Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: |ceD^EArTH_f στις 13/11/05, 12:54
-
Αποχαιρέτησα την άδεια σου μνήμη
το κενό σου παρελθόν έχει τελειώσει
Τώρα πια αυτό που έχει απομίνει
είναι η ανάμνηση που έχει πολλά να δώσει
Γυρίζεις τη ζωή με ένα διάφανο τρόπο
μ΄ ένα πέρασμα στοχεύεις τις νεκρές ψυχές
Βλέπεις βάρκες φορτωμένες με δικό που πόνο
και σκοτινιάζεις μέσα σε ψεύτικες ματιές
Περίμενα ν΄ αγκαλιάσω την αγάπη
μα σαν ερχόταν με προσπέρασε
η ευτυχία βρίσκετε μόνο στην απάτη
γιατί αυτή στο τέλος γέλασε
Αναστήθικα φοβισμένος με σένα στο μυαλό μου
ακολουθούσα ένα δρόμο με τη δική σου σκιά
'Ηθελα έντονα να ζήσω το χαμένο όνειρό μου
μα δεν το έζησα ποτέ ξανά. . .
-
Περίμενα ν΄ αγκαλιάσω την αγάπη
μα σαν ερχόταν με προσπέρασε
η ευτυχία βρίσκετε μόνο στην απάτη
γιατί αυτή στο τέλος γέλασε
πως να μην σε προσπεράσει όταν την περιμένεις κ δεν την κυνηγας ;)
πολύ καλό,με έντονο συναίσθημα...!
αυτό το μπέρδεμα απογοήτευσης κ αγάπης μαζι, μπορεί κάτι να το κάνει είτε απλά ''πιασάρικο'' είτε ένα πολύ καλό ψυχογραφικό έργο με εντονο το συναίσθημα...!στην περίπτωση σου φυσικά ισχύει το 2ο!!!
αυτό που μου αρέσει επίσης πολύ είναι οι εναλλαγες του ρεαλιστικού στοιχείου με αυτό του μεταφυσικού(2η στροφή)
...πως άλλοστε να περιγράψεις μιά αγάπη...?!