Squier Vintage Modified Jazzmaster

[zeoy]

Χαιρετώ τους συνφορουμίτες και παρουσιάζω την τελευταία μου αγορά.
Squier Vintage Modified Jazzmaster σε χρώμα Sonic Blue, αγορασμένη από Thomann στα 400Ε μετά από πώληση της Epi Tribute Plus σε ίδια τιμή (πολύ καλή η Epi αλλά δεν είμαι Les Paul τύπος όπως αποδείχτηκε). Παρεμπιπτόντως είμαι αυστηρά σε πολιτική μία βγαίνει μία μπαίνει γιατί έχει γεμίσει ο οπλοβαστός 


Πριν προχωρήσω στις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης λίγα λόγια για τις jazzmaster γενικότερα.
Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1958 ως πιο εξελιγμένο ξαδερφάκι της Stratocaster και πλασαρίστηκε στους jazz-ίστες (εξ ου και το όνομα). Δεν βρήκε πρακτικά καμιά ανταπόκριση στους jazz κύκλους αλλά αντίθετα έτυχε ένθερμης υποδοχής λίγα χρόνια αργότερα από τους surf κιθαρίστες (και αρκετά αργότερα έγινε must σε indy/alternative/new wave/dram pop και άλλα παρόμοια).
Η κιθάρα χαρακτηρίζεται από τα ασσύμετρα κοψίματα, τα πιο περίπλοκα ηλεκτρικά, τους μοναδικούς της μαγνήτες, τη γέφυρα και το τρέμολο.
Τα ασύμμετρα κοψίματα δίνουν πολύ άνεση όταν παίζεις καθιστός (πράγμα που ήταν συνειδητή επιλογή, βλέπε πλασάρισμα σε jazz κιθαρίστες).
Τα επιπλέον των τυπικών (3-way switch, vol-tone) ηλεκτρικά δίνουν πρόσβαση σε έναν επιπλέον ήχο όπου μπορείς να δώσεις άλλο volume και άλλο tone στο neck μαγνήτη. Τα παραπάνω υλοποιούνται με τη βοήθεια του λεγόμενου rhythm circuit και τα ρυθμιστικά στο πάνω μέρος του σώματος και δίνουν έναν πιο μουντό ήχο κατάλληλο για ... jazz.
Το τρέμολο είναι ιδιαίτερος και σχετικά απλός σχεδιασμός με συμπεριφορά κάπου μεταξύ του κλασικού Strat και του Bigsby.
Η γέφυρα έχει την ιδιαιτερότητα ότι μπορεί να ταλαντώνεται πάνω στα ποδαράκια της όταν χρησιμοποιεί κανείς το τρέμολο πράγμα που (αν είναι όλα καλορυθμισμένα και καλοφτιαγμένα) δίνει καταπλητκτική αίσθηση στο τρέμολο και εξαιρετικό κράτημα στο κούρδισμα. Επιπλέον η γέφυρα επιτρέπει ρυθμίσεις στο συνολικό ύψος (όπως η tunomatic) αλλά επιτρέπει μικρορυθμίσεις στα βαγονάκια (ύψος, intonation) και επιπλέον επειδή έχει πολλαπλά grooves σε κάθε βαγονάκι επιτρέπει να ρυθμίσεις τις αποστάσεις των χορδών μεταξύ τους.
Η αυξημένη περιπλοκότητα της γέφυρας (έχει 20 βιδάκια απάνω) και ο ιδιαίτερος σχεδιασμός που επιτρέπει την ταλάντωση είναι ευχή και κατάρα. Καλορυθμισμένη και με 13άρες χορδές (έτσι έβγαινε τότε) είναι φανταστική. Με τις σύγχρονες 9ρες, 10ρες αρχίζουν προβλήματα (κυρίως έχουν να κάνουν με θορύβους/buzz/sitar κλπ)




Η συγκεκριμένη Squier είναι σε αντίθεση με άλλες σύγχρονες jazzmaster πολύ πιστή στα αρχικά specs με όλα τα καλά και τα κακά τους (πιστή στα original specs είναι και η american vintage αλλά είναι και πιστή στο 2χίλιαρο )


Η διαφορές είναι στο ότι έχει 9.5 radius κι όχι 7.25 και πιο hot μαγνήτες. Κατά τα άλλα είναι ότι πιο vintage correct στην κατηγορία κάτω των ~1300 Ε (υπάρχουν κανα δυο μεξικάνικες πολύ καλές αλλά κι αυτές ήταν πολύ ακριβές για το budget μου). Επιπλέον δέχεται τα πάντα από τη σειρά American Vintage αν κάποιος θέλει να την αναβαθμίσει.


