Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ερεβος στις 21/11/05, 01:21
-
Τι κι αν ανοίξαμε πανιά
και δεκα μίλια διασχίσαμε θαλάσσης;
Τι κι αν σ αλλες αγκαλιές πλάνες
τα φιλια μας ξοδέψαμε;
Μέσα μας κρυφά φυτοζωεί
μια γλυκιά νοσταλγία
για δυο βράχια στο μακρινό νησί
που δώσανε πνοή στην ύπαρξή μας,
στα γεννοφάσκια μας ζωή.
Το βλέμμα μας το βράδυ θα χαράζει
ρότες ατέρμονες
Σ αυτά θα γυρίζει,
Νόστος, Αναγέννηση.
Απο τα "Θαλασσινά"
-
To μόνο που δε μ αρέσει ή μάλλον δε μου κάθεται πολύ καλά είναι η λέξη φυτοζωεί.Αν και σαν νόημα ταιριάζει απόλυτα σαν ήχος μου χαλάει την εικόνα.
-
η λέξη φυτοζωεί
θα συμφωνήσω κι εγώ με την FSL, κάτι δεν μπου κάθεται καλά, ίσως γιατί η λέξη, είναι αυτή που δεν αφήνει καμμιά ελπίδα.
-
Το βλέμμα μας το βράδυ θα χαράζει
ρότες ατέρμονες
Σ αυτά θα γυρίζει,
Νόστος, Αναγέννηση.
..."Ο νοστος κανει την ψυχη μου κομποσκοινι, σα μοναχος , που καρτερει το λυτρωμο
Το ατερμονο αλγος της ψυχης μου δυναμωνει,περασμα ψαχνει για τον αθλιο γυρισμο."