Το Στέκι των Κιθαρωδών

Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Iced Jacob στις 03/02/05, 10:23

Τίτλος: Παραδεισένια Άβυσσος
Αποστολή από: Iced Jacob στις 03/02/05, 10:23

Άφησα τη ψυχή μου ν’ αναπνέει
σ’ ένα ακρωτήριο δυτικά του παραδείσου
Τ άθλιο μου όμως σώμα παραπαίει
και προσγειώνεται ξανά στο λευκό κορμί σου

Αφήνομαι παραδομένος σ’ αναμνήσεις
να αναπνέω στον τρελό σου το χορό
Με έχουν σακατέψει οι συγκινήσεις
που έχω ζήσει μα ν’ αντέξω δεν μπορώ

Η άβυσσος έχει ανοίξει την αγκαλιά της
και με προσμένει σα μητέρα στοργική
τη σάρκα μου να σκίσουν τα σκυλιά της
να με ξεσκίσουνε ημέρα Κυριακή

Αφήνομαι να πέσω προς τα κάτω
Βυθίζομαι, σφαδάζω από τον πόνο
Τ’ αστέρια αναμένουνε στον πάτο
ν’ αφομοιώσουνε ξανά εμένα μόνο

Μα η μοναξιά μου αντικρίζει ένα φως
στις ξεχασμένες πύλες ενός μαύρου Παραδείσου
δυο μάτια που υγρά θυμίζουν πως
υπάρχει ζωή στ’ άγρια βάθη της αβύσσου...

Τίτλος: Απ: Παραδεισένια Άβυσσος
Αποστολή από: Βραζίλης στις 17/02/05, 09:22

Πωπω, πολυ μαυρίλα. Γυναίκα είναι αυτή ή Έχιδνα; :P
Mου αρεσε παντως...

Τίτλος: Απ: Παραδεισένια Άβυσσος
Αποστολή από: Iced Jacob στις 24/02/05, 21:16

dn vlepw comments
toso xalia ime??:(

Τίτλος: Απ: Παραδεισένια Άβυσσος
Αποστολή από: Autumn στις 24/02/05, 21:32

Όχι, δεν είναι χάλια. Καλό είναι, μόνο που γενικά δεν μου αρέσουν τα ποιήματα που είναι τόσο υπερβολικά μαύρα. Παράξενο ποίημα, έχει κάτι που σου προκαλεί το ενδιαφέρον.

Τίτλος: Απ: Παραδεισένια Άβυσσος
Αποστολή από: pinelopi στις 24/02/05, 21:39

Παράθεση από: Iced Earth στις 03/02/05, 10:23

Η άβυσσος έχει ανοίξει την αγκαλιά της
και με προσμένει σα μητέρα στοργική
τη σάρκα μου να σκίσουν τα σκυλιά της
να με ξεσκίσουνε ημέρα Κυριακή

Μα η μοναξιά μου αντικρίζει ένα φως
στις ξεχασμένες πύλες ενός μαύρου Παραδείσου
δυο μάτια που υγρά θυμίζουν πως
υπάρχει ζωή στ’ άγρια βάθη της αβύσσου...

Αυτά τα τετράστιχα μου άρεσαν πολύ.
Γνώμη μου, πως τα άλλα θέλουν περισσότερη δουλειά. :)