω κ αν δεν την εχεις δει ποτε σου...

Τζουράς:
Η ωραία φάση με τον Καββαδία είναι ότι πολλές φορές, είσαι μεταξύ του "καταλαμβαίνω" και "νομιίζω πως καταλαμβαίνω" αλλά αυτό δεν σε εμποδίζει από το να απολαύσεις το στίχο.

Διερωτούμαι αν μπορεί κανείς ότι αντιλαμβάνεται πλήρως τον Καββαδία. Νομίζω πως μόνο ο ίδιος ξέρει.

Θοδωρής:
Οταν ενας ανθρωπος όπως ο Καβαδίας εχει γυρίσει τοσα μερη και εχει ζήσει τόσα πολλά ,πολλες φορές δίνει νοήματα σε ότι γράφει που μόνο αυτός μπορεί με ακρίβεια να καταλάβει ,για τον απλούστατο λογο ότι είναι προσωπικές εμπειρίες.Οσοι διαβάζουν το έργο δινει ο καθένας την δική του εκδοχή ,ανάλογα με αυτό που έχει δει στην δική του ζωή ο καθένας.Ετσι και οι ερμηνείες ειναι διαφορετικές.Αυτη ειναι και η μαγεία της τεχνης !!!!!!!!

Απόλλων:
Kατ' αρχήν να συμφωνήσω με το Τζουρά.  Για κάποιο άγνωστο λόγο ακόμα και αν ΔΕΝ καταλαβαίνεις το στίχο, τον απολαμβάνεις εξίσου.  Εγώ όταν πρωτοάκουσα το "Σταυρό του Νότου" ήμουν 8 χρονών και φυσικά δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα.  Οι στίχοι όμως χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό μου.

Στο συγκεκριμένο τραγούδι, σίγουρα υπάρχει μια αίσθηση ταξιδιού όπως είπε και ο Figaro, η οποία χαρακτηρίζει γενικά το έργο του Καββαδία.  Σττην πρώτη στροφή μας δίνεται ένα ασαφές σκηνικό, σαν κάποιος να αρχίζει να αφηγείται ένα περιστατικό.  Υπάρχει όμως και ένα διακριτικά εκφραζόμενο αλλά σαφές στοιχείο ερωτικής νοσταλγίας στον τελευταίο στίχο, το οποίο μου φέρνει στο νου την κλασσική εικόνα που συναντάμε στη σχετική λογοτεχνία: έναν ξενιτεμένο (ή στην προκειμένη περίπτωση ναυτικό) να σκέφτεται τη γυναίκα που τον περιμένει.

Η τρίτη στροφή αποτελεί αντίθεση, γιατί εμένα προσωπικά μου δίνει την αίσθηση επικείμενης (ή μήπως τετελεσμένης...;) καταστροφής, ενώ στην τελευταία στροφή η νοσταλγική διάθεση επιστρέφει και μάλιστα με κάποια θλίψη και μελαγχολία.  Με κάνει να αναρωτιέμαι αν το άτομο στο οποίο αναφέρεται το ποίημα έχασε τη ζωή του σε κάποιο ατύχημα ή κάτι τέτοιο, ειδικά το συνδυάσουμε με τους δύο πρώτους στίχους της δεύτερης στροφής.

Ομολογώ ότι η αναφορά στο Modigliani (Ιταλός ζωγράφος που έζησε κατά το τέλος του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα) καθώς και οι τελευταίοι δύο στίχοι παραμένουν μυστήριο για μένα και δεν μπορώ καν να σκεφτώ μια πιθανή εξήγηση.  Γενικά πάντως κάτι μου λέει ότι μπορεί να είμαι έτη φωτός μακριά από ότι είχε στο μυαλό του ο Καββαδίας όταν έγραφε αυτούς τους στίχους...

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα