Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pimami στις 08/01/06, 23:36
-
«….. εκεί που φυτρώνει το θυμάρι…»
στο χωράφι του παππού μου που φυτρώνει το θυμάρι
μ’ έπιασε η μαύρη νύχτα που τσακάλια αλυχτάγαν
κι όταν τ’ άστρα ανατείλαν έμοιαζε να με ρωτάγαν:
«δεν μπορείς τα βάσανά σου να τα πεις στο μαξιλάρι…..
και γυρεύεις τέτοιαν ώρα να βρεις του καιρού την τάπια
που περνάνε τάχα οι ώρες και ανέγγιχτο σ’ αφήνουν….?»
Μα απάντηση δεν είχα κι άρχισαν κι αυτά να σβήνουν
και του στόματός μου η πίκρα ήταν φόβος που κατάπια…
Κρέμεται ο καρπός που λάδι θα χαρίσει το χειμώνα
σ’ του παππού μου το χωράφι που καταφυγή ζητάω
απ’ το χρόνο που όλο τρέχει κι άβουλα ακολουθάω
κι ίσως η ερημιά ετούτη να ‘ναι η πιο καλή κρυψώνα…
Είδα το νερό να αγιάζει τα ριζά των άγιων δέντρων…
Τα τσακάλια που ουρλιάζαν μου είπαν είναι ερωτευμένα…
Είδα και τα δυο μου χέρια από χώμα λερωμένα…
Κι αφουγκράστηκα το χτύπο του παλμού των επικέντρων…
Με το νέο το φεγγάρι σήκωσα ξανά το βλέμμα
έμοιαζε μαζί με τ’ άστρα και αυτό να μου μιλάει:
«τ’ αφημένα σου σεντόνια ο ίδιος πόνος τα κεντάει,
και ο τόπος που γυρεύεις είναι απάτη… είναι ψέμα….»
Μ’ ένα ψέμα κρεμασμένο σαν βαρύ καρπό στον ώμο
βρήκα το επίκεντρό μου του αιώνιου σεισμού μου…
ο αγιασμός μου είναι το αίμα της πληγής του σεντονιού μου
κι αλυχτώ σαν το τσακάλι στης επιστροφής το δρόμο!!!
Στο χωράφι του παππού μου, το θυμάρι, που φυτρώνει
το ίδιο κύλαγαν οι ώρες όπως και στο μαξιλάρι
το ίδιο φως έχουν τ’ αστέρια, το ίδιο σχήμα το φεγγάρι
όμως μόνο εκεί σ’ αγγίζει ότι σε περικυκλώνει…
Μία νύχτα ίσως φτάνει στο χωράφι του παππού μου
για να μάθω τα ωραία και του κόσμου του δικού μου….
Καλαμάτα, 4 κ 8 Ιανουαρίου 2006…
Καληνύχτα σας…. Μιχαλακόπουλος Δημοσθένης
-
Ειναι αψογο ολόκληρο...
Σε κρατά σφιχτά μεχρι το τέλος!
Στο χωράφι του παππού μου, το θυμάρι, που φυτρώνει
το ίδιο κύλαγαν οι ώρες όπως και στο μαξιλάρι
το ίδιο φως έχουν τ’ αστέρια, το ίδιο σχήμα το φεγγάρι
όμως μόνο εκεί σ’ αγγίζει ότι σε περικυκλώνει…
Μία νύχτα ίσως φτάνει στο χωράφι του παππού μου
για να μάθω τα ωραία και του κόσμου του δικού μου….
Αν είναι φινάλε....
-
φινάλε... μεγάλη κουβέντα... αυτό που διάβασες δημοσιεύτηκε έχοντας την εντύπωση πως είναι κι άλλα που θέλω να πω... ανάγνωση με την ανάγνωση υπερίσχυσε το να μην το συνεχίσω...
ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τον χρόνο σου...! :)
-
από το λίγο που έχω παρακολουθήσει τα γραπτά σου, διακρίνω σε όλα το γραντζούνισμα μιας μεγάλης πένας... νασαι καλά!
-
από το λίγο που έχω παρακολουθήσει τα γραπτά σου, διακρίνω σε όλα το γραντζούνισμα μιας μεγάλης πένας... νασαι καλά!
