Μέσα στης νύχτας το άσυλο,
θα ζω θωρακισμένος
και απ' του ποτού το θάνατο,
θα βγαίνω αναστημένος.
Του σκοταδιού το απόστημα,
θα καίω και θα σπάζω,
γεννιέμαι κάθε απόβραδο
μα κάθε αυγή τρομάζω.
Μέσα στου κόσμου τις γιορτές,
τρυπώνει η μοναξιά μου
και η νύχτα γίνεται αίμα μου
και η φωτιά σκιά μου.
Μέσα στης πόλης τη σιωπή,
θα σφίγγω εγώ τα χείλη,
με τη σκιά θα ενώνομαι
την πιο πιστή μου φίλη.
Μες τα τραγούδια αόρατος,
μες στις βοές χαμένος,
στιχάκι μες το χάραμα
και ονειροπαρμένος.
Μέσα στης νύχτας το άσυλο
για πάντα εγκλωβισμένος,
στην εποχή μου αφήνομαι
και ας νοιώθω πλανεμένος.
Μες στης νύχτας το άσυλο
στου φεγγαριού την πλάνη,
δεν έχουν σύνορα οι ψυχές,
ούτε οι αγκαλιές λιμάνι.
