Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: eleos* (Βάλια πια....) στις 27/03/06, 20:30
-
Ένας ψίθυρος τη σκέψη μου διαβάλλει
Όλο μπροστά μου βρίσκεται, ξανά και ξανά
Μη με ρωτήσεις τι μου λέει, γτ προσβάλλει
Μακάρι μόνο να μην ήταν αληθινά
Γκρεμός μπροστά και μία θάλασσα πιο κάτω
Εγώ εδώ τί γυρεύω με ρωτώ..
Μα κάτι μέσα με καλεί από τον πάτο,
Καθώς εγώ τα μυστικά θα εξερευνώ..
Μη με ρωτάς με ποιον και πού θα πάω
Κάνε πίσω, της ζωής μου τις στάχτες μη πετάς
Με την οργή και το πόνο που μου φέρνεις σκορπάω
Με την οργή και το πόνο που μου φέρνεις μεθάς
Παίζεις με την ψυχή, το μυαλό και τα όνειρά μου
Βάλθηκες να σβήσεις τα φώτα τ' ουρανού
Μα φτάνει η στιγμή που θα φύγεις μακριά μου
Δρόμος μακρύς σε περιμένει, κάπου αλλού
Μόνος στην έρημη ζωή σου θα γυρνάς
Βλέμμα συμπόνιας δε θα έχεις πια κανένα
Μάταιους στίχους τώρα πια θα τραγουδάς
Με τα χέρια και πόδια για τον Παράδεισσο δεμένα...
-
Αλλο ενα ομορφο πραματακι απο το δικο σου πραματακι-μυαλουδακι εννοω!!
Διακρινω μια ελαφρια αισιοδοξια?Το γυρναμε σιγα σιγα?? ;D
-
Εμένα δεν μου φάνηκε και τόσο αισιόδοξο πάλι... Εντούτις μου άρεσε, γιατί κινείται και στο ίδιο ύφος που μ'αρέσει να γράφω. Συνέχισε έτσι(πρόσεχε μόνο το κάλεσμα της θάλασσας... ;))!
-
KOYPEAS> το πραματακι- μυαλουδακι μου σ'ευχαριστει πολυ!!
:-*
-
Unknown Artist> σ'ευχαριστω πολυ!!