με την διαδικτυακή μου "πένα", "γραντζουνάω" τους χαιρετισμούς μου και τις ευχαριστίες μου για τα καλά σου λόγια...
-
Αφωνος!@!!!!!!!!!
ΥΓ Αναφερεσαι στην Μεγαλη Ταπια στην Τριπολη?
-
"πατρίδα", η σιωπή σου (άφωνος γαρ) σαν σχόλιο με κολακεύει ιδιαίτερα αν αναλογιστώ πως έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που αυτά που γράφει είναι αυτά που δεν γράφω αν και θα ήθελα...
όσο για την Τάπια, είναι όντως τοπωνύμιο, στην Μεθώνη Μεσσηνίας όμως... :)
-
μου ειχε διαφυγει τοσον καιρο.... τα λογια ειναι περιττα...μη μετανιωνεις καθολου!!:)
-
Ώστε εκεί είναι το χωράφι του παππού σου... ;)
....με χρώματα κι αρώματα της Γης...
κι εσύ που δεν μπορείς τα βάσανά σου να τα πεις στο μαξιλάρι…..
...σκέφτεσαι..
ίσως η ερημιά ετούτη να ‘ναι η πιο καλή κρυψώνα...
...γιατί μόνο εκεί σ’ αγγίζει ότι σε περικυκλώνει…..
...μα δίχως ρίζες πως θα καταφέρω..να μάθω τα ωραία και του κόσμου του δικού μου...
τι είπε πάλι ο ποιητής... :)
(... παππού μ'ακούς......; )
-
Στο χωράφι του παππού μου, το θυμάρι, που φυτρώνει
το ίδιο κύλαγαν οι ώρες όπως και στο μαξιλάρι
το ίδιο φως έχουν τ’ αστέρια, το ίδιο σχήμα το φεγγάρι
όμως μόνο εκεί σ’ αγγίζει ότι σε περικυκλώνει…
Μία νύχτα ίσως φτάνει στο χωράφι του παππού μου
για να μάθω τα ωραία και του κόσμου του δικού μου….
Kαι τώρα τι λόγια να βρω πάλι;;Θα πω αυτό που ένιωσα....
Με ταξίδεψες σε πανσέληνες νύχτες, σε νύχτες που τ' άστρα έτσι μακρυά από τα φώτα της πόλης, μπορείς να τα δεις όλα μέχρι και τα πιο μακρυνά...Και σου φαίνονται αλήθεια τόσο κοντινά!Θαρρείς πως αν απλώσεις λιγάκι τα χέρια σου θα τα φτάσεις....
"Μόνο εκεί σ' αγγίζει ό,τι σε περικυκλώνει..." γιατί εκεί όλα τα βλέπεις με τα μάτια του παιδιού, γιατί εκεί έχεις ξεχάσει το παιδί ή τον ονειροβάτη έφηβο που σου ψιθυρίζει με τ' αστέρια, γιατί μόνο εκεί μπορείς να δώσεις το νόημα που αρμόζει σε όλα αυτά...μακρυά από τη μιζέρια της ασπρόμαυρης πόλης...
Ααααχ,εκεί νικάς την ατροσία του χρόνου...
Δε ξέρω τι άλλο να πω...
Πάει για εκτύπωση...
Ευχαριστώ...
-
Εφηβικές εικόνες αναπόλησα, σε όμορφη γραφή!!! :)
-
Ευτυχία και Φυσαλίδα με τα σχόλιά σας ρίξατε λίγο φως στους στίχους μου... απαραίτητο και για μένα τον ίδιο... είναι μεγάλη υπόθεση να επιστρέφονται οι εικόνες που ο ίδιος έχω πλάσει φιλτραρισμένες από την δική σας ματιά... σας ευχαριστώ πολύ!
geni και μένα μου είχε διαφύγει το σχόλιό σου... να σαι καλά και δεν μετανιώνω για τίποτα!]
ανθρακορύχε είναι καλό να αναπολείς τέτοιες στιγμές γιατί σημαίνει πως υπήρξαν...]
Να είσαστε όλοι καλά!!!