Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιανός στις 19/12/05, 14:12
-
Τις νύχτες μου ουρλιάζω, σαν τρελλός
Αλυχτώ μες στα σκοτάδια που με πνίγουν
Μια ζωή, κομμάτια ένα σωρό
Του νου μου ήρωας μονάχος, τραγικός
Ενα κενό, μια παράσταση ορφανή
Το κοινό μου ήταν πάντα ένας εσμός
Ένας όχλος, μιά αγέλη τρωκτικών
Φανοί σβηστοί, σε μια πόλη αδειανή
Για μια στιγμή να ησυχάσω, δε μπορώ
Είν' ο δρόμος μου σπαρμένος Ατρειδείς
Μεγαλόσχημοι,ειν' αλήθεια, μα κι ανείπωτα κενοί
Σ' ένα ψέμμα, ψέμμα απίστευτο κι εγώ
Δεν έκλαψα ποτέ μου για κανέναν
Ούτε για τα όνειρα, που λάθρα μου ξεφεύγουν
Για τη σκυφτή μου κλαίω μόνο τη λαλιά
Για μένα κλαίω μόνο, μόνο για μένα
-
Κι αυτό πολύ ωραίο φίλε μου!
Πολύ ωραίο...
Μόνο θα το προτιμούσα χωρισμένο σε 4στιχα γιατί έχεις και την ομοιοκαταληξία σε 1-4 και χάθηκα αρχικά.
(Με όλο το θάρρος)
Να σαι καλά...
-
...χμμμ... αυτό δε μ`άρεσε και πολύ...
ερεβίζει κάπως και γενικώς αυτα τα αυτομαστιγωτικά με χαλάνε αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα...
και ναι... φτιάξτο λίγο με τετράστιχα-ομοιοκαταληξίες να σουλουπωθεί κάπως...
-
Αδέρφια qrusticks και vert, σας ευχαριστώ πολύ.
Θοδωρή, η γραφή είναι τεχνηέντως "ποιητικά ασύντακτη"...αν βέβαια αξίζει να θεωρηθεί ποίημα ::)