Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: alitovasilias στις 21/01/06, 00:27
-
Φυλακισμενα πουλια
Αγναντευω κατι γερασμενους κυκνους
που λιμναζουν στις πιο απομακρες οχθες
του μυαλου μου
και οι ευωδιες απ' τους μυστικους κηπους
ανοιγουν διαπλατα ολες τις πορτες
του αλλου εαυτου μου
Προσμενω κατι μελαγχολικα περιστερια
να κατσουν στην χουφτα μου να τσιμπησουν ενα σπορακι ζωη
απ' την καρδια μου
κι' οπως αργοπεθαινουν μεσα μου τα αστερια
με περισσο πεισμα ατσαλωνω τη ψυχη
να μη σβησει το γαλαζιο της φωτιας μου
επωδος
Ειναι οι σκεψεις μου φυλακισμενα πουλια
σαν το φρεσκο κρασι που μπηκε στο κελαρι να παλιωσει
ειναι οι αγαπες μου αποπνικτικα σιδερενια κλουβια
που μεσα στο ταξιδι του χρονου εχουνε στοιχειωσει
-
η αληθεια ειναι οτι αν και ειμαι λατρης του μετρου, στο δικο σου ποιημα ειναι τοσο οικεια αυτα που λες,
που με κερδισε.
πολυ ομορφος ο τροπος αποδοσης εξωτικων εικονων του μυαλου.
-
Ενθουσιάστηκα.....οποτε δεν έχω να πω πολλά...Για να μαι πιό σαφής δεν έχω τίποτα να πώ
-
Ειναι οι σκεψεις μου φυλακισμενα πουλια
σαν το φρεσκο κρασι που μπηκε στο κελαρι να παλιωσει
ειναι οι αγαπες μου αποπνικτικα σιδερενια κλουβια
που μεσα στο ταξιδι του χρονου εχουνε στοιχειωσει
Ειδικά αυτό το κομμάτι μου αρέσε πάρα πολύ.. Συγχαρητήρια :)
-
ευχαριστω για τα καλα σας λογια!!!
-
Πολυ καλο! Ευγε!