-
Ήθελα από καιρό να ανοίξω ένα θέμα για την μελοποιημένη ποίηση..Δώστε παραδείγματα ευτυχούς σύμπραξης στίχου μελωδίας που αγαπάτε. Αν κάτι έβγαλε αυτή η χώρα, είναι ποιητές και συνθέτες υπέροχους..!
Ας μοιραστούμε λοιπόν την έμπνευσή τους..
Αρχίζω πρώτη με ένα τραγούδι που αγαπώ.
"Γερνάς και Σκοτεινιάζει"
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.
Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.
Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς.
Ή το υπέροχο "σαν αεράκι"
Μουσική Μανώλης Πάππος
Στίχοι Ναπολέων Λαπαθιώτης
Ερμηνεία Ελευθερία Αρβανιτάκη
Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες, τι μέλι είσαι για μένα
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα, τα μοσχομυρισμέ
και τ’ αεράκια που φυσούν, σαν λιποθυμισμένα
δεν έχουνε το βάλσαμο, που ’χεις εσύ για μένα
Της λίμνης τα αφρολούλουδα και του γιαλού η γαλήνη
η σμύρνα, το ροδόσταμο, που αργοσταλάει και σβήνει
κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση του κήπου ανθοπλημμύρα
των δυο χειλιών σου των γλυκών δεν στάζουνε τα μύρα
Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά και μόνη, τι να κάνω
Χαράζω κύκλους απαλούς στη μουσκεμένη άμμο
Σαν αεράκι χάνονται στο κύμα απάνω-απάνω
και απόμεινα στην ερημιά μονάχη, τι να κάμω
Τώρα το ετοιμοθάνατο, βαλσαμωμένο αγέρι
γλυκά τραγούδια θλιβερά ν’ αναστενάξει ξέρει
Αλήθεια, ξέρει πιο γλυκά να τραγουδάει από μένα
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά, μα ξέρω πιο θλιμμένα
Αυτά γι αρχή. Περιμένω τα δικά σας..
-
Σταυρός του Νότου - Μικρούτσικος/Καββαδίας
Λύχνος του Αλλαδίνου - Μικρούτσικος/Καββαδίας..
-
Ιδανικός κι ανάξιος εραστής
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες
-
θα συμφωνησω απολυτα με την προγραφουσα Μουσικοφιλη!! το εχω ακουσει απο λιζετα καλημερη και με εχει στειλει αδιαβαστη!! :-X :)
-
στο "Σάλπισμα" του Λ.Θάνου, με ερμηνευτή τον Ν. Ξυλούρη, τα λόγια του Κ.Καρυωτάκη λυτρώνονται από τη μουσική... έτσι το νιώθω εγώ... ειδικά εκείνο το:
"είσαι ψυχή μου η κόρη που τη σβήνει ολοένα
κάποιος έρωτας...."
Α, ναι... μετά από απόδοση των στίχων δια χειρός Λ.Παπαδόπουλου, ο Γ.Γλέζος μελλοποίησε Pablo Nerouda σε έναν δίσκο που αγαπώ ιδιαίτερα... ερμηνευτής του "Emiliano Zapata" o Γ.Πουλόπουλος.
καλά για τον Καββαδία δεν το συζητάμε... ίσως αν ο Καββαδίας ήξερε μουσική να μελλοποιούσε τα ποιήματά του όπως ο Μικρούτσικος...
....είναι κι άλλα... κι άλλα... κι άλλα....
-
Ανδρεικελα-Υπογεια ρευματα
Σορυ αλλα δεν ξερω ποιος εγραψε το ποιημα,αμα ξερετε πειτε,ειναι πολυ φοβερο τραγουδι
-
έχω την αίσθηση ότι είναι Καρυωτάκης, αλλά θα το κοιτάξω...Ωραίο τραγούδι, πραγματικά..
-
Ανδρεικελα-Υπογεια ρευματα
Σορυ αλλα δεν ξερω ποιος εγραψε το ποιημα,αμα ξερετε πειτε,ειναι πολυ φοβερο τραγουδι
Ειναι του Καρυωτακη. Το τσεκάρισα.
-
Σαντορίνη
Ποίηση: Σεφερη
Μουσική: Ανδριόπουλος (νομιζω)
Ερμηνεία: Μητσιάς
-
Ένας υπέροχα ερωτικός Παλαμάς, μια λιτή αλλά απόλυτα "μέσα στο κλίμα" μελωδία του Νίκου Ζούδιαρη και μία ματωμένη ερμηνεία του Σταύρου Ψαρουδάκη στο ΓΥΜΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (από τη συλλογή ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ-19 ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΕΛΟΠΟΙΟΥΝ ΠΑΛΑΜΑ)
ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν' ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν' ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.
Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.
Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.
Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυό φλόγες μάτια.
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι ειναι αγρίμι
και είν' η φωνή του ασήμι,-
μη φύγεις, ειμ' εγώ.
-
ΚΟΥΡΟ ΣΙΒΟ
Ποίηση Νίκος Καββαδίας
Μουσική Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια
είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις καθώς λένε με το πρώτο
Πέρα απ' τη γέφυρα του Αδάμ στη Νότιο Κίνα
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια
μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κούφιαν ώρα στην Αθήνα
Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει
κι ο λόγος της μες στο μυαλό σου να σφυρίζει
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι"
Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει
σκατζάρισες μα σε κρατά λύπη μεγάλη
απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει
Η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει
μας έσφιξε το Κούρο Σίβο σα μια ζώνη
κι εσύ κοιτάς ακόμη πάνω απ' το τιμόνι
πώς παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι
-
ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ
Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους
Θε μου πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου
σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος
Θε μου πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές κι εσύ
Θε μου πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση
-
ΑΓΑΠΗ
Ποίηση Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Κι ήμουν στο σκοτάδι
Κι ήμουν το σκοτάδι
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος
-
Ενα απο τα πιο ωραια τραγουδια που εχει ερμηνευσει με την τρομερη φωνη της η Αρβανιτακη και επιπλεον το Σου το 'πα για τα συννεφα!!Στιχοι απο ποιημα του Οδυσσεα Ελυτη και μελοποιημενο απο τον Παπαδημητριου Δημητρη!
Το παραπονο
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει
Σου το 'πα για τα συννεφα
Σου το ‘πα για τα σύννεφα
σου το ’πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα
Στα φανερά και στα κρυφά
σου το ‘πα για τα σύννεφα
Για σένα και για μένα
Σου το ‘πα με τα κύματα
σου το ‘πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με την χαρτορίχτρα
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το ‘πα με τα κύματα
Σου το ‘πα μες στη νύχτα
Σου το ‘πα τα μεσάνυχτα
σου το ‘πα τη στιγμή που δε μιλούσες
που με το νου μου μόνο λίγο σ’ άγγιζα
κι άναβε το φουστάνι που φορούσες
Από κοντά κι από μακριά
σου το ‘πα τα μεσάνυχτα
Με τ’ άστρα που κοιτούσες
-
Ενα αλλο μελωποιημενο ποιημα που πιστευω δεν πρεπει να ξεχναμε ειναι το Αξιον Εστι του Ελυτη μελωποιημενο απο τον Θεοδωρακη καθως και το Της δικαιοσυνης ηλιε νοητε με τον Μπιθικωτση!!Αλλα μελωποιημενα του Ελυτη επισης ειναι Το μαγισσακι ερμηνευμενο απο την Νενα Βενετσανου που πιστευω δεν χρειαζεται να πω κατι για οσους το εχουν ακουσει!!!Επισης του Ελυτη Τα τζιτζικια ερμηνευμενο απο τον Βιολάρη Μιχαλη και μουσικη του Κόκοτου Λίνου
Το μαγισσακι
Από τους χρόνους τους παλιούς το' χω βαθύ μεράκι
Να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το μαγισσάκι
Τ' άπιαστο σαν αερικό, στην εμορφιά του Μάης
Που αν κάνεις να τον μυριστείς, αλίμονο σου, εκάης
Έβγα, έβγα, μαγισσάκι, χτύπα, χτύπα το ραβδάκι
Ντο και ρε και μι και φα, μες στα ροζ τα σύννεφα
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα, τι και τούτα, τι και κείνα
Ντο και ρε και φα και μι, φούχτα μου και δύναμη
Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
Να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το μαγισσάκι
Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός, άγγελος η μαμά του
Κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμμάτου
Χτύπα, χτύπα το ραβδάκι, χύνε το νερό στ’ αυλάκι
Φα και ρε και μι και ντο, μες το μπλε το ξάγναντο
Τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια
Έξι, τέσσερα κι οκτώ, γούρι μου και φυλαχτό
Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι
Να κάνει θαύμα στα κρυφά για 'με το μαγισσάκι
Που να κοιμάμαι ξυπνητός, να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά, μα να 'μαι ερωτευμένος
Έβγα, έβγα μαγισσάκι, χτύπα, χτύπα το ραβδάκι
Ντο και ρε και μι και φα, μες στα ροζ τα σύννεφα
Τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια
Έξι, τέσσερα κι οκτώ, γούρι μου και φυλαχτό
Τα τζιτζικια
Η Παναγιά τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της | 2x
τη Σίκινο την Αμοργό και τ' άλλα τα παιδιά της | 2x
E, σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει Κι όλοι αποκρίνονται μαζί
Ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει | 2x
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει | 2x
Από την άκρη του καιρού και πίσω απ' τούς χειμώνες | 2x
άκουγα σφύριζε η μπουρού και βγαίναν οι γοργόνες | 2x
E, σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει Κι όλοι αποκρίνονται μαζί
Ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει | 2x
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει | 2x
Και 'γώ μέσα στους αχινούς στις γούβες στ' αρμυρίκια | 2x
σαν τους παλιούς θαλασσινούς ρωτούσα τα τζιτζίκια | 2x
E, σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει Κι όλοι αποκρίνονται μαζί
Ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει | 2x
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει | 2x
Της δικαιοσυνης ηλιε νοητε
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη, μη παρακαλώ σας μη
μη παρακαλώ σας μη, λησμονάτε τη χώρα μου
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου
-
Τελικα τα μελοποιημενα ποιηματα ειναι αρκετα!!Αρκει να βαλεις το ραδιο,να ακουσεις αγαπημενα και πολυτραγουδισμενα τραγουδια και μολις αρχισεις να σιγοψιθυριζεις τους στιχους ανακαλυπτεις οτι καπου τους ξερεις!!!Ανακαλυπτεις πως ειναι στιχοι ενος ποιηματος ενος γνωστου ποιητη η ποιητριας!!!Απο που να ξεκινησεις και που να τελειωσεις!!