Η κιθάρα έχει όλα τα (θετικά και αρνητικά) μιας οποιασδήποτε jazzmaster. Αυτά που πρόδιδαν την καταγωγή της (made in Indonesia) ήταν κάποια προβλήματα στο tremolo unit και το nut.


Κατά τα άλλα το φινίρισμα ήταν άψογο, το μπράτσο βολικότατο (αρκετά φαρδύ το αισθάνομαι, ούτε πολύ χοντρό ούτε φλύδα, ιδανικό για ακορντοδουλειά αλλά και μελωδικές γραμές, arpeggios κλπ). Δεν έχει το sustain μιας les paul ή tele αλλά δεν την παίρνεις και για αυτό.
Μετά από πολλή δουλειά στο setup (την έχω με 11ρες) και στη γενικότερη περιποίηση  η κιθάρα παίζει άψογα με πολύ άνετο action, δεν ξεκουρδίζει και κάνεις και τα bluesοσηκώματα αν θες.
Ο ήχος και το τρέμολο είναι τρομερά για τα γούστα μου, με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα και επιπλέον έχει φοβερή συνεργασία με fuzz και άλλα βρωμοπέταλα (τα ελεγχόμενα feedback της δεν τα έχω ξανασυναντήσει).
Από βάρος, παρά το μεγάλο σώμα, είναι normal και δεν κουράζει (το σώμα είναι basswood και το μπράτσο alder/rosewood).


Εν ολίγοις μια πολύ καλή κόπια της original jazzmaster που αν κάποιος επενδύσει σε ψάξιμο και setup θα τον ανταμείψει. Αν έχει όρεξη να δώσει και χρήμα σε αναβαθμίσεις (όχι απολύτως απαραίτητες) μπορεί να την απογειώσει.
Αν πάλι θέλει κάποιος κιθάρα plug'n'play και δεν του αρέσει το σκάλισμα καλύτερα να την αποφύγει (και μαζί της όλες τις jazzmaster, jaguar, mustang και λοιπές).


Μια φωτό ξαπλωμένη στο χαλάκι και μολίς βρω χρόνο μπορεί να γράψω και κανα κλιπ.

[Καθόδιος (φλουτσ)]

Eξαίρετος! Να την ευχαριστηθείς όσο και ένα τσουκάλι λαχανοντολμάδες αυγοκομμένους!
Άιντε να την ακούσουμε κιόλας!

[zeoy]

Άιντε να την ακούσουμε κιόλας!

Να την ακούσουμε ρε φιλαράκι
https://app.box.com/s/obmwm7dsxb6hz6ep2okbpa2jzm5m30ne

[AnimaPura]

Πολύ ωραία παρουσίαση, μεγειές!

[zeoy]

Πολύ ωραία παρουσίαση, μεγειές!

Ευχαριστώ πολύ φίλε.
Η κιθάρα σήμερα υπέστη και την πρώτη αναβάθμιση: Fender USA tremolo unit+arm (σαφέστατα καλύτερο από το μαμίσιο, χαίρεσαι να το χρησιμοποιείς    )

[Απόλλων]

Πολύ καλή παρουσίαση. Ευχαριστούμε και καλόπαιχτη.

Έχω μια ερώτηση. Αυτή η κιθάρα κοστίζει 400 Ευρώ και, όπως επισημαίνεις, χρειάζεται ένα καλό setup και ίσως κάποιες αναβαθμίσεις. Τουλάχιστον έχω δει σχόλια από αρκετούς χρήστες και reviewers σχετικά με τη γέφυρα και το tremolo. Μετά από όλα αυτά, θεωρείς ότι άξιζε τον κόπο και το έξοδο, ακόμα και για κάποιον που θέλει μια τέτοια κιθάρα; Εσύ ήθελες συγκεκριμένα μια Jazzmaster για κάποιο λόγο; To λέω γιατί με 500-600 Ευρώ μπορείς να βρεις ένα διαφορετικό όργανο σαφώς ανώτερο, ενώ όταν το είχα ψάξει πριν από καιρό είχα βρει κάποιες άλλες φτηνές κόπιες Jazzmaster που φαίνονταν τουλάχιστον αξιοπρεπείς.

[Μπιφτέκι]

Καλόπαιχτη, ωραία παρουσίαση.

