Το Στέκι των Κιθαρωδών
Περι μουσικής => Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Braindamaged στις 08/03/06, 01:04
-
Από το pinkfloyd.gr forum:
http://pinkfloyd.gr/phpBB2/viewtopic.php?t=409
Den mpu epitrepei pano apo 5000 xaraktires opote den mporo na sas to kano copy paste sorry
-
Την παρασκευη θα το παρω οποτε θα πω τοτε....παντως με εφτιαξες ασχημα με την κριτικη σου ;)
-
Δεν τον εχω ακουσει ακομη αλλα ως μελος του pinkfloyd.gr εχω μεγαλη εμπιστοσυνη στην κριση του Braindamage.
-
Το πηρα το Σαββατο που μας περασε... Εχοντας ακουσει μονο το Castellorizon περιμενα κατι διαφορετικο, πολυ δυνατο κ με ελαχιστες αναφορες σε floyd. Δυστυχως, απογοητευτηκα... Συμφωνω με το αρθρο στο link που παραθεσατε. Τα ορχηστρικα τραγουδια ειναι πραγματικα πολυ καλα, αλλα ολα τα υπολοιπα καπως μετρια. Οι στιχοι πολλες φορες πεφτουν σε κλισε κ οι μελωδικες γραμμες καπως "περιεργες" ορισμενες φορες. Το album εχει αρκετα δυνατα σημεια, αλλα σε γενικες γραμμες απλα ανω του μετριου. Το artwork ειναι πραγματικα πολυ καλο κ ταιριαστο με το υφος του CD, μια ωδη προς τη θαλασσα. Επεισης, περαν του ο Gilmour παιζει σαξοφωνο στο album, παιζει και με Gibson Les Paul!!!!!!!( :o :o :o :o). Επεσα απο τα συννεφα, ξαφνιαστηκα, αλλα το οργανο το παει οποτε... Παντως ειμαι λιγο αυστηρος γιατι περιμενα κατι πολυ καλο, αλλα αντικειμενικα ειναι ενα ευχαριστο album.
-
Στο Metacritic (http://www.metacritic.com/music/artists/gilmourdavid/onanisland) προς το παρόν έχει ως μέσο όρο 59/100, με βαθμολογίες που κυμαίνονται από 40/100 έως 80/100. Εφημερίδες, περιοδικά και ezines και δεν το αγκάλιασαν ιδιαίτερα το άλμπουμ. Δεν το έχω ακούσει ακόμα, αν και ιδιαίτερα ένθερμοι ακροατές του (που τυγχάνουν και φίλοι μου) δε μου το περιέγραψαν με τα πλέον κολακευτικά και ενθουσιώδη σχόλια, μολονότι τέτοιες ήταν οι προσδοκίες τους. Επιφυλάσσομαι.
-
Μετριότατο... όπως και το Ca Ira του Roger Waters, αλλά όχι τόσο μεγάλη μετριότητα.
-
Αρκετά καλό μπορώ να το χακτηρίσω,σύμφωνα με τους πολλούς παράγοντες.Το όνομα που βαραίνει τα μέλη αυτών που άλλαξαν ριζικά τη μουσική(με όπερες,αεροπλάνα και τρενα στα τραγούδια τους) είναι πολύ βαρύ και σύμφωνα με τη μουσική-και μη- ωριμοτητά τους είναι αρκετά δυσνόητα(τα albums τους).
Το CA IRA κι εμένα δεν μ'άρεσε,αλλά το on the islands δε νομίζω πως είναι και αμελητέο.Εκφράζει ακόμα τον μελωδικότερο κιθαρίστα που έχει βγάλει το σύμπαν.
-
Δεν ξερω ακριβως τι θα επρεπε να κρινω..
Τον κιθαριστα των Floyd ή τον David Gilmour? Ειλικρινα παντα εχω αυτο το διλημμα, με καθε καλλιτεχνη που αποφασιζει να ακολουθησει τη δικη του καριερα.
Σιγουρα ειναι ενα αλμπουμ με αρκετες επιρροες απο παλια κομματια των Floyd ( ιδιαιτερα οι αλλαγες στα σολο ). Ομως ειναι και ενα αλμπουμ που κοβει επιτελους την πορεια του θρυλου των Floyd. Αυτο με χαροποιει, γιατι δειχνει εναν καλλιτεχνη ωριμο να αποτιναξει απο πανω του το ονομα που εφερε μεσα στη μπαντα.
Ο Gilmour δεν εχει αλλαξει τιποτα στο παιξιμο του. Εχει αλλαξει στην αποψη του για το πως γινεται μια παραγωγη, στο τροπο που πρεπει να εγγραφονται τα φωνητικα και στο τροπο που θα πουλησει το προϊον...
Ισως αυτο που "στεναχωρει" ολους μας, ειναι οτι δεν ακουσαμε ενα συνεχομενο concept album..Κανενα ροκ συγκροτημα ομως πλεον δεν παρουσιαζει κατι τετοιο! Δεν ειναι εφικτο, και το αποδεικνυει και ο Gilmour...Μικρα κομματακια, με παντελη απουσια μεγαλου μονοκομματου τραγουδιου, με ψυχεδελικα στοιχεια...
Πρεπει να το παρουμε χαμπαρι..Αυτος ειναι ο παππους Gilmour..ο ωριμος...δεν ειναι ο νεαρος ψυχακιας, που μαζι με τον waters και τον alans, εκαναν την παραγωγη του dark side of the moon. Ειναι ενας ανθρωπος που θελει να φτασει στην ακρη του κοσμου για να βρει την ησυχια του..να αγαπησει και να τραγουδησει γι'αυτο...να ηχογραφησει με την ησυχια του...Αυτο εμενα μου αρκει για να ακουσω το album σαν δουλεια του Gilmour..και οχι των Floyd..
Και για οποιον δεν καταλαβε, βρισκω το album ως μια ρομαντικη δουλεια με χαμηλη ποιοτητα παραγωγης ( κατι "π" πχ, κατι "σ" ή κατι παραξενες μιξεις θα μπορουσαν να ειχαν γινει πιο προσεκτικα ) που θα ακουω ευχαριστα οποια στιγμη πεσει ξανα στην αντιληψη μου..
Και ας το καταλαβουν οι ρομαντικοι...οι floyd τελειωσαν..οι εποχες αναζητανε πιο μοντερνες αποψεις περι ψυχεδελειας και παραγωγης...
-
Mόλις άκουγα το Καστελόριζο και ανατρίχιαζα το μάτι μου έπεσε επάνω στο σχολιό σου.Οι παραγωγή του είναι αρκετά καλύτερη απο τις παλιότερες σόλο δουλειές του.Ευτυχώς(θα έλεγα εγώ) κατάφερε και αποτίναξε απο πάνω του την ετικέτα των Pink Floyd σ'αυτό το CD.Είναι ήχος David Gilmour νομίζω.
-
αρκετα καλο cd, το περιμενα πιο χλιαρο...οχι οτι δεν ηταν, αλλα μαλλον αυτο θελει...χαλαρο cd με πολύ ομορφα ατμοσφαιρικα ορχηστρικα κομματια...αρκετα καλο...μοιαζει σε μερικα σημεια οντως με floyd αλλα οχι ασχημα. Θα το προτιμουσα παντως ολο ορχηστρικο....