*Απο Γ.Σεφερη:
Πες τη το μ'ενα γιουκαλιλι-Μητσιας/Μουτσης Δημος
Θα βρεθουμε ξανα-Γκαϊφυλιας/Μαυρουδης Νοτης
Αφηγηση-Μιλτος Πασχαλιδης
*Απο Καρυωτακη:
Μπαλαντα στους αδοξους ποιητες των αιωνων-Θανασης Παπακωνσταντινου/Θεοδωρακης
*Απο Πολυδουρη:
Δεν τραγουδω παρα γιατι μ'αγαπησες-Αρβανιτακη/Παπαδημητριου
-
Δημοσιοι υπαλληλοι
του Κ. Καρυωτακη, μουσική Μ. Θεοδωράκης, ερμηνεια, Β. Παπακωνσταντινου
Οι υπαλληλοι ολοι λιωνουν και τελειωνουν
σαν στηλες δυο-δυο μες στα γραφεια
ηλεκτρολογοι θα ναι η πολιτεια
κι ο θανατος που τους ανανεωνουν
Καθονται στις καρεκλες, μουτζουρωνουν
αθωα λευκα χαρτια χωρις αιτια
"Συν τη παρουση αλληλογραφια
εχομεν την τιμην" διαβεβαιωνουν
Και μοναχα η τιμη τους απομενει
οταν ανηφοριζουνε τους δρομους
το βραδυ στις οχτω σαν κουρντισμενοι
Παιρνουν καστανα σκεφτονται τους νομους
σκεπτονται το συναλλαγμα τους ωμους
σηκωνοντας οι υπαλληλοι οι καημενοι
-
Κωστας Βαρναλης:
Οι μοιραιοι
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Προς γνωση και συμμορφωση...
-
Θεσσαλονίκη
Νίκος Καββαδίας
(Μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο)
Ήτανε κείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά
Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
Άγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγια θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί
Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού
Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ"
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό
-
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη
νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του
πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρα-
τώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου πα-
λάμες.
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε).
Μανόλης βέβαια...
-
Episis apo Elyti kai me ti foni tis Arvanitaki "Ola ta pire to kalokairi" Nomizo o Papadimitriou to exei melopoihsei.
Xilia suggnomi gia ta Greeklish. :-[
-
συν ενα για το σαλπισμα
επισης "οι ρητορες" του Γκατσου σε μουσικη Μουτση
συν ενα επισης για τους μοιραιους
και ελεος και φτανει πια με τον καββαδια και τον Θανο
-
συν ενα για το σαλπισμα
επισης "οι ρητορες" του Γκατσου σε μουσικη Μουτση
συν ενα επισης για τους μοιραιους
και ελεος και φτανει πια με τον καββαδια και τον Θανο
Αφου του καββαδια ειναι τα πιο πολλα και κατα την γνωμη μου τα καλυτερα και σαν τραγουδια."Γιε μου που πας,μανα θα παω στα καραβια!"
-
Νοσταλγία
Κώστας Καρυωτάκης - Λουκάς Θάνος - Νίκος Ξυλούρης
Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
Λυπημένα δειλινά
Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Γιάννης Σπανός - Καίτη Χωματά
Στης γειτονιάς της φτωχικής
γυρίζ' ο νους μου, τα στενά,
τα λυπημένα δειλινά
στοχάζομαι της Κυριακής.
Μέσα στη κόκκιν' αντηλιά
το μαραμένο θηλυκό
δίχως ελπίδα και μιλιά
ποτίζει το βασιλικό.
Κανείς διαβάτης δε περνά,
κανέν' αυτή δε καρτερεί,
που στο μπαλκόν' ορθή φορεί
το γιορτινό της το γκρενά.
Σα Μοίρα κάθεται μια γριά.
Στο φως μιας πόρτας ρημαδιού,
μακραίν' ο ίσκιος του παιδιού...
Καμπάν' ακούγεται μακριά.
Στο σύννεφο το βυσσινί
θα πέσ' ο ήλιος να κρυφτεί.
Ψαλμός ακούγετ' η φωνή
του τελευταίου πραματευτή.
Όλα σταμάτησαν εκεί.
Αργεί πολύ να 'ρθει η βραδιά...
Πως έχω τη καρδιά βαριά
το δειλινό τη Κυριακή.
-
Γυναίκα της ψυχής μου (αν δεν κάνω λάθος Σεφέρης μελοποιημένο από Αφους Κατσιμίχα)
Να προσθέσω στην Θεσσαλονίκη δύο στροφές που δεν τραγουδιούνται από τον Κούτρα στον δίσκο:
Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανιόλα
Μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί
Με στάμπα που δεν φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
Ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί
Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά, και ο θερμαστής το ζάρι
Κι αυτός που δεν νογάει, παραπατάει λοξά
Θυμήσου εκείνο το στενό Κινέζικο παζάρι
Και το κορίτσι που κλαιγε πνιχτά μες στο ριξά....
-
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική, Δήμος Μούτσης Ερμηνεία, Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Σαν άξαφνα ώρα μεσάνυχτα
ακουστεί αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες - με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια
τα έργα σου που απέτυχαν
τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες
μη ανωφέλετα θρηνήσεις
προπάντων να μην γελαστείς
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς
σαν έτοιμος από καιρό σα θαραλλέος
σαν που ταιριάζει σε
που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκίνηση
αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια
και παράπονα
ως τελευταία απόλαυση τους ήχους
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου
κι αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις
-
Μαργαρίτα..απλώς σκίζεις!!!!!!!!
Τι ωραίες εικόνες με γέμισες... :-*
-
Ο Άσιμος μελωποιησε το ποιημα του Γιαννη Σκαριμπα ''Ουλαλουμ...'' με ελάχιστες διαφορες
Ουλαλούμ
Άσιμος Νικόλας
Μουσική/Στίχοι: Άσιμος Νικόλας/Σκαρίμπας Γιάννης
Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
κι έλεγα θα ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα
Θα ‘ρθει αφού φτεράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιο φεγγάρι
Και να το κάθισμα σου συγυρνώ
στολνώ τη κάμαρα μου αγριομέντα
και να μαζί σου κιόλα αρχινώ
χρυσή κουβέντα
Πώς να θα μείνει ο κόσμος με το μπα
που μ’ έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
καπνός και τάχας σύγνεφα θαμπά
προς την σελήνη
Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα
μα σκόνταφτες όπου εσκόνταφτα χρυσή
κι εσύ με μένα
Τόσο πολύ μ’ αγάπησες κυρά
που άκουγα διπλά τα βήματα μου
πάταγα εγώ στραβός μες στα νερά
κι εσύ κοντά μου
-
παρτε και ακουστε ολακερο το δισκο γραμματα στην αγαπημενη
ποιηση Ναζιμ Χικμετ
αποδοση Γιαννης Ριτσος
μουσικη, ερμηνεια Μανος Λοιζος
δισκαααααρα ναουμ
-
Μενέλαος Λουντέμης
Ερωτικό κάλεσμα
Μουσική: Χ&Π Κατσιμίχας
Ερμηνεία: Γ. Νταλάρας - Χ&Π Κατσιμίχας
Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί.
-
Το υπόγειο
Ποίηση: Ρίτα Μπούμη - Παπά
Μουσική: Χ. & Π. Κατσιμίχας
Τους ήλιους δεν εμέτρησες, που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
Που 'σαι γυναίκα με τα γαλάζια τσίνορα
Σε έκρυψε στο φουστάνι της η μαραμένη κοπέλα
Πέντε χειμώνες σ' έκρυψε σε χιόνι λασπερό.....
-
Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνευτής: Μανώλης Μητσιάς
Όμορφη πόλη
Όμορφη πόλη , φωνές μουσικές
Απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
Ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
Βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις πριν έρθει η νύχτα , τα χλωμά τα φώτα
Πριν ρίξουν τη νυχτιά θα γίνεις δικιά μου
Η νύχτα έφτασε , τα παράθυρα κλείσαν
Η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνευτής: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Η μπαλάντα του Αντρίκου
Είχε τη τέντα ξομπλιαστή η βάρκα του καμπούρη Αντρέα
γερμένος πλάι στην κουπαστή ονείρατα 'βλεπεν ωραία
Η Κατερίνα και η Ζωή τ' Αντιγονάκι η Ζηνοβία
ώ! τι χαρούμενη ζωή χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
Τα μεσημέρια τα ζεστά την βάρκα παίρναμε τ' Αντρέα
για να μας πάει στ' ανοιχτά όλες μαζί τρελή παρέα
Η Κατερίνα και η Ζωή τ' Αντιγονάκι η Ζηνοβία
ώ! τι χαρούμενη ζωή χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
Μα ήρθ' ο χειμώνας ο κακόςκαι σκόρπισε η τρελή παρέα
και σένα βήχας μυστικόςσ' έριξε χάμω μπάρμπα Αντρέα
Η Κατερίνα και η Ζωή τ' Αντιγονάκι η Ζηνοβία
ώ! τι χαρούμενη ζωή χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
-
ρε παιδια... ελεοσ τη μουσικη ακουτε???? ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟΠ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ...
Ποιητης : Διονυσιος Καψαλης
Μελοποιηση : Διαφανα Κρινα
Τιτλος : ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ.............
Το κομματι μετα απο πολυ ψαξιμο εχω καταληξει σε πανω απο 4 εκδοχες του τι μπορει να λεει και οσο το ψαχνω τοσο πιο πολλεσ βλεπω....Ριξτε και σεις μια ματια και μου λετε αν ειμαι ψαγμενος η οχι πανω στο συγκεκριμενο ποιημα.....
Μέρες αργίας
Διάφανα Κρίνα
(Απο ενα ποιημα του Διονυσιου Καψαλη)
Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι
Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα' ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου
Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
-
"Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι" (δεν ειμαι σιγουρος για τον τιτλο του ποιηματος)
Ποιηση: Κωστας Ουρανης
Μελοποιηση: Διαφανα Κρινα
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μεσ' στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος'
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ'επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεββάτι μου. θε ναρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "-Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Εχει μέρες που χάθηκε!..."
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "-Μ' αυτός έχει πεθάνει".
Μια στιγμή θα κιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να που: Τ' ειν' ο άνθρωπος!... Χτες ακόμα ζούσε!"
Και βουβά το παιγνίδι τους θ' αρχινήσουνε πάλι.
Κάποιος θάναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ' εκδώσει
συλλογήν με ποιήματα πολλά υποσχομένην".
Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσιους παπάδες
όπου θάναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα -και νεκρό θα με βρίσει.
-
Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. :)
-
Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. :)
Ok. Απλως δεν ημουν σιγουρος αν το τραγουδι και το ποιημα ειχαν τον ιδιο τιτλο.
-
Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. :)
Ok. Απλως δεν ημουν σιγουρος αν το τραγουδι και το ποιημα ειχαν τον ιδιο τιτλο.
Κι έχουν μελοποιήσει κι άλλο ένα του Ουράνη, αύριο θα το ψάξω :)
-
Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. :)
Ok. Απλως δεν ημουν σιγουρος αν το τραγουδι και το ποιημα ειχαν τον ιδιο τιτλο.
Κι έχουν μελοποιήσει κι άλλο ένα του Ουράνη, αύριο θα το ψάξω :)
Του Ουρανη δεν νομιζω. Εχουν ενα του Καρθαιου.
-
"Βάλτε να πιούμε"
Ποιηση: Κ. Καρθαιος
Μελοποιηση: Διαφανα Κρινα
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ 'άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε
Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε
Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε
Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ 'αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ 'αφήσει
τ 'αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε
Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε
Ακουσε, δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε
-
Stoner, τελικά έχουν μελοποιήσει ένα του Ουράνη, που είναι όμως ελεύθερη απόδοση του ποιήματος του Edgar Alan Poe "A dream within a dream". :)
Όνειρο μέσα στ' όνειρο
Κώστας Ουράνης
Μουσική & Ερμηνεία Διάφανα Κρίνα
Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπό σου πάρε
και άφησέ με αγάπη μου δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό
Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχίας μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο
Στέκομαι σ' άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πώς χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω
Θεέ μου είναι αδύνατον να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;
-
Βασικα, ολα τα τραγουδια των Κρινων ειναι μελωποιημενα ποιηματα καθως οι στιχοι τους ειναι απο ποιηματα που γραφουν οι ιδιοι και κυριως ο μπασιστας, Παντελης Ροδοστογλου.
