Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: giteana στις 16/03/05, 19:16
-
Πόλη μικρή, πατρίδα μου,
γλυκιά ανάμνησή μου,
πάνω σου στέκει το βουνό,
θάλασσα βρέχει τις χαρές σου,
αλήθεια πόσο νοσταλγώ
τις ομορφιές σου.
Πολύ πως βιάστηκα θαρρώ
να σε ξεχάσω,
μακριά να φύγω, να χαθώ,
να σε μισήσω,
να τιμωρήσω τόσο τη δύσκολη ζωή μου.
Δρόμοι απλωμένοι, που κοιτάν
σ’ ένα γαλάζιο θησαυρό,
δέντρα μικρά που συζητάνε,
στιγμές μου, αγάπες και χαρές,
πόσα μου λες.
Κάθε γωνιά σου μια ρυτίδα,
ή ένα χαμόγελο γλυκό,
κάθε σου ήχος κι ένας φίλος μου παλιός,
τώρα που πήγαν;
Πόλη μικρή, πατρίδα μου,
σε σένα θα γυρίσω,
με τη στερνή, την πιο γλυκιά,
την πιο μεγάλη αγάπη,
το όνειρο που αρνήθηκα,
σε σένα θα ζητήσω,
θα ξαναχτίσω…
-
8)ευγε.καλο 8)
-
Ωραιο...Ιδιως για "ξενιτεμενους"!!! ;D Keep searching....
-
Κάτι μου θύμισε αυτό... η τελευταία μέρα της διαμονής μου στην Αθήνα...
"Φεύγω για την πολιτειούλα μου
για εκεί που παίρνει αξία η στιγμούλα μου,
για εκεί που ο ήλιος μοιράζει τις αχτίδες του,
το ίδιο, όπως και εδώ...
Μα εκεί είμαστε λιγότεροι και έτσι αναλογεί
περισσότερο φως στον καθένα!!!"
μου άρεσε, μου θύμισε πράγματα που ίσως να τα ξεχνάς κιόλας όταν ζεις μόνιμα σε μια τέτοια πόλη.... :)