Οι μεγάλες εταιρίες παίρνουν συνήθως τα planks έτοιμα απο ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζονται για να τους προμηθεύουν ξυλεία.
Η fender τουλάχιστον αυτό κάνει...
Όταν λοιπόν φτάνει το φορτηγό με τα καινούρια planks γίνεται σίγουρα μια επιλογή, ένας διαχωρισμός.
Τα ελαφρύτερα κομμάτια (το ελαφρύτερο θεωρείται και καλύτερο απο τους οργανοποιούς) με τα ομορφότερα grains και μέχρι 2 κομμάτια ανα plank κρατιούνται για το custom shop.
Τα αμέσως επόμενα που φτάνουν μέχρι 3 κομμάτια, κρατιούνται για τα signature, reissues και american deluxe μοντέλα, τα επόμενα για τις american standard και τέλος τα "κατώτερα" (τα οποία συνήθως είναι πολλά μικρά κομμάτια κολλημένα μεταξύ τους, ρετάλια δηλαδή...) για τις φθηνότερες κιθάρες εκτός συνόρων (μεξικό)..
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μέσα απο το εργοστάσιο της fender και δείχνει planks που προορίζονται για μεξικάνες.
Αυτό βέβαια απο μόνο του δεν μπορεί να αποδείξει κάτι ηχητικά...
Δεν μπορεί κάποιος να το δέσει κόμπο οτι μια αμερικάνα θα ακούγεται καλύτερα απο μια μεξικάνα, σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων όμως αυτό είναι και το πιο πιθανό να συμβαίνει.
Κι αυτό γιατί στα ακριβότερα όργανα επιδεικνείεται απο αυτούς που τα φτιάχνουν μια μεγαλύτερη προσοχή, ξέρουν οτι αυτός που θα ακουμπήσει ένα σοβαρό ποσό για μια κιθάρα θέλει να βρεί ένα όργανο στο οποίο να είναι όλα επάνω του προσεγμένα και να έχει τσεκαριστεί πριν φύγει απο το εργοστάσιο οτι βρίσκεται ηχητικά και αισθητικά πάνω απο τον πήχη που έχει βάλει η εταιρεία για το συγκεκριμένο μοντέλο.
Υπάρχουν λοιπόν μεξικάνες που παίζουν καλά?
Σίγουρα ναι.
Υπάρχουν μεξικάνες που δεν παίζουν και τόσο καλά?
Πάλι σίγουρα ναι...
Υπάρχουν top of the line κιθάρες που δεν παίζουν καλά?
Ίσως να υπάρχουν, οι πιθανότητες όμως να κατασκευαστεί μιά τέτοια είναι πολύ μικρές εως ελάχιστες.