-
"Καταρχην"
Ποιηση: Blas De Otero (μετ.Β.Λαλιωτης)
Μελοποιηση: Διαφανα Κρινα
Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.
Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.
Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.
-
Απο Καββαδια τρια πολυ ωραια τραγουδια...
Γραμμα σ'εναν ποιητη-Ζερβουδακης Δ.
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες
Κάτι που θα ‘κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δεν γέλασαν ποτέ
Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ’οδηγώ
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει
Ο Γουιλι ο μαυρος θερμαστης-Βασιλης Παπακωνσταντινου
Ο Γουΐλι, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί
όταν απ’ τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε
στην κάμαρά μου ερχότανε γελώντας να με βρει
κι ώρες πολλές για πράματα περίεργα μου μιλούσε
Μου ’λεγε πώς καπνίζουνε στ’ Αλγέρι τον καπνό
και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη
Κι έπειτα πώς φωνάζουνε και πώς μονολογούν
όταν η ζάλη μ’ όνειρα περίεργα τους κυκλώνει
Μου ’λεγε ακόμα ότι δα αυτός μια νύχτα που ’χε πιεί
πως πάνω σε άτια κάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης
και πισωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά
Σαν πάμε στο Άντεν, μου ’λεγε, και συ θα δοκιμάσεις
Εγώ γλυκά τού χάριζα και λάμες ξουραφιών
και τού ’λεγα πως ο καπνός τον άνθρωπο σκοτώνει
Και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά
με το ’να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει
Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά
κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ ρετσίνα στη Μαρσίλια
Για να φυλάξει εμένανε από έναν ισπανό
έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια
Μια μέρα τον αφήσαμε στεγνό απ’ τον πυρετό
πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουΐλ
και δώσ’ του κεί που βρίσκεται λίγη απ’ την άσπρη σκόνη
Θεσσαλονικη-Ξεμπαρκοι
Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή
Γραφή από τρεις και μου 'γινες μοτάρι και καρφί
μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της
τη μάνικα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού
ήταν τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού
και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει
μα τα 40 κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
-της Άργας τα μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι-
και τα θυμάμαι μόλις δω ανοθρώσκοντα καπνό
το δακτυλίδι που 'φερνα, μου το 'κλεψε η Οράγια
Τον παπαγάλο- μάδησε και έπαψε να μιλεί
ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια
και ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί
τίποτα στα χεράκια μου μάνα μου δεν φτουράει
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά
σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά
Εμούτζωσε τη θάλασσα και την εκατουράει
της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην ετολμήσεις να τη δεις ποτέ απ την στεριά
Και αν κάποια στην Καλαμαριά, πουκάμισο μου ράβει
μπορεί να 'ρθω απ τα πέλαγα με τη φυρονεριά
-
Δεν πιστεύω να σας πείραζε πολύ αν φύγω για λίγο από την εγχώρια ποίηση... ::) ::)
Λοιπόν... το παρακάτω ποίημα γράφτηκε από την Monika Danneman στη μνήμη του Jimi Hendrix και μελωποιήθηκε από τον Rudolf Schenker... Το κομμάτι βέβαια δεν θα ήταν αυτό που είναι αν δεν έπαιζε σε αυτό ο Uli Jon Roth...Παρεπιπτόντως ειναι των Scorpions στον δίσκο Taken by force (1977)...
We'll burn the sky
I'm in love with the sunshine
I'm in love with the falling rain
everything seems to call your name
yesterday you were leaving
leaving life and all the pain
everything wants you back again
I've found myself through you
and there was love in my life
I felt always naturally high
and my love had a home
but now my mind has started to roam
you're my love giving fire
and you carried all my love
through you I was so inspired
you're engraved deep in my heart
My dreams recall us being one
I've searched for you to be free
my force of life you have always been
I feel blue since you've gone
your breath of love surrounded me
when can I rejoin you to be free?
Wait, can this be a dream
there is a voice in my head
it belongs to you, it says
don't cry, no need to be sad
there's a way to stay with you again
it's more than you ever had
and no death brings us apart
our timeless love always grows
beacause you are my other part
I know we've never been apart
your love sets fire to my heart
we'll burn the sky
when it's time for me to die
we'll burn the sky...
[/i]
-
Αλλα του Καββαδια!!Ποιο να ξεχωρισεις οταν ολα ειναι μοναδικα και υπεροχα??
Καραντι-Μικρουτσικος
Μπάσσες στεριές ήλιος πυρρός και φοινικιές
Ένα πουλί που ακροβατεί στα παταράτσα
Γνέφουνε δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα
Που αρρώστιες τα ‘χουνε τσακίσει τροπικές
Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού
Φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο
Τα δυο φανάρια της νυκτός και ο Pissanello
Ξεθωριασμένος απ’ το κύμα του καιρού
Το καραντί... Το καραντί θα μας μπατάρει
Σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
Από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
Κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει
Όρτινα δίνει ο παπαγάλος στον ιστό
Όπως και τότε απ’ του Κολόμβου την κουκέτα
Χρόνια προσμένω να τυλίξεις τη μπαρκέτα
Χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ
Φωτιές ανάβουνε στην άμμο ιθαγενείς
Κι άχος μας παίρνει καθώς παίζουν τα όργανα τους
Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους
Στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς
Φύκια μπλεγμένα στα μαλλιά στο στόμα φύκια
Έτσι ως κοιμήθηκες για πάντα στα βαθιά
κατάστιχτη, πελεκημένη από σπαθιά
Διπλά φορώντας των Ίνκας τα σκουλαρίκια
Το καραντί... Το καραντί θα μας μπατάρει
Σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
Από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
Κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει
Φατα Μοργκανα-Μαριζα Κωχ
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο, αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν
Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα
Ποιάν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα
Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί
Οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη, στη Φοινίκη
Πούθ’ έρχεσαι...
Σκουριά πυρρόχρωμη στις μίνες του Σινά
οι κάβες της Γερακινής και το Στρατώνι
Το επίχρισμα, η άγια σκουριά που μάς γεννά
μάς τρέφει, τρέφεται από μάς και μάς σκοτώνει
Πούθ’ έρχεσαι...
-
Υπέροχα όσα στείλατε.
Μ αρέσει που τόσοι ακόμα φίλοι εδώ αγαπούν το λόγο!
Ανθολογώ κι εγώ με τη σειρά μου..
Tου μικρού βοριά
Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι Οδυσσέας Ελύτης
Ερμηνεία Ντόρα Γιαννακοπούλου
Του μικρού βοριά παράγγειλα, να ’ναι καλό παιδάκι
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι
Γιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει
και μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει
Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές
Γεια σας οι κάμποι κι οι ξανθοί γιαλοί
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί
Με πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνα
τα καλοκαίρια τα ’χασα κι έπεσα στον χειμώνα
Σαν το καράβι π’ άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει
βλέπω να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει
Γεια σας περβόλια...
-
Η Παναγία των Πατησίων
Νίκος Γκάτσος
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις Ερμηνεία Γιάννα Κατσαγιώργη
Τη μέρα που γεννήθηκα
με πήρανε τρεις γύφτοι
και στράτα στράτα μ' έφεραν
εδώ στον Ποδονίφτη
Τα σπίτια τότε φτωχικά
ξεσκέπαστο το ρέμα
το γάλα ήταν όνειρο
και παραμύθι η κρέμα
Μα εμένα μου 'δωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες
που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες
και μου 'λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα
Εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελλο Ουέφα
Απ' αριθμούς και γράμματα
δε σκάμπαζα ούτε λέξη
κι ένα παιδί της γειτονιάς
που 'χα μαζί του μπλέξει
Έπαιζε μ' ένα ακορντεόν
σε μια μικρή ορχήστρα
και με το ζόρι μ' έβαλε
να γίνω τραγουδίστρα
Βγήκα στο πάλκο μια βραδιά κι ω θαύμα των θαυμάτων
πάψαν των σκύλων οι φωνές κι οι τσαχπινιές των γάτων
και μου 'λεγαν οι φίλοι μου παιδιά του εργοταξίου
Εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου
Με τον καιρό βαρέθηκα
τον ακορντεονίστα
τα λόγια του μου φέρανε
και κούραση και νύστα
Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα
κάποιον συνταξιούχο
κι είχα σπιτάκι καθαρό
σιδερωμένο ρούχο
Κι έμαθα σα λησμόνησα του τραγουδιού τα φάλτσα
να φτιάχνω φίνο μουσακά και μακαρόνια σάλτσα
κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια
Εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια
-
Γειά σου ρε Μαγαριτάκι!
Για την ιστορία και μόνο, να προσθέσω ότι υπάρχει και μια πολύ ωραία εκτέλεση της "Παναγίας των Πατησίων" στο δίσκο "για φωνή και ακκορντεόν", με τη Μόρφω Τσαιρέλη και τον Ηρακλή Βαβάτσικα.
-
Ilorona καλή σου μέρα! :)
Ευχαριστώ για την πληροφορία, δεν το ήξερα! :)
-
Το παρακάτω είναι τραγούδι των Savatage.. Ποίηση:Paul O'Neil, Μουσική: Jon Oliva, Criss Oliva...
When The Crowds Are Gone
I don't know where the years have gone
Memories can only last so long
Like faded photographs, forgotten songs
And the things I never knew
When the skin is thin, the heart shows through
Please believe me what I tell you is true
Where's the lights, turn 'em on again
One more night to believe and then
Another note for my requiem
A memory to carry on
The story's over when the crowds have gone
All my friends have been crucified
Made life a long suicide true
Guess we never figured out the rules
But I'm still alive, my fingers feel
Gonna play on till the final reel's through
And read the credits from a different view
Where's the lights, turn 'em on again
One more night to believe and then
Another note for my requiem
A memory to carry on
The story's over when the crowds have gone
When the crowds are gone
When the crowds are gone
And I'm all alone
Playing the saddest song
Now that the lights are gone
Turn them on again
One more time for me my friend
Turn 'em on again
I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the persons I am
Are the parts that I play
So I plot and I plan
Hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
I'm holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can no longer pay
Turn 'em on again
I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
I Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the persons I am
Are the parts that I play
The parts I play
And the light
Turn'em off my friend
And the ghosts
Well just let them in
Cause in the dark
It's easier to see
-
Οι ΜωβΑστρο (ελληνικό νέο συγκρότημα, από την Καβάλα) μελοποίησαν το 'Σαββατο Βράδυ" του Κ. Καριωτάκη.
Ένα πάρα πολύ ωραίο κομματάκι.
