Σταθήκαμε "μικροί των περιστάσεων"
τόσο μικροί-που οι ανοχές μας δεν μας βλέπουν.
Ηρωικά δειλοί
τόσο δειλοί-που κρυβόμαστε πίσω απ' τις ανύπαρκτες ζωές μας.
Ανθρωπάκια που αναλώνονται σε διθυράμβους πανικού.
Τυχοδιώκτες-μισθοφόροι της πρώτης γραμμής
για να τρομάζουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.
Σταθήκαμε μεγάλοι υποκριτές της μοναδικότητας μας
να απαγγέλουμε μονόλογους που κανείς δεν τους ακούει-ούτε εμείς οι ίδιοι.
Τραγελαφικοί-απαίσιοι τύποι
που ικετεύουν στην κάθε τους μέρα τον χρόνο
να τους αφήσει να απολαύσουν ακόμη λίγο τον εξευτελισμό
της ανθρώπινης φύσης-την δόξα του απόλυτου τίποτα
"σφετεριστές του θρόνου" στο βασίλειο της ματαιοδοξίας
με συναισθήματα αφιλόξενα αυτών που είμαστε πλασμένοι.
Αλύτρωτες ψυχές-στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη
σκαρφαλωμένες σε τοίχους σιωπής-αναρριχητές της πιο ψηλής κορυφής
για να αγναντεύουμε πανοραμικά τον θάνατο.
Κι όλα αυτά για μια "θέση στον ήλιο"
που θα υπάρχει κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε
αέναος-και εμείς περαστικές σκιές κάτω από τον ίσκιο του
ξεχνώντας πως αυτός δεν έχει ίσκιο-για αυτό είναι αθάνατος.
Κι όλα αυτά για να δηλώσουμε "παρών" στην απουσία μας
αφού κανείς την παρουσία μας δεν θα θυμάται...