[AnimaPura]

Πολύ καλή παρουσίαση. Ευχαριστούμε και καλόπαιχτη.

Έχω μια ερώτηση. Αυτή η κιθάρα κοστίζει 400 Ευρώ και, όπως επισημαίνεις, χρειάζεται ένα καλό setup και ίσως κάποιες αναβαθμίσεις. Τουλάχιστον έχω δει σχόλια από αρκετούς χρήστες και reviewers σχετικά με τη γέφυρα και το tremolo. Μετά από όλα αυτά, θεωρείς ότι άξιζε τον κόπο και το έξοδο, ακόμα και για κάποιον που θέλει μια τέτοια κιθάρα; Εσύ ήθελες συγκεκριμένα μια Jazzmaster για κάποιο λόγο; To λέω γιατί με 500-600 Ευρώ μπορείς να βρεις ένα διαφορετικό όργανο σαφώς ανώτερο, ενώ όταν το είχα ψάξει πριν από καιρό είχα βρει κάποιες άλλες φτηνές κόπιες Jazzmaster που φαίνονταν τουλάχιστον αξιοπρεπείς.

Θα είχε ενδιαφέρον πράγματι αν μπορούσαμε να την βάζαμε δίπλα δίπλα με μια Standard Jazzmaster, αφού όμως ο zeoy είχε τελειώσει με όλες τις μετατροπές που ήθελε να κάνει.

[hot_sauce (φλουτσ)]

Καλόπαιχτη zeoy!!! Μεγειές το παιδί!

[zeoy]

Ευχαριστώ όλους για τις ευχές και τις μεγειές.


Σχετικά με την ερώτηση του Απόλλωνα:
κάποια στιγμή (αφού την είχα πάρει φυσικά) προβληματίστικα κι εγώ "ρε μήπως να μάζευα κατιτίς παραπάνω να πάω σε καμιά μεξικάνα ή γιαπωνέζα μτχ;"
Λοιπόν, η απάντηση ειλικρινέστατα είναι πώς όχι, δεν αξίζει. Οι μεξικάνες που έχουν πραγματικούς jazzmaster μαγνήτες και τη σωστή τοποθέτηση στο τρέμολο έχουν από 1140 έως περίπου 1500. Οι γιαπωνέζες θέλουν καλό ψάξιμο στο ebay και οπωσδήποτε μαγνήτες (έχουν strat μαγνήτες σε περίβλημα jazzmaster). H Squier J Mascis έχει "λάθος" τοποθέτηση τρέμολο και p90s σε περίβλημα jazzmaster και tunomatic bridge (μπλιαχ για κιθάρα με τρέμολο). Οι Classic player επίσης έχουν p90s. Επιπλέον όλες σχεδόν που προανέφερα (εκτός από τη J Mascis) έχουν 7.25 ή και vintage frets που δυστυχώς σε jazzmaster σημαίνει ξεχνάς τα bends.
Επίσης όλες οι jazzmaster θέλουν ψαγμένο setup και περιποίηση ή αναβάθμιση στη γέφυρα.
Εγώ αυτή τη στιγμή με 400 αρχική + 100 για τρέμολο είμαι 99.9% ικανοποιημένος από το πώς παίζει η κιθάρα. Πιθανότατα να βάλω ένα Tusq XL nut  (περίπου 10 Ε). Αν θελήσω να το τερματίσω βάζω και μια Staytrem γέφυρα (γύρω στα 90) παρότι δεν έχω ουσιαστικά κανένα πρόβλημα με τη μαμά μετά την περιποιηση που της έκανα. Για μαγνήτες δεν ξέρω. Οι American Vintage 65 έχουν γύρω στα 100 (τους βρίσκεις και αρκετά πιο κάτω με λίγο ψάξιμο) αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τους προτιμάω από τους Duncan Designed που φοράει τώρα.
Ακόμα λοιπόν και με όλα τα upgrade που μπορεί να φανταστεί κάποιος είναι στα 500 ευρώ κάτω από μια καλή μεξικάνα (ή στα 600 κάτω αν κάνουμε σύγκριση με ίδιες γέφυρες).