Στίχοι:
ΦΕΓΓΕΙ ΣΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ
ΔΡΟΜΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΗ
ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΡΥ
ΜΟΛΙΣ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ
ΟΙ ΑΣΠΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
Τ’ ΑΝΘΗ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΕΙΜΩΝΕΣ
ΑΕΡΟΣΑΛΕΥΟΥΝΕ
ΚΡΙΝΟΙ ΚΑΙ ΧΕΡΙΑ
ΗΛΙΟΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
ΜΑΤΙΑ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ
Σ’ ΟΛΑ Η ΑΓΑΠΗ
ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΦΙΛΗΜΑ
ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΕΝΤΡΑΠΕΙ
ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝΕ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΑΘΗΤΙΚΑ
Ν’ ΑΝΕΒΟΥΝΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΠΟΥ ΤΗ ΧΑΡΑ Ή ΤΟΝ ΑΠΑΛΟ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΨΑΛΛΟΥΝ ΠΟΝΟ
ΕΝΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ
ΠΟΣΟ Τ’ ΑΝΕΒΑΣΜΑ
ΤΟΥ ΑΧΑΡΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
ΣΤΡΕΦΩ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ
ΠΡΟΣ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ
ΚΙ ΟΛΟ ΜΑΚΡΑΙΝΟΥΝΕ
ΠΥΡΓΟΙ ΠΑΛΑΤΙΑ
ΚΛΑΙΝΕ ΜΟΥ ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ
ΚΛΑΙΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
-
Επειδή κι αυτό το καλοκαίρι είναι παράλογα *θερμό*
Ποίηση:Κώστας Τριπολίτης
Μουσική:Δήμος Μούτσης
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
-
Γράμματα στην αγαπημένη
Ποίηση :Ναζίμ Χικμέτ
Μουσική :Μάνος Λοίζος
Λίγα γαρούφαλλα
Λίγα γαρούφαλλα απόμειναν στις γλάστρες
Στον κάμπο θα χουν κιόλας οργώσει τη γής.
Ρίχνουν τον σπόρο,έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για τον χειμώνα,για τον χειμώνα.
Κι εγώ,
γεμάτος απ'την απουσία σου,
περιμένω,με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
περιμένω,σαν αγκυροβολημένο φορτηγό,
μέσα στην Προύσα,μέσα στην Προύσα..
Τι όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι
Τι όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι,
μέσα απ'τους θορύβους του θανάτου και της νίκης
Να συλλογιέμαι εσένανε μέσα στη φυλακή
κι έχοντας περασμένα ,περασμένα τα σαράντα.
Όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι,
να το ένα χερι σου,
σ'ένα ύφασμα γαλάζιο ξεχασμένο,ξεχασμένο..
Και να,να μες τα μαλλιά σου,
η ραθυμιά η περήφανη της Ισταμπούλ της γής μου..
Όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι,
να γράφω όλο για σένα.
Να σε κοιτάζω ξαπλωμένος έτσι ανάσκελα
μες στο κελί μου..
Μια λέξη που'χες πεί την τάδε μέρα,
στο τάδε μέρος,
όχι η λέξη η ίδια,
μ'αυτός ο τρόπος που είχε,
που είχε μέσα της να κλείνει όλο τον κόσμο..
Όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι,
για σένα θα σκαλίσω ακόμα τόσα πράγματα..
Θα φτιάξω ένα μικρό κουτί μ'ένα δαχτυλίδι.
Θα υφάνω τρείς οργιές μετάξι.
Και ξαφνικά,πετιέμαι ορθός,
τρέχοντας να χουφτώσω του παραθυριού τα κάγγελα
και να φωνάξω,στον γαλάζιο ουρανό της λευτεριάς,
όλα μου τα τραγούδια,
όλα μου τα τραγούδια,
όλα μου τα τραγούδια που'γραψα,
που'γραψα για σένα..
Όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι,
μέσα απ'τους θορύβους του θανάτου και της νίκης.
Να συλλογιέμαι εσένανε μέσα στη φυλακή
κι έχοντας περασμένα τα σαράντα..
Απο τις πιο όμορφες συμπράξεις ποίησης και μουσικής.
Λες και δεν γραφτήκαν χώρια..
-
(δεν ξέρω αν το χει ξαναγράψει κάποιος...δεν διαβασα όλο το θέμα)
το "οι στίχοι μου" του Καρυωτάκη από τους Ωχρα Σπειροχαίτη
Δικά μου οι στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά.
Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,
σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια.
Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό,
αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο.
Ηλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ,
ζώνη ναν τα 'χουν όταν θα νυχτώσω.
Τον ουρανόν ορίζουν, τη γη.
Ομως ρωτιούνται ακόμα σαν τι λείπει
και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοί
μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη
Το γέλιο του απαλότερου σκοπού,
το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου
είμαι γι' αυτούς ανίδεος ρήγας που
έχασε την αγάπη του λαού του.
Κει ρεύουνε και σβήνουν και ποτέ
δεν παύουνε σιγά-σιγά να κλαίνε.
Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ
Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε
-
Πολύ πολύ ωραίο θέμα llorona!Με συντροφεύει καθημερινά!
(Αχ Μαργαρίτα να σαι καλά.Θυμησέ μας κι άλλα!)
Και συνεχίζουμε με Γκάτσο-Χατζιδάκι.
Τ'αστέρι του βοριά
Τ' αστέρι του βοριά,
θα φέρει ξαστεριά.
Μα πριν φανεί μεσα απ'το πέλαγο πανί,
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά.
Τώρα πετώ
για της ζωής το πανηγύρι,
Τώρα πετώ
για της χαράς μου τη γιορτή.
Φεγγάρια μου παλιά,
καινούρια μου πουλιά,
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
και θα με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό.
Τ'αστέρι του βοριά,
θα φέρει ξαστεριά
και συ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή,
θα μείνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γή.
Απο τον Ματωμένο γάμο του F.G.Lorca
Μετάφραση Γκάτσου
Μουσική Χατζιδάκι.
Ήταν καμάρι της αυγής
Ήταν καμάρι της αυγής
και καβαλάρης όμορφος,
τώρα μια χούφτα χιόνι..
Γύρισε κάμπους και βουνά
και πανηγύρια πέρασε
στην αγκαλιά των κοριτσιών.
Ποιός το ‘λπιζε να γίνουνε
τα μούσκλια τα νυχτιάτικα
στεφάνι στα μαλλιά του;
-
καλέ μου juliad, είναι και για μένα μια ωραία στιγμή κάθε που διαβάζω ένα καινούριο-και ας το ξέρω, κι ας το χω σιγοτραγουδήσει!! Πάντα κάτι καινούριο ανακαλύπτω στα λόγια του! Μα πιο πολύ χαίρομαι, όταν βλέπω ότι κι άλλο αγαπούν τη μελοποιημένη ποίηση. Βλέπεις, η μοιρασιά είναι ωραίο πράγμα..
Καλημέρα σου! :)
-
Ποίηση:Ρίτσος
Μουσική:Θεοδωράκης
Κουβέντα μ'ένα λουλούδι
-Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα,
Πού βρήκες χρώματα κι ανθείς;
Πού μίσχο και σαλεύεις;
-Μέσα στο βράχο σύναξα
το αίμα στάλα-στάλα
Μαντήλι ρόδινο έπλεξα,
κι ήλιο μαζεύω τώρα.
-
Και πάλι Λεοντής,σε ποίηση Ρίτσου
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν
Χαμογελάμε κατά μέσα.
Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια.
Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας,
τη φωτογραφία της αγαπημένης μας.
Όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς,
ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν.
Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό,
δεν μπορούν να μας τα πάρουν.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους,
μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας ειναι αίμα.
Μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα,
που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά.
Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών,
και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες,
σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση,
γυρίζει απο στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος
βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδια της άνοιξης
χαμογελάμε.
-
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Στίχοι:Federico Garcia Lorca
Άυπνη πόλη
Όνειρο η ζωή δεν είναι
κι όποιος πόνεσε στον πόνο
πάντοτε θε να πονάει
κι όποιος θάνατο φοβάται
θα τον κουβαλάει στους ώμους.
Ψέμμα είναι πως κοιμούνται
στ' ουρανού τα φυλλοκάρδια.
Ούτε ένας δε σταλιάζει.
Μ' αν κανείς τα μάτια κλείσει
μαστιγώστε τον αδέρφια,
μαστιγώστε τον για να 'χει,
να 'χει ορθάνοιχτα τα μάτια
και φλεγόμενες πληγές.
Κανείς στο κόσμο δεν κοιμάται
ούτε ένας δεν κοιμάται.
-
llorona συνεχίζουμε!
Μην ξεχάσουμε Τα νέγρικα του Λοΐζου
σε ποίηση Νεγρεπόντη
Όσο η σιωπή είναι χρυσός,
τόσο του νέγρου ο ιδρώς
για τον λευκό ειν'θησαυρός,
στράφι του νέγρου ο θυμός..
Ο νέγρος ζωγράφος
Νέγρο Χριστό,ζωγράφισε ο Τζακ,
ο νέγρος ο ζωγράφος με τη χρυσή καρδιά.
Ο Τζακ,που'ναι γνωστός
σ'όλο το Καρτιέ Λατέν.
Τι ξέρουν οι λευκοί για τον Χριστό;
Τι ξέρουν απ'τα πάθη του ,τι ξέρουν;
Νέγρο Χριστό ζωγράφισε ο Τζακ,
και τον παρακαλούσε απ'όλους του κρυφά
τον νέγρο τον Χριστό,
εκεί πέρα στο Καρτιέ Λατέν..
Τι ξέρουν οι λευκοί για τον Χριστό..
Νέγρο Χριστό και δίπλα του τον Τζακ
τον βρήκαν κρεμασμένο
παιδιού χρυσή καρδιά..
Κι όλοι είπαν -ο κουτός,
σ'όλο το Καρτιέ Λατέν.
-
Τα λιανοτράγουδα
Ποίηση:Δημοτική
Μουσική :Μάνος Χατζιδάκις (Ο μεγάλος ερωτικός)
Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού, ένα είναι που σού μοιάζει
Ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις
Να ’χα το σύννεφο άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω
Τι να σου πω, τι να μου πεις, εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο...
Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω
Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
Ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουριώνει
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι
Αν μ'αγαπάς κι είν' όνειρο..
-
Απο Τα τραγούδια της αμαρτίας
Ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις
Ενοχή (Τίτλος ποιήματος:Δίχως εξουθένωση)
Τ'απογευμα τραβήξαμε κατά το εκκλησάκι
και μου'παιξε ακορντεόν.
Ήταν ωραία και το λιβάδι ήσυχο,
μες στη λιακάδα.
Το πρόσωπο του είχε αγλαϊστεί
απ'τον ήλιο και τη μουσική
και φάνταζε τόσο αγνός,
που ντράπηκα γιατί είχα ακόμα φαντασία
και αισθήσεις.
Έτσι, θεε μου ,σκέφτηκα,
να γινόταν απο τη στιγμή εκείνη..
Ένα τραγούδι να σβήνει αργά αργά στη φυσαρμόνικα,
σαν μια νεανική αγνότητα που φεύγει.
Αναμονή (Όταν σε περιμένω)
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νούς μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ'αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω απο μια πόρτα ή μπροστά σ'έναν υπάλληλο
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή,για μια ψευτοσύνταξη.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσακισμένους.
Φώς και σκοτάδι (Σβήσε το φώς)
-Σβήσε το φώς..Επέμενες.
Θυμήθηκα μιαν άλλη μου αγάπη
τα ήθελε όλα αναμένα.
