Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Mithradir White Wizard στις 26/11/04, 14:04
-
Το σύννεφο που έντυσε αυτή τη μοναξιά
στο βλέμμα του κυλάει ο λαιμός σου
Σταγόνα στο ποτήρι μου φαρμάκι από φωτιά
Νερό που κρυσταλλιάζει στον θυμό σου
Φοβάμαι να αντικρίσω εκείνη τη ματιά
Στα στεριά που ξεψύχησαν στο κρύο
Για κάθε ένα κανείς ευχή όπως παλιά
Μα ούτε μια για εμάς …τους δυο
Σεντόνι στον αέρα οι σκέψεις σε χορό
Η λύπη ερωτεύτηκε τη αύρα
Μιζέρια που γεννήθηκε στα σπλάχνα από καημό
Τα όνειρα μας έγιναν σκοτάδια
Ρουφιάνεψαν τα λόγια το κλάμα της καρδιάς
Ήτανε λέει o χρόνος μας χαμένος
Καλύτερα μια φλόγα να καίει στην παγωνιά
Παρά στην απουσία σου δεμένος
-
Η τρίτη και οι τέταρτη στροφή είναι πάρα πολύ ωραίες. Οι πρώτες όχι τόσο, αλλά τρώγονται. Διόρθωσε εκεί που λέει "Μα ούτε μια για εμάς ... τους δύο". Οι τρεις τελείες ούτε χρειάζονται, ούτε δίνουν εκφραστικότητα εκεί. Απλώς κόβουν τη λογική ροή του στίχου. Μπράβο :)
-
...σε ευχαριστω μπλε παιδι για τα καλα σου λογια και τις παρατηρησεις.Το εγραψα πριν μια εβδομαδα σκεφτομενος την κατασταση που βρισκομαι αυτη τη στιγμη.Ειμαι σε μεγαλο δηλημα για καποιες κινησεις,κι εκει που καθομουν στο μαγαζι,και ειχε και κοσμο το γραψα σε ενα χαρτι και μετα το περασα εδω.Δεν το πολυκοιταξα τι δε μου ταιριαζε και τι ηταν ωραιο γιατι μου βγηκε αυθορμητα βαση εγκεφαλικου χαους στη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη...ειμαι ακυρος καμποιες φορες αλλα για τα δικα μου επικαιρα θεματα ειμαι μικρογραφια ψυχολογιας