Fender 9050L flatwounds-review

[Uriah]

Οι συγκεκριμενες ηταν μια πρωτη επαφη-δοκιμη με τις flatwounds, μιας και οι rotosounds swing bass 66 εβγαζαν πολυ πριμαριστο ηχο και μου ειχαν καταφαει τα δαχτυλα. Τις φορεσα στο Ibanez sr300 σε διάμετρο .45-.60-.80-.100, στανταρ EADG κουρδισμα.

Ο ηχος τους οσο ηταν καινουριες ηταν πολυ πριμαριστος για flat χορδες, αλλα μεσα στο πρωτο 8ωρο παιξιματος ηρθαν ποιο κοντα σε αυτο που περιμενει να ακούσει  καποιος απο flatwounds. Μέτρια  χαμηλά με αρκετες μεσαιες και επισης αρκετες υψηλες. Χορδες διχως όγκο και χαρακτήρα στον ηχο τους. Έμοιαζαν αρκετα με τελειωμενες rounds αλλα διχως να ειναι σαν μακαρονι η υφη τους. Επρεπε συχνα να διορθώνω απο το eq του οργανου -συνηθως τα μπασα προς τα επανω- καθως οταν επαιζα επανω σε κομματι απο τον ενισχυτή δεν υπηρχα πουθενα σε ελεύθερη Ε. Ισως να ηταν και το μπασο, καθως σε αλλες κριτικες εχουν ικανοποιήσει. Οι χορδες μεταξυ τους ηταν ανισες, με τις D,A,G να κυριαρχουν επι της Ε και την D να υστερει απεναντι στις αλλες δυο.

Το tension τους ηταν σε φυσιολογικα πλαισια, ιδιως υστερα απο το στρώσιμο ενος μηνος οποτε και μαλακωσαν κι αλλο. Για το δικο μου στυλ παιξίματος (σκληρο χτύπημα των χορδων και μέτριο action) δεν κανουν καθως χτυπούσαν στην ταστιερα και τους μαγνητες συχνα. Το sustain τους ηταν σχεδον ανύπαρκτο αλλα αυτο μπορει να οφειλεται στο οργανο και παλι.

Η υφη τους ηταν μετριοτατη, κολλωδης και ανομοιογενής με αλλα σημεια των χορδων να ειναι λεια και αλλα ποιο άγρια στην αφη.

Δεν ξερω αν θα τις ξαναδοκιμαζα με το precision τωρα αλλα θα τις συστηνα σε καποιον που θελει να δοκιμάσει για πρωτη φορα.