Δεν ξέρω τι να προτιμήσω-
μες στο σκοτάδι χάνεται η ασκήμια μου
μέσα στο φώς λάμπει η ομορφιά σου.
-
Άσπρη μέρα Νίκος Γκάτσος - Σταύρος Ξαρχάκος - Γρηγόρης Μπιθικώτσης
:)
Μια εποχή στην κόλαση
Στίχοι Αρθούρος Ρεμπώ
Μουσική Τρύπες
Μια νύχτα ,πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη
δραπέτευσα...
Μάγισσες, μιζέρια, μίσος,
εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου
κάθε ελπίδα ανθρώπινη..
Με ύπουλο σάλτο,
χίμηξα σα θηρίο
πάνω σ' όλες τις χαρές σας,
να τις κατασπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους,
να δαγκάσω πεθαίνοντας
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα,
να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο,
η απόγνωση ήταν ο θεός μου.
Κυλίστηκα στη λάσπη,
στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος,
ξεγέλασα τη τρέλα
και η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.
-
Το τραγουδι του δρομου
Μουσικη: Μανος Χατζιδακις
Ποιηση:Νικος Γκατσος
Ερμηνεια:Αλικη Καγιαλογλου
Ολα τα σπιτια ειναι αδειανα,γεματοι οι δρομοι
τι ρωτανε οι τροχονομοι, τι συμβαινει εδω.
Κι ετσι τυχαια συσσωμη η τροχαια μπηκε στο χορο.
Ολοι χορευουν αποψε,τραγουδανε ολοι
στη μεγαλη τουτη πολη κι ειναι Κυριακη
Γινανε φιλοι,αγγελοι και διαβολοι με τη μουσικη.
Με το φεγγαρι που λαμπει τωρα σα μπαλονι
το παιδι γελα,θυμωνει και κοιτα ψηλα
Και καθε νυχτα απ το παλιο μπαλκονι το πετροβολα.
Με τη βενταλια στο'να της χερι για σημαια
καποια γρια ρωτα παρεα μ'αλλες εξι-εφτα
ποιος εχει βγαλει παλι απ'τα λαθραια σιγουρα λεφτα.
Τοσος κοσμος που πηγαινει,τι συμβαινει,τι συμβαινει,τι;
Μαχη,πολεμος,ειρηνη,τι θα γινει,τι θα γινει,τι;
Ολοι κι ολα μοιαζουν ενα σαν εσενα σαν εμενα στης ζωης την πιο τρελη γιορτη.
Αεροπλανα πετανε χαμηλα με χαρη
κι μ'ανεμελια σα γλαροι στην ακρογιαλια.
Ψαχνει το ταιρι της να βρει,μακαρι,καθε κοπελια.
Το πανηγυρι ετουτο θα τελειωσει.
Ομως μαγεμενος θα'ναι ο κοσμος,η καρδια κι ο νους.
Μ'ενα τραγουδι παντα ανοιγει ο δρομος για τους ουρανους.
-
Επεστεφε
Μουσικη:Μικρουτσικος
Ποιηση:Καβαφης
Επεστρεφε συχνα και παιρνε με
Αγαπημενη αισθησης
Επεστρεφε και παιρνε με
Οταν ξυπνα του σωματος η μνημη
Κι επιθυμια παλια ξεπερνα στο αιμα
οταν τα χειλη και το δερμα ενθυμουνται
κι αισθανονται τα χερια σαν ν'αγγιζουν παλι.
Επεστρεφε συχνα και παιρνε με τη νυχτα
οταντα χειλη και το δερμα ενθυμουνται.
Λυπουμαι
Μουσικη:Κουγιουμτζης
Ποιηση:Σεφερης
Λυπουμαι γιατι αφησα
να περασει ενα πλατυ ποταμι
μεσα απ'τα δαχτυλα μου
χωρις να πιω ουτε μια σταλα.
Τωρα βυθιζομαι στην πετρα
τωρα βυθιζομαι στην πετρα
Ενα μικρο πευκο στο κοκκινο χρωμα
δεν εχω αλλη συντροφια.
-
Λυπουμαι γιατι αφησα
να περασει ενα πλατυ ποταμι
μεσα απ'τα δαχτυλα μου
χωρις να πιω ουτε μια σταλα.
Πόσο ωραίο είναι..ε; :)
-
Λυπουμαι γιατι αφησα
να περασει ενα πλατυ ποταμι
μεσα απ'τα δαχτυλα μου
χωρις να πιω ουτε μια σταλα.
Πόσο ωραίο είναι..ε; :)
Οντως,εκφραζει με υπεροχο τροπο την θλιψη....
-
Κι αλλο ενα!
Η λυπημενη
Ποιηση:Γ.Σεφερης
Μουσικη:Ν.Πλατανος
Ερμηνεια:Μελινα Κανα
Στην πετρας της υπομονης
καθισες προς το βραδυ
Με του ματιου σου το μαυραδι
δειχνοντας πως πονεις.
Κι ειχες στα χειλια τη γραμμη
που ειναι γυμνη και τρεμει
Σαν την ψυχη γινεται ανεμη
και δεουνται οι λυγμοι.
Κι εχεις στο νου σου το σκοπο
που ξεκινα το δακρυ
Κι ησουν κορμι που απο την ακρη
γυριζει τον καρπο.
Μα της καρδιας σου ο σπαραγμος
δεν βογκηξε κι εγινει
το νοημα που στον κοσμο δινει
εναστρος ουρανος.
-
Aπο τον δίσκο του Νότη Μαυρουδή «Έρως ανίκατε μάχαν»
Ποίηση:Ηλία Πετρόπουλου (Τίτλος συλλογής «Δώδεκα τραγουδάκια από την Παλατινή ανθολογία» εκδ.Νεφέλη )
Το μήλο
Μήλο σου ρίχνω,
κι αν θέλεις,
κι αν μ’αγαπάς,
δως μου την αγάπη σου.
Κράτα το μήλο,
κι αν θέλεις,
κι αν μ’αγαπάς,
μη με πικραίνεις τόσο.
Πέτα το μήλο,
κι αν θέλεις,
κι αν δεν θέλεις.
Η ομορφιά διαβαίνει..
Κι ακόμα ένα από τον ίδιο δίσκο
Θα πλέξω μενεξέδες
Θα πλέξω μενεξέδες
και μυρτιές και νάρκισσους
και κρίνα γελαστά θα πλέξω.
Θα πλέξω υάκινθους
κι άσπρα τριαντάφυλλα,
που τόσο αγαπά εκείνη.
Θα πλέξω στεφάνι,
το μέτωπο να στολίζει
και τα ολόχρυσα μαλλιά της.
-
Ενα κ
Γεωργιάννα, ή εσύ κάτι ξέχασες ή εγώ θέλω οφθαλμίατρο! ;D
-
του Τέλλου Άγρα
μουσική Γ.Σπανού
ερμηνεία Κ.Χωματά
1969, "Β' Ανθολογία"
Ένα Πουλί
Πουλί από κλώνο μισερό
πιάστηκε το 'να σου φτερό
με τ'άλλο σου σπαράζεις
και κρέμεσαι και κράζεις
Μα εκεί που σκάλωσες πουλί
βοήθεια ανθρώπου δεν βολεί
μήδε κι ανθρώπου χέρι
να σε γλιτώσει ξέρει
Αναίσθητα είναι τα κλαδιά
ξερά κλαδιά χωρίς καρδιά
σκοτείνιασε θ' αρχίσει
να λιανοψιχαλίσει
Και μια που κάκου πολεμάς
μια απ' τις φτερούγες σου κρεμάς
Θέ μου δεν το λυπάσαι
όσο ψηλά και νά'σαι
ξέσταν' αν θέλεις μόνο
τον παγωμένο κλώνο
του Γιάννη Αγγελάκα
από το δίσκο Υπέροχο Τίποτα, σε μουσική Γ.Καρρά, ερμηνεία Γ.Αγγάκα, 1995:
Θέλω Ενα Κορμί Άθικτο
Θέλω ένα κορμί άθικτο
ένα κορμί καθαρό
να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου
Μια καρδιά αθώα,
παιδική, ανυποψίαστη
Να την ακούω σιγά σιγά
να πρωτομουρμουρίζει
τις πρόστυχες μελωδίες μου
του Άλκη Αλκαίου
Φλεβάρης 1848, μουσική Θ.Μικρούτσικου, ερμηνεία Μ.Δημητριάδη, 1978
Η Μπαλάντα Ενός Φιλήσυχου, μουσική Θ.Μικρούτσικου, ερμηνεία Μ.Δημητριάδη, 1980
ολόκληρος ο κύκλος "Εμπάργκο",1982, σε μουσική Θ.Μικρούτσικου, με γνωστότερα τα Ερωτικό (http://portal.kithara.gr/modules.php?name=kiSongdb&file=index&func=ss&id=MTA2Mjc0MzA2) και Το Κακόηθες Μελάνωμα. Παραθέτω το:
Μεταμεσονύχτιο, ερμηνεία Κ.Καράλη
Η νύχτα είναι μαγική
πέφτει στον ουρανό έν’ αστέρι
μια μυστική θα κάνω ευχή
(Αλίκη τί κρατάς στο χέρι)
Ένας διαβάτης προσπερνά
κι απ’ το τραγούδι του μαντεύεις
πόσο τρελά την αγαπά
(Αλίκη πού να ταξιδεύεις)
Τρέχει η σελήνη η μικρή
μες στους αιθέρες σαν ελάφι
δρόμο να κάνει έχει μακρύ
(Αλίκη δώσ’ μου το ξυράφι)
....................................
Η νύχτα φευγει μοναχή
κι ο ραγισμένος μας καθρέφτης
σού λέει με παγερή φωνή
Αλίκη στο κενό μην πέφτεις
Πρωινό Τσιγάρο (http://portal.kithara.gr/modules.php?name=kiSongdb&file=index&func=ss&id=MTE3MDc4MjM1), μουσική Ν.Μαυρουδή, ερμηνεία Ανδρικής Χορωδίας, 1984 (από μια ποιητική συλλογή του Αλκαίου που κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο, δυστυχώς εξαιρετικά δυσεύρετη)
Σιντάρτα (http://portal.kithara.gr/modules.php?name=kiSongdb&file=index&func=ss&id=MTYwNDA4NjI1), μουσική & ερμηνεία Θ.Μικρούτσικου, 1999
του Μανώλη Αναγνωστάκη
ολόκληρος ο κύκλος Μπαλάντες σε μουσική Μ.Θεοδωράκη, ερμηνείες Μ.Ζορμπαλά, Π.Πανδή, 1975, με γνωστότερο το:
Δρόμοι Παλιοί
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του τόπου μου
κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
να γνωρίζω κανένα κι ούτε
κανένας με γνώριζε)
ορισμένα τραγούδια του κύκλου Τραγούδια Της Λευτεριάς, μουσική Θ.Μικρούτσικου, ερμηνεία Μ.Δημητριάδη, με γνωστότερο το:
Κι Ηθελε Ακόμη...
