Τελευταία μηνύματα91
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / όταν ο κυνισμός κρατάει μαχαίρι..
« Τελευταίο μήνυμα από ΠΟΙΟΣ στις 29/08/21, 17:02 »όταν ο κυνισμός κρατάει μαχαίρι..
Και με σταθερή φωνή του λέει κοιτώντας τον μες στα μάτια ''είμαι όλα όσα θέλεις και δεν θα έχεις ποτέ'' .
Ενιωσε ότι ενώ πέθαινε από την δίψα , εκείνη , με μία γρήγορη κίνηση του πέταξε στα μούτρα ένα ποτήρι με νερό , παγωμένο ,το οποίο αν ήθελε να ξεδιψάσει λίγο θα έπρεπε να σκύψει και να το γλύψει από το πάτωμα , ή με τα δάχτυλά του να το μαζέψει από το πρόσωπό του έτσι όπως κυλούσε , σταγόνα την σταγόνα
Γύρισε γρήγορα το βλέμμα του από την άλλη για να μην τον δει με το χειμώνα μες στα μάτια του , Αύγουστο μήνα , που ήταν έτοιμος να ρίξει καταιγίδες..
Και έφυγε γρήγορα χωρίς να της απαντήσει , για να μην ακουστεί στον ήχο της φωνής του , το αδέσποτο γέρικο σκυλί που άρχισε να αλυχταει από τον πόνο , από την κλωτσιά που του έριξε με την καινούργια , την αστραφτερή της την γόβα , η νεαρή κυρία ...
Φτάνοντας στο σκοτεινό του το σπίτι , ξεκλείδωσε τρέμοντας την παλιά πόρτα και την έσπρωξε πίσω του ακουμπώντας με την πλάτη σε αυτήν , και άρχισε να κλαίει για κάποια δευτερόλεπτα ...προχώρησε ανάβοντας το φως στην κουζίνα , κάθισε στο τραπέζι άναψε ένα τσιγάρο και μονολόγησε... ''Είσαι όλα όσα δεν θα έχω ποτέ ... ευτυχώς !!! και ας τα θέλω τόσο ...
Α.Π.
Και με σταθερή φωνή του λέει κοιτώντας τον μες στα μάτια ''είμαι όλα όσα θέλεις και δεν θα έχεις ποτέ'' .
Ενιωσε ότι ενώ πέθαινε από την δίψα , εκείνη , με μία γρήγορη κίνηση του πέταξε στα μούτρα ένα ποτήρι με νερό , παγωμένο ,το οποίο αν ήθελε να ξεδιψάσει λίγο θα έπρεπε να σκύψει και να το γλύψει από το πάτωμα , ή με τα δάχτυλά του να το μαζέψει από το πρόσωπό του έτσι όπως κυλούσε , σταγόνα την σταγόνα
Γύρισε γρήγορα το βλέμμα του από την άλλη για να μην τον δει με το χειμώνα μες στα μάτια του , Αύγουστο μήνα , που ήταν έτοιμος να ρίξει καταιγίδες..
Και έφυγε γρήγορα χωρίς να της απαντήσει , για να μην ακουστεί στον ήχο της φωνής του , το αδέσποτο γέρικο σκυλί που άρχισε να αλυχταει από τον πόνο , από την κλωτσιά που του έριξε με την καινούργια , την αστραφτερή της την γόβα , η νεαρή κυρία ...
Φτάνοντας στο σκοτεινό του το σπίτι , ξεκλείδωσε τρέμοντας την παλιά πόρτα και την έσπρωξε πίσω του ακουμπώντας με την πλάτη σε αυτήν , και άρχισε να κλαίει για κάποια δευτερόλεπτα ...προχώρησε ανάβοντας το φως στην κουζίνα , κάθισε στο τραπέζι άναψε ένα τσιγάρο και μονολόγησε... ''Είσαι όλα όσα δεν θα έχω ποτέ ... ευτυχώς !!! και ας τα θέλω τόσο ...
Α.Π.
πώς δεν το σκέφτηκαν ήδη τόσες δεκαετίες; 