Σχετικά με το να κοίταζα κάτι άλλο: ήθελα jazzmaster κλασική (αλλά με 9.5 radius και νορμάλ τάστα), από Tele και Strat είμαι καλυμμένος, Les Paul style δεν τρελαίνομαι (έχω και πολύ ωραία '80s Kawai με 2 humbuckers). Τι να πω; Μόνο κανά σκάφος θα με έψηνε αλλά πρέπει να μάθω να παίζω jazz πρώτα


Είναι δύσκολο να βρει κάποιος να δοκιμάσει στην Ελλάδα αλλά και να βρεις πρέπει να είναι σεταρισμένη από γνώστη για να την εκτιμήσεις. Αν πάντως κάποιος ψάχνεται για κάτι διαφορετικό από τα κλασικά (Strat, Tele, LP), η κιθάρα κατά τη γνώμη μου είναι must.
Όσοι φίλοι μου την έχουν δοκιμάσει ... έχουν πέσει σαγόνια.

[Απόλλων]

Για μένα η απορία άρχισε από την Squier Vintage Modified Special Telecaster, ένα μοντέλο που δεν κυκλοφορεί πλέον και το οποίο είχε Jazzmaster μαγνήτη στη neck θέση. Από εκεί άρχισα να ψάχνω λίγο και τις Jazzmaster, που είναι ένας τύπος κιθάρας ο οποίος ποτέ δεν με τράβηξε ιδιαίτερα, αναρωτιόμουν όμως ποιές είναι οι ηχητικές ιδιομορφίες των μαγνητών της. Νομίζω ότι ακόμα θα προτιμούσα μια κιθάρα σε στυλ telecaster ως πιο plug'n'play όπως λέει και ο zeoy, αλλά φυσικά με τις κιθάρες το ταξίδι της αναζήτησης και της εξερεύνησης δεν σταματάει ποτέ.

[zeoy]

Για μένα η απορία άρχισε από την Squier Vintage Modified Special Telecaster, ένα μοντέλο που δεν κυκλοφορεί πλέον και το οποίο είχε Jazzmaster μαγνήτη στη neck θέση. Από εκεί άρχισα να ψάχνω λίγο και τις Jazzmaster, που είναι ένας τύπος κιθάρας ο οποίος ποτέ δεν με τράβηξε ιδιαίτερα, αναρωτιόμουν όμως ποιές είναι οι ηχητικές ιδιομορφίες των μαγνητών της. Νομίζω ότι ακόμα θα προτιμούσα μια κιθάρα σε στυλ telecaster ως πιο plug'n'play όπως λέει και ο zeoy, αλλά φυσικά με τις κιθάρες το ταξίδι της αναζήτησης και της εξερεύνησης δεν σταματάει ποτέ.

Η συγκεκριμένη Tele είχε πάρει παντού πολύ καλές κριτικές και σίγουρα είναι μια καλή ευκαιρία για να πάρεις γεύση από Jazzmaster. Κρίμα που είναι discontinued.


Μια Tele με jazzmaster μαγνήτες και bigsby θα μου άρεσε και μένα (αλλά το bigsby παραείναι διακριτικό σαν ηχητικό αποτέλεσμα για τα γούστα μου)


Οι jazzmaster μαγνήτες έχουν χαρακτηριστικά από μονοπήνιους (γιατί είναι μονοπήνιοι) αλλά και από humbucker (γιατί έχουν φαρδιά μπομπίνα και ακούνε μεγαλύτερο μέρος της χορδής). Το αποτέλεσμα είναι πιο παχύς ήχος αλλά με καθαρότητα μονοπήνιου και έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στις μεσοϋψηλές. Συνδυάζονται συνήθως με 1Κ ποτενσιόμετρα που βοηθάνε στα πριμα. Τα καθαρά τους λάμπουν σε surf, rockabilly, jazz αλλά και new wave (π.χ Cure) ενώ στα βρώμικα ο χαρακτήρας τους διατηρείται και δίνει ιδιαίτερο ήχο που ξεχωρίζει ακόμαι και με πολύ gain (το οποίο ως γνωστό τείνει να ομογενοποιεί τον ήχο από διαφορετικές κιθάρες). Τείνουν να γίνουν η νούμερο 1 επιλογή σε εξωτικά είδη όπως shoegaze/dream pop και συνδυάζονται πολύ καλά με hipsterάδικο μούσι


Το καταλαβαίνω πολύ καλά το να μην αρέσουν σε κάποιους οι jazzmaster γιατί ποτέ δεν καθιερώθηκαν στη συνείδησή μας όπως οι Strat ή οι LP. Είναι στραβοχυμένες (offset) και μεγάλες, έχουν κι ένα μακρυνάρι για tremolo arm. Αν τις δοκιμάσει όμως κανείς, καταλαβαίνει ότι είναι πολύ βολικές, ειδικά αν παίζεις καθιστός, και το tremolo arm έρχεται σε ιδανική θέση για συνεχή αλλά διακριτική χρήση. Η μετακίνηση του μπράτσου προς τ'αριστερά σε σχέση με μια Strat με βολεύει επίσης πάρα πολύ για άνετη και φυσική πρόσβαση σε όλο το μήκος της ταστιέρας.


