Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: κωστης στις 12/07/04, 04:58
-
Σ'ένα καζάνι βάλανε τη νύχτα και τη μέρα κι'απόσταγμα εβγάλανε την υδρόγειο σφαιρα κι'αυτή σβουρίζει συνεχως τριγύρω απο τον ήλιο σαν μελισσούλα σεργιανά του γιασεμιού το φύλλο κι'ανάψανε τρανές φωτιές και κάρβουνα φουντώσαν και στη ζαλάδα του γλεντιού το πόνο τους προδώσαν. Κι'αμάν οι αναστενάρηδες στη καρβουνιά χορεύουν στο κόσμο περισσεύουνε και τ'άστρα τους ζηλεύουν. Σ'ένα καζανι βαλανε το γέλιο και το πόνο και τσιπουράκι βγάλανε παρεα για τον μόνο, να μήν θυμαται τι και πώς τα λόγια τα μεγάλα, τα σ'αγαπώ που πνίγουνε κι'αυτά σαν την κρεμάλα.
-
αυτα που κανει η ρακη η πρωτη απ το καζανι
ο ανθρωπινος ο νους ποτε ποτε του δεν τα βανει
παρα μοναχα σαν την πιει κι αρχισει να γυριζει
και στιχους δεν κατεχει μπλιο σε μια σειρα να οριζει
αμ δε το τσιπουρο να πεις που ειναι διπλοβρασμενο
γυρευει ριμα και πλοκη σ' ενα καζανι ραγισμενο
καλο Κωστη πιετε μια και για μας στην επομενη!!!
μαλλον το ξανασκεφτηκα ...τελειο!!!!!
-
Κωστή, πολύ όμορφο και με εντυπωσιακές μεταφορές. Μ'αρέσει η φαντασία στη δημιουργία ;)