Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: atzolina στις 11/08/04, 20:33
-
Για τον Παράδεισο,εσύ ξεκίνησες
μα σε μια άβυσσο,παράπεσες
και το σκοτάδι,πια,το συνήθισες
που παραθύρι,από τότε,δε ξανάνοιξες.
Ήλιου φως δεν αντέχεις να δεις
σε καίει,σε τυφλώνει
με τα μάτια κλειστά προχωρείς
μα αυτός ο δρόμος δε τελειώνει.
Κι ας είναι απωθημένο ψυχής
μέρα να δεις να ξημερώνει
φόβος σε παίρνει,ξανά μη πληγωθείς
κι αυτός ο πόνος δε τελειώνει.
Για τον ουρανό,εσύ ταξίδεψες
μα σε χώμα υγρό,κατηφόρισες
και με τόση λάσπη,μάτια μου,ντύθηκες
που ρούχο γιορτινό,δε ξαναφόρεσες.
-
Μπορώ να πω πως οι στίχοι είναι αρκετά συγκινητικοί!!!Γενικά όλο το σύνολο είναι αρκετα καλο ;D Αν θέλεις και δεν έχει γίνει ήδει θα προσφερόμουνα να στο μελοποιήσω ;)
-
Μπορείς να καταλάβεις ότι μ αρέσει πολύ....