Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: la luna στις 19/05/05, 00:21
-
Ένας παλιάτσος που κλαίει…
Με τους στίχους σου
Καθώς ακούει.. την ζωή..
Τους μύθους σου
Ένα τραγούδι που έγραψες…
Σαν ήσουν αγέννητο μωρό
Ήξερες την ζωή σου…την έθαψες..
Πριν καν την δω
Δάκρυα καλύπτουν την μορφή σου..
Καθώς παίρνεις τον δρόμο..
Της φυγής σου
Μια ανάσα παίρνεις..
Πριν χαθείς μια στιγμή αφήνεις ..
Και χάνεσαι πριν την δεις
Ένας στίχος που έλιωσε στα χέρια σου
Μια φάλτσα νότα που έπαιξαν στα στέκια σου
Ένα κοινό.. που σε αγάπησε
Μια γυναίκα που σε παράτησε
Και ένας πόνος τόσο βαθύς
Που η καρδιά σου δεν αντέχει σαν χαθείς
Πονάει ακόμα η στάλα από το κρασί
Πλήγωσε τα χείλη σου…
Οι αναμνήσεις της…
Η μισή..
-
Πολυ ομορφο..ειναι εντελως του γουστου μου! ;)
-
Ασυνήθιστο...Πολύ-πολύ καλό !