Ήθελα να 'μουν αετός, μακριά να ταξιδεύω,
να αγγίζω τα ψηλό βουνό και τη βουνοκορφή του,
να 'χω τον ήλιο οδηγό, τη γη να μην ζηλεύω,
να ζω τον χρόνο από ψηλά ρουφώντας τη μορφή του.
Ήθελα να 'μουν γερανός, ήθελα να 'μουν γλάρος,
να με φυσούν τα κύματα, να με μεθάει η αλμύρα,
την στερεμένη μου ψυχή να γέμιζα με θάρρος,
με όλα τα ψάρια να μιλώ για τη δική μου μοίρα.
Ήθελα να 'μουν ο Ερμής, ο φτεροφορεμένος
να τραγουδώ με αερικά και με πυγολαμπίδες,
λουσμένος φως και ουρανό, ανέμελα αφημένος.
μετρώντας πάντα τον καιρό με τις παλιές ελπίδες.
Δεν είμαι όμως όλα αυτά, εγώ φτερά δεν έχω,
εγώ γυρνώ πάνω στη γη σαν λαβωμένος χρόνος,
ακροβατώντας στην σιωπή για όσα χρόνια αντέχω,
ένας σπουργίτης ποιητής, ένας αλήτης μόνος.
Δεν είμαι όμως όλα αυτά, εγώ φτερά δεν έχω
και κολυμπώ σαν ναυαγός, χαμένος Ροβινσώνας,
όλη η ζωή μου ένα νησί, όσο είμαι εδώ και αντέχω,
σαν το δελφίνι ακολουθώ τον ήλιο κατά μόνας.