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Ομως εγώ
δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Mιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
η πρόγνωσις σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
*Εκεί, προσεχτικά, σε μιά γωνιά, μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Ορθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.*
*στίχοι που δεν μελοποιήθηκαν
του Γεώργιου Βιζυηνού
από το δίσκο Ανθολογία Ελλήνων Ποιητών, σε μουσική Γ.Σπανού, ερμηνεία Γ.Πουλόπουλου, 1967:
Παιδί Μου Ώρα Σου Καλή
Φουρτούνιασεν η θάλασσα
και βουρκωθήκαν τα βουνά
είναι βουβά τ' αηδόνια μας
και τα ουράνια σκοτεινά
κι η δόλια μου ματιά θολή,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Βουίζει το κεφάλι μου
σαν του χειμάρρου τη βοή,
ξηράθηκαν τα χείλη μου
και μου εκόπηκι η πνοή
σ' αυτό το ύστερο φιλί,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Να σε παιδέψει ο πλάστης μου,
καταραμένη ξενιτιά,
μας παίρνεις τα παιδάκια μας
και μας αφήνεις στη φωτιά,
και πίνουμε τόση χολή
όταν τα λέμ' "ώρα καλή!".
-
του Μιχάλη Γκανά
ορισμένα τραγούδια από τον κύκλο Τραγούδια Για Τους Μήνες σε μουσική Δ.Παπαδημητρίου, ερμηνεία Ε.Αρβανιτάκη, 1996. Παραθέτω το:
Λιανοτράγουδο
Όταν στα μάτια σε κοιτώ
δε θέλω να τα κλείνεις,
γίνεσαι νύχτα βροχερή
κι απ' έξω με αφήνεις
Εγώ τον πόνο τον βαστώ
την πίκρα την αντέχω,
κλαίω γιατί σε ξέχασα
και όχι που δε σ' έχω
Τα μάτια τα ψιχαλιστά
βουρκώνουν μα δεν κλαίνε
και τα πολλά τους μυστικά
τα κρύβουν, δεν τα λένε
Καλύτερα που δε μιλάς
τα λόγια μας ξεχνιούνται
όσα ποτέ δεν είπαμε
αυτά δε λησμονιούνται
Τα μάτια σου τα καστανά
άλλα να μην κοιτάξουν
φοβάμαι μην ξενιτευτούν
και πάνε αλλού να κλάψουν
ορισμένα τραγούδια από τον δίσκο Νίκος Ξυδάκης - Σωκράτης Μάλαμας, ξεχωρίζω το:
Ο Μόνος
Ο μόνος μόνος περπατά
και μοναχός κοιμάται
για δυο πονάει κι αγαπά
για τέσσερις θυμάται
Ο μόνος μόνος του κερνά
και πίνει στην υγειά του
σαν δυο πλαγιάζει και ξυπνά
στην άδεια αγκαλιά του
Ο μόνος μόνος δεν μπορεί
και άλλον δεν αντέχει
ο πόνος του οπλοφορεί
και άδεια δεν έχει
Ο μόνος μόνος του μιλά
και μοναχός δειπνάει
τη νύχτα ψάχνει για δουλειά
τη μέρα ξενυχτάει
(αυτό είναι "καθαρός", ατόφιος Γκανάς)
του Νίκου Γκάτσου
από τον κύκλο Μεγάλος Ερωτικός σε μουσική Μ.Χατζιδάκι, ερμηνεία Φλ.Νταντωνάκη
Πέρα Στο Θολό Ποτάμι
Πέρα στο θολό ποτάμι
έσκυψε η νύχτα να λουστεί
έτσι και η όμορφη Μπελίσα
μ' ένα φιλί θα δροσιστεί
Πάνω στο πέτρινο γεφύρι
κάθεται η νύχτα δροσερή
έτσι και η όμορφη Μπελίσα
στον κήπο θα τον καρτερεί
του Θοδωρή Γκόνη
από τον δίσκο Η Βουή Του Μύθου σε μουσική Ν.Ξυδάκη, 1996, το:
Το Λευκό Το Κυπαρίσσι
ερμηνεία Μ.Κανά, Ν.Ξυδάκη & Δ.Μασκλαβάνου (η νεαρή ηθοποιός της Γλυκιάς Συμμορίας του Ν.Νικολαΐδη)
Το λευκό το κυπαρίσσι, η κρυφή πηγή,
είν' του χάροντα η βρύση η παντοτινή
Όσο κιαν διψάει η ψυχή σου δροσερό νερό,
μην το σβήνεις το κορμί σου στο ποτάμι αυτό
Όσο καίγεσαι και θέλεις φως και ξαστεριά,
μην αλλάζεις τη φωτιά σου με τη λησμονιά
της Κατερίνας Γώγου
από το δίσκο Τραμπάλα Στις Ταράτσες Ετοιμόρροπων Σπιτιών των Magic De Spell, 1998:
Εμένα Οι Φίλοι Μου
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών.
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών.
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ένοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα.
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
του Άκου Δασκαλόπουλου
από το δίσκο Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια, σε μουσική Ν.Μαρουδή, ερμηνεία Ε.Βιτάλη, 1990
Είν’ Αβάσταχτο Να Φεύγεις
Τα χέρια σου, αγόρι μου, τα ζωντανά σου χέρια
ρίχτα στεφάνια δροσερά τριγύρω στο λαιμό μου
Κι από τη νύχτα ως την αυγή σ' ερωτικά λημέρια
να σου γελάει η νιότη μου να λάμπει τ' όνειρο μου
Είναι αβάσταχτο να φεύγεις σαν δροσούλα κάθε αυγή
φίλα με κι εγώ είμαι φύλλο ολομόναχο στη γη
Τα μάτια σου, αγόρι μου, γιατί τα χαμηλώνεις
γιατί πικροχαμογελάς, λιγνό μου κυπαρίσσι
Τον κόσμο τι τον πολεμάς και τον καιρό μαλώνεις
και είσαι σαν το ναυαγό κι εγώ το ερημονήσι
-
του Μάνου Ελευθερίου
από το δίσκο Τα Τραγούδια Του Αγώνα σε μουσική Μ.Θεοδωράκη, ερμηνεία Μ.Φαραντούρη
Ποιος Τη Ζωή Μου
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει
από το δίσκο Ο Άμλετ Της Σελήνης, 2002, σε μουσική & ερμηνεία Θ.Μικρούτσικου
Ο Άμλετ Της Βροχής
Με πέτσινη ρεπούμπλικα και μαύρη καπαρντίνα
τί παριστάνει ένα παιδί σ'αυτή την εποχή
τα είδωλα του σινεμά δεν είναι στην Αθήνα
παρά μονάχα μες στη γη και πέρα απ' τη βροχή
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα
κι ένα χρυσό περίστροφο μια γάμπα που τρυπά
και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν
σαν κούκλες είναι που γελούν μες στις βιτρίνες πια
Κρυστάλλινα τα πόδια σου και κρύσταλλα καπνίζεις
με χιόνι τα παπούτσια σου και χιόνι το παλτό
η στάχτη του τσιγάρου σου, στα χέρια μου αγγίζεις
μα εγώ μετρώ τί μου ζητάς και πόσα σου χρωστώ
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή γυρνώ στην επαρχία
ζητώ να βρω ποιός μου 'δωσε τσιγάρο μια στιγμή
ποιός άγνωστος με πίστεψε πως θα 'ναι επιτυχία
χωρίς εμένα αν παιχτεί το έργο στη σκηνή
του Οδυσσέα Ελύτη
από το δίσκο Μικρές Κυκλάδες σε μουσική Μ.Θεοδωράκη
Μαρίνα
Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω
Λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ' αυτά να σε φιλήσω
και τι να πρωτοθυμηθώ
Τη βρύση με τα περιστέρια
των αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια
και το πηγάδι το βαθύ
Τις νύχτες που σε σεργιανούσα
στην άλλη άκρη τ'ουρανού
και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα
σαν αδελφή του αυγερινού
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού
του Γιάννη Ζαρκάδη
από την Αγρύπνια σε μουσική & ερμηνεία Θ.Παπακωνσταντίνου
Να Βγαίνεις Απ' Το Όνειρο
Να βγαίνεις απ' το όνειρο
να κατεβάζεις τα πουλιά
στον ύπνο πάλι να περνάς
κι ύστερα στο δωμάτιο.
Να ντύνεσαι καλά
να πας κατά την πόρτα.
Να κάνεις δύο βήματα
-στο τρίτο κοκαλώνεις!
Να λείπει απάνω ο ουρανός.
του Γιάννη Θεοδωράκη
από τους Λιποτάκτες του 1960, σε μουσική Μ.Θεοδωράκη
Δακρυσμένα Μάτια
Δακρυσμένα μάτια
νυσταγμένοι κήποι
όνειρα κομμάτια
ας ήτανε να ζω
στους μεγάλους δρόμους
κάτω απ' τις αφίσες
στα χιλιάδες χρώματα
ας ήταν να βρεθώ
Να 'ταν η καρδιά μου
λαμπερό αστέρι
να 'ταν η ματιά μου
δίκοπο μαχαίρι
αστραφτερό σπαθί
μες στο μεσημέρι
του Λίνου Ιωαννίδη
από το δίσκο Κάτι Σαράβαλες Καρδιές των Διαφανων Κρίνων, 1998
Θέμεθλο
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.
Μ ‘έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ' ατάραχα νερά των υδρατμών μου.
-
του Νίκου Καββαδία
από το δίσκο S/S Iόνιον 1934 των Ξέμπαρκων, 1986, ερμηνεία Δ.Γαλάνη:
Γράμμα Ενός Αρρώστου
Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω.
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...
Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.
Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε
και τ' άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε.
Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος
μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.
Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...
Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.
Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα
κι αν τύχει ν' απαντήσεις την Ελένη
πως μ' ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει.
Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.
Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα
μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις
δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση
μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις.
του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη
από το δίσκο Ο Γέρος Της Αλεξάνδρειας σε μουσική Θ.Μικρούτσικου (στην οποία βασίστηκε το σήμα του Μελωδία) & ερμηνεία Κ.Θωμαΐδη, 1983 / από το δίσκο 13000 Μέρες σε μουσική & ερμηνεία Σ.Μάλαμα, 1998:
Ο Δεκέμβρης του 1903
Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
Ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
η μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν.
εις όποιο θέμα κι αν παιρνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.
του Λαίλιου Καρακάση
από το δίσκο Όταν Σου Λέω Πορτοκάλι Να Βγαίνεις, σε μουσική & ερμηνεία Χάρη Πάνου, 1987:
Καταγγέλω Δυο Ματάκια (ο αυθεντικός τίτλος είναι Μηνυτήριος Αναφορά!)
(Προς Διευθυντή του ...Αστυνομικού τμήματος.
Ενταύθα Κύριε Διευθυντά κ. τ. λ.)
Καταγγέλω δυο ματάκια
που μου κόβουνε τον ύπνο,
με πειράζουν, απ' αντίκρυ,
με κοιτούν ορθάνοιχτα!
όπου πάω νάτα μπρος μου
και στο γεύμα και στο δείπνο
και κυκλοφορούν στο νου μου
πέρ' απ' τα μεσάνυχτα!
Με θυμώνουν, με πεισμώνουν,
πλάι μου σπιθοβολούνε.
μου 'χουν κάνει το μυαλό μου
πανδαιμόνιο βοής
βλέπετε κυρ-Αστυνόμε,
τη ζωή μου απειλούνε
κι έρχομαι να σας ζητήσω
και ασφάλεια ζωής!
Με φωτιές κοντά μου παίζουν
-θα με κάψουν καμμιάν ώρα.
Παίζουν πλάι μου σα παιδάκια
-νιώθετε τη συμφορά μου;
Διατάξτε να τα πιάσουν...
