Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ερεβος στις 23/03/06, 04:05
-
Κράτα τη φωτιά βγάλε φτερά πέτα ψηλα
Και μη νομίζεις πως δε θα βρεις
του μπλεγμένου σου μυαλού τη γιατρειά
που σε ζητά
σε προσκυνά για μια βραδιά
κι ύστερα σερνεσαι στου χαρου την ποδιά
απ την αρχη ξανά,
για μια φορά στα σκοτεινά
θες να μεθύσεις με το αίμα σου μα να!
Σε προσπερνά καρδιοχτυπά και σε ξεχνά...
-
Αν και με μπέρδεψε λιγάκι νομίζω ότι το κατάλαβα...σε κάποια σημεία βρίσκω απόλυτα τον εαυτό μου...είσαι αντιφατικός τελικά πάντως...
Θες να μεθύσεις με το αίμα σου....Εξήγησέ μου τι είναι αυτό που προσπερνά...η επιθυμία σου ή τάχα η γιατρειά του μυαλού σου;;Ή και τα δύο;
Φιλιά κι ευχαριστώ...
-
Αυτό το βρίσκω αισιόδοξο σε μια απελπισμένη σου στιγμή και αποπνέει τοση θεληση που το αποτέλεσμα το μαγνητίζεις , οπως μαγνητίζεις και εμας με τους στιχους σου.
-
Κι όμως αν βυθιστείς στην άβυσσο εκεί θα βρεις δύναμη να υψωθείς πιο πάνω από όλους...
Κι αν χάσεις τα πάντα δε θα έχεις τίποτα να σε κρατάει αιχμάλωτο...
Συνέχισε να εκφράζεσαι έτσι!