Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ερεβος στις 21/11/05, 01:31
-
Σκάλισα για τεέυταία φορα
τον πάτο απ το ξύλινο καράβι
που έμελλε να στολίσει
το τελευταίο μου προσκέφαλο
Τα κρύα μου δάχτυλα βαριούνταν
Πείσμωναν θυμωμένα
Για την πρότερη μου ιεροσυλιά
Σταμάτησα να παίζω ζάρια
η Τύχη, μου συμπεριφέρθηκε
όπως όλες της ζωης μου οι γυναίκες
Βεβήλωσα τον ιερό τόπο
αναθάρρεψα
Στην τελευταια και πιο απόμακρη μπίντα έδεσα
για στερνή φορά τους κάβους μου.
Ευθυμία και θαλασσινή αλμύρα
"Στ αυτία μου βασιλεύει
του Φοίβου η γλυκιά κιθάρα"
Απο τα "Θαλασσινά"
-
Βαθια υποκλιση και χειροκροτημα για τον Ερεβοοο :D :D
-
Πολύ καλό :)
-
Εισαι χρονια μπροστα.
-
πάλι μ' αναγκάζεις να επαναληφθώ >:( .....λοιπόν ::)
παρότι δε μου αρέσουνε τα τόσο "ελεύθερα" ποιήματα, έχεις τον τρόπο να ξυπνάς τόσο διαφορετικά, αντικρουόμενα και μοναδικά αισθήματα και σκέψεις ( με τόσες λίγες λέξεις ) που με κατακλύζουν....με μπερδεύουν και στο τέλος με μπουρδουκλώνουν και ... πέφτω κάτω ( και σπάω τα μούτρα μου ;D ) χωρίς να κατορθώνω να βρω τι να σου γράψω τελικά ως σχόλιο...... όλα λίγα μου φαίνονται.....
-
Να'τος να'τος να'τος πάλι!!!δε λέω κουβέντα...Όταν σε δώ θα σου δώσω ένα μεγάλο φιλί....
-
Άντε μετά να δουλέψεις!!!!!!!!!!!