Δε μπορούσατε σεις τώρα
φυλακή να μου τα βάλτε
και τα δυο ...μες στη καρδιά μου;
του Παρασκευά Καρασούλου
από το cd single Στην Ιδια Ζωή σε μουσική Θ.Οικονόμου, ερμηνεία Τ.Αποστόλου
Ένα Μου
Εδώ οι βροχές φτάνουν βαθιά ως την ψυχή
λίγο πιο κάτω το μηδέν και το σκοτάδι
το τέρμα εδώ, εδώ του νου η εσοχή
κι οι σκοτεινές σπηλιές που ιερουργούν το χάδι.
Εδώ ανατρέφεται το φως και ο λυγμός
κι η απαντοχή φωτίζεται απ' την ερημιά μου
εδώ το φίδι του γυμνάζει ο πειρασμός
το αιώνιο ρόδο ανθεί εδώ απ' την καρδιά μου.
Εδώ η ηχώ του κόσμου ψίθυρος βουβός
εδώ οι καθρέφτες με τα ψεύτικα είδωλά μου
δρόμος με θαύματα και πύρινος τροχός
μικρή αχιβάδα να κρυφτούν τα όνειρά μου
Ενα μου
το φως σου γέννα μου
για να σε σώσω
ένα μου
γη μου και αίμα μου
να σ' ανταμώσω
του Διονύση Καράτζα
από το δίσκο Χελιδόνια Της Βροχής, 2001, σε μουσική Γ.Ανδρέου & ερμηνεία Ε.Τσαλιγοπούλου:
Τις Θάλασσες Σταμάτα
Κόβω τις λέξεις μου μισές
για να χωρέσουνε τη μοναξιά
θέλω να πω τον πόνο μου
κλείνω τα μάτια μου αν θες
για ν' ανταμώσουμε σαν τα πουλιά
θέλω να πω τον πόνο μου
Αν μ' αγαπάς τις θάλασσες σταμάτα
αν μ' αγαπάς στα σύννεφα περπάτα
Κόβω τις λέξεις μου μισές
μήπως κι αντέξουνε την ερημιά
θέλω να πω τον πόνο μου
κλείνω τα μάτια μου για δες
να ανατείλουν μόνα τα κορμιά
θέλω να πω τον πόνο μου
-
των Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα
από το δίσκο Η Μοναξιά Του Σχοινοβάτη, σε μουσική & ερμηνεία Χάρη και Πάνου
Γυμνή Σκιά
Eγώ σε έχω πια ξεχάσει
το αίμα μου όμως ακομα σε θυμάται
χειμώνιασε κι όμως βαθιά μέσα στη γη
ο ήλιος του καλοκαιριού κοιμάται
Σα χρώμα που ονειρεύτηκα
και πια δεν το θυμάμαι,
και σαν πληγή που αρνήθηκε να σβήσει ο καιρός
σάρκινη φωτιά, γυμνή σκιά, το μόνο που θυμάμαι πια,
είναι τα μακριά σου δάχτυλα
Ίσως να ήτανε το φως της κάμαρας το κλεφτό
ίσως να ήτανε οι σκιές που χόρευαν στους τοίχους
κι οι θόρυβοι του δρόμου οι μακρινοί
ίσως να ήτανε το λευκό ζεστό σου σώμα ίσως
που έκανε να μοιάζουνε αιώνιες οι στιγμές
του Διονύση Καψάλη
από το δίσκο Θυρωρός του Γ.Χριστιανάκη, 2001
Απλά Πράγματα, ερμηνεία Μ.Κανά
Απλά πράγματα. Και τ' άλλα,
τα κρυμμένα, πώς τα λες;
Πως οι ώρες σου μια στάλα
θα κυλήσουν πιο απλές;
Απλά πράγματα. Χτυπάνε
των αλόγων οι οπλές
τα μεσάνυχτα και πάνε,
με παράτες και απειλές,
του πλανόδιου θιάσου
οι σκιές και του πολέμου,
κι όλο με καλεί κοντά σου
μια μπαλάντα του ανέμου.
Σφίξου πάνω μου, κοιμήσου,
κι άσε να 'ρθουν οι αιώνες,
μίλησα με το κορμί σου
και με πήραν οι χειμώνες.
Ωστε πέρασαν τα χρόνια;
Μη ρωτάς μήτε να κλαις
για τ' αλλοτινά τα χιόνια.
Απλά πράγματα, να λες.
Στον Ουρανό..., ερμηνεία Σ.Μάλαμα
Στον ουρανό δεν έζησα ποτέ μου
κι όμως θυμούμαι κι εύχομαι το φώς του,
τις νύχτες όταν δέομαι του αγνώστου
θεού σε μια νύχτα μεσοπολέμου.
Μονάκριβος δεν είμαι, δεν πιστεύω
πως πύκνωσε ο κόσμος για να ζήσω
για μια στιγμή θα στάθηκε πιο πίσω
ο θάνατος και μ' άφησε ν' ανέβω.
Ίσως η μοίρα φρόντισε να μείνω
αντίκλητος της λύπης των αιθέρων,
για να τελώ των σκοτεινών εταίρων
τη μνήμη και τη δόξα τους να κλίνω.
Ποιητης : Διονυσιος Καψαλης
Μελοποιηση : Διαφανα Κρινα
Τιτλος : ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ.............
Το κομματι μετα απο πολυ ψαξιμο εχω καταληξει σε πανω απο 4 εκδοχες του τι μπορει να λεει
Αυτό που λένε όλα τα ποιήματα του Δ.Καψάλη, τουλάχιστον της νεο-λυρικής του περιόδου (από το Δίγαμμα του '88 και μετά): αναφέρεται στον "ο θάνατος, που δεν με ξέρει,/ο θάνατος, που τον φοβάμαι,/ξεχνιέται λίγο και θυμάμαι" και "Ζω με το φόβο του θανάτου,/χρόνια στην άκαρπη σκιά του[...]", όπως γράφει και στα Καρυδότσουφλα του 2003.
του Γιάννη Κοντού
ολόκληρος ο δίσκος Απόπειρα σε μουσική Ν.Καλλίτση & ερμηνεία Α.Μάνου, 1981, γνωστότερο το:
Χαμήλωσε
Χαμήλωσε
από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
δε διακρίνεται η αλήθεια
χαμήλωσε.
Μη σφίγγεις
τα χρώματα πολύ μη σφίγγεις μες στη χούφτα σου
δε βλέπεις που το κόκκινο
θέλει να δραπετεύσει
Ξεκρέμασε
τις φλόγες απ' τις υψικάμινους
ξεκρέμασε
και τη σκουριά των καραβιών
γύρω απ' το λαιμό σου
Και πήγαινε
και πήγαινε ανάμεσά τους κατάλευκος
με το πουκάμισό σου ανοιγμένο
Χαμήλωσε
από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.
του Δημήτρη Λάγιου
από τον κύκλο Ερωτική Πρόβα (Στον Θάνατο) σε μουσική Δ.Λάγιου, ερμηνεία Χ.Κατσιμίχα - Σ.Γιαννάτου,1991
Να Κλαις
Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.
Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.
Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.
Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.
-
Kαλώς όρισες Καιν.Μας έλειψες!!
Συγκινητική η επιστροφή, με την παράθεση τόσων ωραίων, αγαπημένων στίχων.
Όπως και παλαιότερα..κατευθείαν στην καρδιά τα λόγια που παραθέτεις.
Καλημέρα σου λοιπόν!
-
Πράγματι ο kain έχει κάνει εξαιρετικές επιλογές και έχει παραθέσει και πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε και να του πούμε ότι περιμένουμε κι άλλα. :)
Συγχαρητήρια όμως και σε σένα Ilorona :) που άνοιξες αυτό το θέμα, είναι το πρώτο που διαβάζω μόλις δω ότι υπάρχει νέο μήνυμα. Ακούμε κάποια τραγούδια, μας αρέσουν, αλλά πρέπει να ξέρουμε και τους δημιουργούς.
-
Ενα κ
Γεωργιάννα, ή εσύ κάτι ξέχασες ή εγώ θέλω οφθαλμίατρο! ;D
απλα κολλησε και με πεταξε εξω..Ηθελα να πω "ενα κι ενα ειναι ολα!!" και να παραθεσω την "Αμοργο" του Ν.Γκατσου σε μουσικη Μανου Χατζιδακι, δυστυχως ανολοκληρωτη αλλα και μονο τα αποσπασματα αξιζουν πολλα!
-
του Κώστα Λαχά
από το δίσκο Για Πιάνο Και Φωνή, σε μουσική Θ.Μικρούτσικου, ερμηνεία Δ.Γαλάνη, 1990:
Κιλκίς – Χαλκίς
Το τοπίο γερασμένο κι αλλήθωρο
κι εσύ άραξες για πάντα στο Κιλκίς
σαν παλιό λεωφορείο σε ανήφορο
εφιάλτες Ευριπίδη κάποιας άλλης φυλακής
Ενα όνειρο είναι όλα, μια απάτη
αδιέξοδο κι αυτό το μονοπάτι
Εξι ώρες τα νερά τρέχουν απάνω
κι άλλες τόσες κατεβαίνουνε αλλιώς
στη Χαλκίδα μια σε βρίσκω, μια σε χάνω
με βαραίνει ένας άνεμος παλιός
Αδιέξοδο κι αυτό το μονοπάτι
ενα όνειρο είναι όλα, μια απάτη
Αρμενίζουμε στραβά κι ολοταχώς
σε καράβια με σημαίες ευκαιρίες
μοναχοί και ρέστοι πάντα δυστυχώς
στα κατάρτια μιας χαμένης Ιστορίας
Αδιέξοδο κι αυτό το μονοπάτι
ενα όνειρο είναι όλα, μια απάτη
του Τάσου Λειβαδίτη
από το δίσκο Φυσάει σε μουσική Γ.Τσαγκαρη, ερμηνεία Β.Παπακωνσταντίνου & απαγγελια Γ.Μιχαλακόπουλου
Χρωματίζω Πουλιά
Τόσα άστρα και εγω να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν
γιατί χειμώνιασε
Κάνε λοιπόν κύριε
να 'χει κανείς ένα φίλο
δώσ' του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε
κι όσο πάει και σκοτεινιάζει
του Παύλου Μάτεσι
από το δίσκο Φοβάμαι σε μουσική Λ.Παπαδόπουλου, ερμηνεία Β.Παπακωνσταντίνου, 1982:
Θα Φύγεις Μοναχή
Η νύχτα θολή
κι η κουβέντα παγώνει
τα μάγουλά σου φλογισμένα
από σταγόνες του νερού.
Τα φώτα μισοπεθαμένα
και συ με το φουστάνι του χορού
και προσπαθείς να κρατηθείς
από τα περασμένα.
Τα χέρια σου είναι παγωμένα
κοντά μου δε θα ζεσταθείς.
Η νύχτα θολή
και το κραγιόν σου λιωμένο
το μάτι σου τρομαγμένο
να μου γελάσεις προσπαθείς.
Το χέρι σου πάνω μου ξένο
το στόμα σου πάνω μου ξένο
εγώ να ξέρω ότι πια δεν περιμένεις
και συ να ξέρεις ότι χρόνια δε σε θέλω.
Τάχα, δεν έχεις καταλάβει
ότι θα φύγεις μοναχή.
