Τα χρόνια που ’χεις λείψει η πιο πικρή διαδρομή
κοιτάζω μες τα μάτια σου, μα δεν είσαι εκεί
σε μια φωτογραφία έχεις πάρει μορφή,
κι είμαι μόνη.
Ο χρόνος μου κυλάει σε τυφλή διαδρομή,
κι ενώ με προσπερνάει με κοιτάει στη στροφή
το μάτι του μου κλείνει κι έχει κιόλας χαθεί,
κι είμαι μόνη.
Παλεύω με τις σκέψεις κι είμαι πάλι μισή
χαμένο το παιχνίδι αφού λείπεις εσύ
κι αυτή η βροχή που πέφτει μου τρυπάει την ψυχή,
είμαι μόνη.
Ο ήχος της φωνής σου στο κενό μου αντηχεί
ματώνει η απουσία σου, σπασμένο γυαλί
στους δρόμους θα σε ψάχνω κι εσύ θα ’χεις κρυφτεί
κι είμαι μόνη.
Σαν έρημο τοπίο κι όλα γύρω μου γκρι,
κοιτάζω στον καθρέφτη, λεω δεν είμαι αυτή,
δεν είναι αυτή η ζωή μου, περπατάω σε σκοινί
μα είμαι μόνη.
Η αγκαλιά σου δίχτυ, μήπως και ζαλιστώ,
κοιτάζω, δεν υπάρχει, βλέπω μόνο κενό,
μ’ ακόμα και να πέσω, τι αλλάζει μ’ αυτό,
είμαι μόνη.
Καλό πράγμα να ξεσκονίζεις τα συρτάρια σου που και που....βρίσκεις πράγματα που είχες ξεχάσει κι εσύ ο ίδιος...Κάτι θα ξέρει το φενγκ σουι παραπάνω....
Giteana