Πάντως παιδιά, κακά τα ψέματα.. Ο κάθε τύπος μαγνήτη δίνει το δικό του ηχόχρωμα (είμαι από τους θιασώτες της άποψης ότι οι μαγνήτες και όχι τα ξύλα παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στον ήχο) επομένως ένας κιθαρίστας που θέλει να παίξει all-around μουσική καλό θα ήταν να έχει 2-3 διαφορετικές κιθάρες με αποκλειστικά μονούς η μία κιθάρα, αποκλειστικά διπλούς η άλλη, HSH η παράλλη, κ.ο.κ..
Αν θέλεις να παίξεις σε high-gain ήχους, οι διπλοί σε όλες τις θέσεις θα σε βολέψουν.. Αν από την άλλη θέλεις να παίξεις κάτι πιο μελωδικό, κάτι πιο bluezίστικο ή κάτι πιο overdriven (όπως τα solo του Sambora στους Bon Jovi για παράδειγμα), τότε οι μονοί είναι αυτοί που θα σου δώσουν το punch που θέλεις χωρίς να βρωμίσει ο ήχος σου εντελώς..
Ακόμα και στα bluez όμως, υπάρχουν 2 σχολές.. Η σχολή του S.R.V. που προτιμούσε τις Fender με τους μονούς και τη σχολή του B.B. King που προτιμούσε τους διπλούς έστω και με σαφώς λιγότερο gain αλλά περισσότερο σκάσιμο.. Στη κιθάρα τίποτα δεν είναι πανάκεια..
Επίσης όλοι ξέρουμε ότι τα καλύτερα αρπίσματα βγαίνουν στο neck μαγνήτη, όπως όμως και τα καλύτερα solo.. Επομένως πραγματικά το δίλλημα για το τι θα επιλέξει κάποιος σε neck μαγνήτη αν θέλει και κρυστάλινα καθαρά στα αρπίσματα αλλά και malmsteen χροιά στα solo του είναι μεγάλο.. Εγώ το έλυσα αυτό το πρόβλημα έχοντας 5-6 κιθάρες (πλεονασμός βέβαια αλλά έχω ακούσει και χειρότερα
).. Επειδή όμως κάτι τέτοιο μπορεί να μην μπορεί να επιτευχθεί για διάφορους λόγους από όλους, πιστεύω ότι η συνδεσμολογία ΗΗ με coil tap (διακοπτάκι που θα επιτρέπει την "απομόνωση" του διπλού σε μονό) είναι ότι πρέπει για να "κόψεις το καρπούζι στη μέση".. Μην περιμένεις βέβαια ο splitαρισμένος διπλός να έχει ακριβώς τον ήχο του μονού (παίζουν και τα ποτενσιόμετρα ρόλο) αλλά σίγουρα θα τον προσεγγίσει..
