Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: geotria στις 17/03/06, 01:46
-
Θυμάμαι τότε που σ’έπαιρνα αγκαλιά
και μες τα μάτια σου έβλεπα την χαρά.
Με την φαντασία μου έκανα όνειρα τρελά
πως κάποτε το μυαλό άκουγε την καρδιά.
Θυμάμαι που κοιτούσαμε το ίδιο φεγγάρι
το γέλιο σου ήταν φως μέρας γιορτινής.
Κανέναν δεν άφηνες σε ταξίδια να σε πάρει
παρά μόνο χαιρετούσες στο τέλος της ακτής.
Τώρα στο κρύο ασθμαίνω σιωπηλά
ήρθε ο χειμώνας και η αλήθεια πονά.
Γυμνή η καρδιά μου, τα άστρα μια σταλιά
κι η μουσική δεν έδωσε ελπίδα σ’όλα αυτά .
Κοίτα να έχεις ότι σ’έσωσε κοντά
άψυχα σώματα γυρεύουν φιλιά.
Θα σου φιλάω πάντα μια ζεστή αγκαλιά
κι ένα δάκρυ να σ’οδηγεί στα σκοτεινά.
-
Θυμάμαι τότε που σ’έπαιρνα αγκαλιά
και μες τα μάτια σου έβλεπα την πολλά.
Τι ήθελες να γράψεις εδώ; Ή αυτό ήθελες;
-
Λάθος...ευχαριστώ που το πρόσεξες!