10
« Τελευταίο μήνυμα από kuiper στις 07/12/24, 21:21 »
Κλεψύδρα...
Στο τρένο των ανέμων σαν βρεθείς ταξιδευτής,
στα πέτρινα περάσματα του χρόνου επιβάτης,
μην περιμένεις στων ονείρων τους σταθμούς να κατεβείς,
είσαι’ ένας ξένος στο φινάλε της ζωής, λαθρεπιβάτης.
Ο χρόνος τρέχει στην κλεψύδρα της ζωής
κι’ εσύ απορείς πως έχει κιόλας σκοτεινιάσει,
σκέψεις παρήγορες, μα ποιας απαντοχής,
το πεπρωμένο ποιος μπορεί να προσπεράσει!
Λυσσομανάει του Δεκέμβρη η καταιγίδα
κι’ είναι απόβραδο και γκρίζα σιωπή,
ξεσπά του σύννεφου η οργή σε πλημμυρίδα
σκοτάδι άβατο κι’ ούτε μια κάποια αναλαμπή.
Σταυρόλεξο με κουρασμένες έννοιες,
μπερδέματα οριζοντίως και καθέτως,
απούσες της ζωής οι εύνοιες,
κι’ ο καϊμακλίδικος αγλύκαντος και νέτος.
Αναρριπίζει ο χρόνος τις ματιές που απομένουν,
στην κάψα για μια σκιάδα, όνειρο απατηλό,
τα όνειρα της Κυριακής βαριανασαίνουν,
πρόβλημα δυσεπίλυτο, ανάκουστο μελό.
Γλιστρά απ’ τα δάχτυλα τ’ όμορφο κομπολόι,
ούτε στου λύχνου το αχνόφεγγο συναλλαγή,
χτυπά μεσάνυχτα του τοίχου το ρολόι,
κοντά στα ξημερώματα, μοιραία υποταγή.
Μα εγώ το κόκκινο κρασί απ’ τα φιλιά της
δίνω στον έρωτα να πιει να λιγωθεί στην αγκαλιά της,
να σβήσω δυο γραμμές απ’ το τεφτέρι το ραμμένο
να ξεχαστώ απ’ της ζωής, αυτό που λένε πεπρωμένο.
γ. χ.
Τελευταία μηνύματα