Σε άλλες μάρκες πολύ μου άρεσαν κάποιες Reverend (πρέπει να είναι διαδεδομένες σχετικά στην Αγγλία) αλλά τις βγάζουν με Strat tremolo.


Προσωπικά, για πράγματα εκτός από blues/country (όπου η Tele είναι βασίλισσα) και metal (που δεν παίζω), η Jazzy έχει γίνει η #1 μου.

[Kosthrash]

Καλόπαιχτη!!!


Το intonation ρυθμιζεται ευκολα?

[zeoy]

Καλόπαιχτη!!!


Το intonation ρυθμιζεται ευκολα?

Ναι, μια χαρά. Απλά, πέρα από το σταυροκατσάβιδο που κουνάει το saddle μπρος πίσω, πρέπει να κρατάς τη γέφυρα στη θέση που θες (την προτιμώ κατακόρυφη) γιατί είναι rocking (δηλαδή έχει ελευθερία να πάει μπρος πίσω με τη χρήση του τρέμολο). Ακούγεται ίσως περίπλοκο αλλά στην πράξη είναι παιχνιδάκι. Τη Μι τη μπάσα την έχω σχεδόν τερματίσει πίσω αλλά αν ήθελα να πάω κι άλλο πίσω θα μπορούσα να κόψω λίγο το ελατηριάκι.


Βασικά αν εξαιρέσεις το τρέμολο που είχε κατασκευαστικό ελαττωματάκι και παιδεύτηκα (γιατί δεν είχα κατάλληλα εργαλεία) να το συνεφέρω (και τελικά το άλλαξα), τα υπόλοιπα δεν είναι και καμιά μεγάλη επιστήμη:


- Βγάζεις 9ρες της μαμάς και βάζεις 11ρες (έπαιζα παντού με 10ρες αλλά στη συγκεκριμένη τις αισθάνομαι μια χαρά). Λίγο γυαλοχαρτάκι να φαρδύνουν τα nut slots χρειάζεται αν πας σε 11ρες.
- Shim the neck (πρακτικά βάζεις κάτι να σηκωθεί ελάχιστα ο λαιμός εκεί που ενώνεται με το σώμα πχ ένα κομάτι από business card. Μην τρομάζετε έτσι έρχονται από το εργοστάσιο οι Αμερικάνες). Ο σκοπός είναι να σηκώσεις τελικά τη γέφυρα για να αυξήσεις τη γωνία των χορδών απάνω της και να της επιτρέψεις να κινείται μπρος πίσω άνετα.
- Φροντίζεις να είναι σταθερές όλες οι βίδες στη γέφυρα (άλλοι βάζουν loctite blue, άλλοι μανόν νυχιών κι άλλοι όπως εγώ κλωστή ραψίματος ή οδοντικό νήμα)
- Σηκώνεις τα saddles έτσι ώστε να εξέχει περίπου το μισό τους πάνω από τη γέφυρα (σε βοηθάει για να τα φέρεις και στο σωστό radius). Φροντίζεις τα saddles να είναι παράλληλα με τη γέφυρα για να πατάνε σωστά τα ποδαράκια/βιδάκια τους.


Μετά πάει κλασικά το πράγμα:


- Ρυθμίζεις truss rod
- Ρυθμίζεις συνολικά το ύψος της γέφυρας από τα δυο βιδάκια της (ένα σε κάθε άκρη)
- Ρυθμίζεις intonation


Το αμερικάνικο το τρέμολο έχει κι ένα προαιρετικό lock συστηματάκι (αφήνει μόνο βύθιση να γίνει αν θες, βοηθάει σε drop κουρδίσματα ή στο να μείνεις κουρδισμένος αν σου σπάσει χορδή) το οποίο αποτελεί και οδηγό για την ιδανική ρύθμισή του που γίνεται πολύ απλά με μια βιδούλα στο πανω μέρος του που είναι πολύ εύκολα προσβάσιμη.


Τώρα που την ξέρω και με το σωστό τρέμολο τα παραπάνω είναι δουλειά μιας με δύο ωρών. Αν τα κάνεις μετά είναι βράχος και στο να κρατήσει τις ρυθμίσεις της και στο κούρδισμα.