Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Theoektos στις 21/08/05, 22:58
-
Μια βροχή
Πάντα με μπόρες και βροχές
Πλένει ο Θεός τις ενοχές
Μες στο νερό τα λάθη μας
Οι πίκρες και τα πάθη μας
Κι όταν τα σύννεφα σιωπούν
Αυτοί που ξέρουν ν’ αγαπούν
Στον ήλιο πάλι απλώνουνε
Χαρές που δε στεγνώνουνε
Άντε να δώσουν μια βροχή
και οι δικοί σου ουρανοί
Κάνε τη μπόρα προσευχή
Και τρέξε μέσα στη βροχή
Μόνος να βρεις το δρόμο σου
Ν’ αγιάσει πάλι ο πόνος σου
Κι όταν θα έρθει το πρωί
Στο καθαρό σου το κορμί
Θα δεις να λάμπουν σαν γιορτές
Οι χτεσινές σου οι πληγές
Άντε να δώσουν μια βροχή
και οι δικοί σου ουρανοί
Υ. Γ. Σε όσους περιμένουν μπόρες...
-
ωραιος απλο και ομορφο
εκει που λεει μονο
"στον ηλιο παλι απλωνουνε χαρες που δε στεγνωνουνε"
σκεφτηκα νοικοκυρες που απλωνουνε ρουχα
και συνειρμικα παλι τα σεντονια του αλκινοου :D
που θα παει που θα παει που θα βγει
θα χαραξει και για μας παλιοζωηηηηηηη
-
Κοίτα να δεις πως προέκυψε.Ήμουν σε συναυλία αφιερωμένη στον Κουγιουμτζή. Ακούω το " ...ήταν πέντε ήταν έξι..." και λέει κάπου:Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτερά...Και λέω πως να γράψεις σήμερα κάτι τέτοιο...Πιάνει μια βροχή στο τέλος της συναυλίας και γυρίζοντας στο σπίτι προέκυψε
" μια βροχή "....