Κλείνω τα μάτια και σωπαίνω,
δεν ωφελεί πια να θυμάμαι,
τον γολγοθά μου ανεβαίνω,
σφίγγω τα χείλη κι ας φοβάμαι.
Πάντα είχα μάθει να ελπίζω
και να ερωτεύομαι το δάκρυ,
τον εαυτό μου να χαρίζω
σε ένα τραγούδι δίχως άκρη.
Τώρα η χρυσόσκονη έχει φύγει,
δεν δείχνει τίποτα ο καθρέφτης,
μόνο ένα σύννεφο με πνίγει
και ο χρόνος μοιάζει να ΄ναι ψεύτης.
Κλείνω τα μάτια και σωπαίνω,
τώρα η αγκαλιά γίνεται ελπίδα,
μοιάζει η συνέχεια με ένα τρένο
και ο χρόνος μοιάζει με λεπίδα.
Κλείνω τα μάτια και σωπαίνω.
πάντα η καρδιά είναι κατάρτι,
τώρα είναι αργά να περιμένω
και συνεχίζω δίχως χάρτη.