του Μιχάλη Μπουρμπούλη
από το δίσκο Στην Ελλάδα Κάνει Κρύο, σε μουσική Στ. Σέμση, ερμηνεία Γ.Νταλάρα, 1995:
Τα Βεγγαλικά Σου Μάτια
Άναψα όλα τα φώτα κι έδωσα παράσταση
σαν πεθάνει η αγάπη δε γνωρίζει ανάσταση
Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο
Έκλεισες το φως και πήγες έγινες αόρατη
νέφος που το πήρε ο αέρας σε μια πόλη αυτόματη
Τα βεγγαλικά σου μάτια ένα ολοκαύτωμα
και η μοναξιά να πέφτει σαν βροχή στο πάτωμα
Είμαι πια εγκλωβισμένος στ' άρωμά σου, στ' όνομά σου
και στα μάτια, ναι στα μάτια, τα ψυχρά βεγγαλικά σου
Τα βεγγαλικά σου μάτια λάμπουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο
του Κ.Χ. Μύρη
από το δίσκο Χρονικό, σε μουσική Γ.Μαρκόπουλου, ερμηνεία Ν.Ξυλούρη, 1969:
1944 (Ήταν Ο Τόπος Μου)
Ήταν ο τόπος μου βράχος και χώματα
ήλιος και μαύρο κρασί
όργωνα θέριζα και με τον Όμηρο
σε τραγουδούσα, λαέ μου
πάνω στα κύματα νύχτες ολόκληρες
σε ονειρεύτηκα.
Ήταν τα σπίτια μου άσπρα γαρίφαλα
και τα κορίτσια σεμνά
είχαν αρμύρα στα χείλη, στα μάτια τους
καίγανε την οικουμένη
και τα παιδιά μου με μια φυσαρμόνικα
τα ξελογιάζανε
Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο
όνειρο καθημερνό
κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε
σα δανεισμένη πραμάτεια
τώρα τ’ αγόρια μου παίζουν το θάνατο
στα χαρακώματα
-
της Λίνας Νικολακοπούλου
από το δίσκο Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά, σε μουσική Ν.Αντύπα, ερμηνεία Α.Πρωτοψάλτη, 1997:
Τριανταφυλλιά Του Κόσμου
Τριανταφυλλιά του κόσμου
απ' τα φιλιά που ανθίζουν δώσ’ μου
για να ντυθεί το σώμα
να δοθεί
στην πρώτη αυγή
Νέοι νέοι σαν θεοί
όσοι αγαπούν
να μην κοπούνε ακόμα
Τριανταφυλλιά του κόσμου
των ποιητών τα άμφια δώσ’ μου
Να λειτουργούν μονάχοι
οι μοναχοί
Και να 'ναι η ευχή
Νέοι νέοι σαν θεοί
όσοι αγαπούν
να μην κοπούν στη μάχη
της Λένας Παππά
από το δίσκο Της Αγάπης Μαχαιριά, σε μουσική & ερμηνεία Χάρη και Πάνου, 1994:
Παλιά Καλοκαίρια
Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θροΐζουν αγγίγματα
Τίποτα δεν χάθηκε στ' αλήθεια
όλα είναι εδώ
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης
Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει
του Λευτέρη Παπαδόπουλου
από το δίσκο Ερημη Πόλη, σε μουσική Γ.Σταυριανου, ερμηνεία Μ.Δημητριάδη, 1982:
Ήσουνα Φεγγάρι
Πράσινο σκοτάδι απ' τα μάτια σου βαμμένο
χίμηξε κι απόψε να με βρει
έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο
που 'μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί
Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι
κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά
όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει
για να το πετάξω στη φωτιά
Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί
πέταξα ψηλά για να σε φτάσω
κι όταν σ' είχα φτάσει μέχρι το φιλί
σ' έσβησ' η ανατολή
του Θανάση Παπακωνσταντίνου
από το δίσκο Βραχνός Προφήτης, σε μουσική Θ.Παπακωνσταντίνου, ερμηνεία Λ.Καλημέρη
Οι Τρεις Ανθοί
Ξυπνά, καρδιά μου, ξύπνησε
δειλή και χαϊδεμένη
το πανηγύρι άρχισε
και δε μας περιμένει
Ξύπνα να δεις τους άρχοντες
πώς γίνονται κουρέλια
και τις στιγμές τις όμορφες
σαν χέλια πως γλυστράν
Να δεις τους νυχτοκάβουρες
πώς καίνε και παγώνουν
και τα αηδονάκια της βροχής
τη λάσπη πώς ζυμώνουν
Ξύπνα να δεις, καμάρι μου
τους τρεις ανθούς του κρόκου
του τελευταίου τη σιγή
του πρώτου την κραυγή
Να δεις τα γένια του Ομάρ
να στάζουνε ρουμπίνια
και τους αλύτρωτους καημούς
να πέφτουν σε καμίνια
Ξύπνα, τις πύλες άνοιξε
να μπουν οι κουρασμένοι
να μπω κι εγώ που μ' έπιασε
η δίψα για ζωή
του Παύλου Παυλίδη
από το δίσκο Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα, σε μουσική & ερμηνεία Π.Παυλίδη:
Τα Δέντρα
Είναι ωραία τα παλιά, μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε
δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα
Κοιτάζω τα παλιά, μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε
ανατριχιάζουνε, τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα
Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από ‘κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα
μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταγίδα θα ξεσπάσει, ποιός αντέχει;
Πήγαινε σπίτι σου, λοιπόν, και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε
Αυτά τα δέντρα, τα ωραία, τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα
της Λένας Πλάτωνος
από το δίσκο Μάσκες Ηλίου, σε μουσική & ερμηνεία Λ.Πλάτωνος, 1984:
Μιραμπίλλια
Αύριο λοιπόν, θα τον περιμένει
στην παραλία Μιραμπίλλια
ίσως γυμνή, ίσως ντυμμένη
με κοραλία βουκαμβίλια
το πρώτο τους φιλί χυμός πορτοκαλί
θα τον τραβήξει ένα πουλάκι
που χρόνια προσπαθεί να κάνει επαφή
από τον ήλιο με τη γη
με το μικρό του καλαμάκι
-
του Διονύση Σαββόπουλου
από το δίσκο Φορτηγό, σε μουσική & ερμηνεία Δ.Σαββόπουλου
Οι Παλιοί Μας Φίλοι
Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν
γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές
γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές
του Τάσου Σαμαρτζή
από το δίσκο Τοπίο Μυστικό, σε μουσική Ν.Μαυρουδή, ερμηνεία Στ.Κραουνάκη, 1993:
Κάθε Μια Νύχτα
Κάθε μια νύχτα είναι μόνο μια σελίδα
μες στο βιβλίο της ζωής μας το κλειστό
που κάθε λέξη έχει κλέψει μιαν ελπίδα
κι αντί μελάνι έχει γραφτεί μ' ένα λυγμό
Και τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες
και τι ψυχή έχεις κι εσύ να μ' αρνηθείς
είμαστ' οι δυο μας μες στον κόσμο δυο σταγόνες
κι εσύ μια θάλασσα ζητάς για να χαθείς
Κάθε μια νύχτα είναι μόνο μια σελίδα
που θέλει θάρρος και κουράγιο να γραφτεί,
μα συ τρομάζεις, δεν μπορείς την καταιγίδα
κι αφήνεις πίσω τη σελίδα αυτή λευκή
του Τάκη Σιμώτα
από το δίσκο Οταν Κινδυνεύεις Παίξε Την Πουρούδα, σε μουσική & ερμηνεία Ν.Παπαζογλου, 1995
Γιαγιάκα
Στη συμφορά του Εικοσιδυό
πρόσφυγας η γιαγιά μου
από την Πάνορμο έφτασε
στη χώρα του Αλεξάνδρου
Τη νύχτα στους καταυλισμούς
φέγγανε τα καντήλια
στα στρώματα οικογένειες
τσαμπιά από σταφύλια
Γλυκιά πατρίδα, σπιτικό
μια ιστορική αρλούμπα
σε εικονοστάσι τα 'κλεισε
καημένη κάτω Τούμπα
Θα πληρωθεί άραγε ποτέ
και από ποιον, γιαγιάκα
η θλίψη που σε γιαλαντζί
τύλιγες ντολμαδάκια
της Δώρας Σιτζάνη
από το δίσκο Για Μια Μέρα Ζωής, σε μουσική Μ.Λοΐζου, ερμηνεία Δ.Γαλάνη
Σε Ψάχνω
Σε ψάχνω
στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων
στις νευρωτικές διαδρομές
σε σταθμούς και στοές
σε ψάχνω
στα μικρα τα στοπ στ' “απαγορεύεται”
στα τρύπια μου χέρια
στη θάλασσα που δε θα 'ρθεί ξανά
βαρέθηκε ν' αλλάζει χρώματα
για να την αγαπάμε
Σε ψάχνω
στις παλιές φωτογραφίες τις χλομές
όπου δεν μπορώ να σε βρω
σε ρυθμούς και κραυγές
σε ψάχνω
στον καθρέφτη π' άφησες το πρόσωπό σου
κι αυτός ράγισε
μες στ' ανθρωπομάρκετ το τρελό
σκουπίδι και Θεός μέσα στον πυρετό
σε ψάχνω
-
του Κώστα Τριπολίτη
από τον κύκλο Ραντάρ, σε μουσική Μ.Θεοδωράκη, ερμηνεία Γ.Νταλάρα, 1981:
Αγάπη
Αγάπη του ψωμιού και της φωτιάς
αγάπη της αρμύρας
ρεκλάμες θα μας πνίξουν κι αδειανά
κονσερβοκούτια μπύρας
Πού να σε ταξιδέψω
γυαλιά και λαμαρίνες
γεμίσανε τα χρόνια
με εκτελεσμένους μήνες
Αγάπη του ψωμιού και της βροχής
αγάπη στα μπαλκόνια
στην άσφαλτο τα αίματα θα δεις
και πλαστικά μπιτόνια
του Δημήτρη Χριστοδούλου
από τον κύκλο Πολιτεία, σε μουσική Μ.θεοδωράκη, ερμηνεία Στ.Καζαντζίδη, 1961
Παράπονο
Τι θέλεις απ' τα νιάτα μου
που είναι πικραμένα
δεν ξέρεις τι θα πει καημός
τι θέλεις από μένα
Εγώ περπάτησα γυμνός
εγώ βαδίζω μόνος
μου 'γινε ρούχο ο σπαραγμός
και σπίτι μου ο πόνος
Δεν ξέρεις τι 'ναι μοναξιά
καρδιά που κλαίει τη νύχτα
όσα τραγούδια σου 'γραψα
στην κρύα νύχτα ρίχ' τα
του Γιώργου Χρονά
από το δίσκο Τα Τραγούδια Της Χθεσινής Μέρας, σε μουσική Γ.Μαρκόπουλου, ερμηνεία Χ.Αλεξίου & Δ.Γαλάνη, 1981 (η πρώτη εκτέλεση πρέπει να ήταν από τη Μ.Μερκούρη, δεν είμαι σίγουρος)
Οχι, Δεν Πρέπει Να Συναντηθούμε
Όχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε
πριν απ' τη Δύση του ήλιου
στο δάσος με τις άδειες κονσέρβες
απέναντι στη Σαλαμίνα,
στη Βηρυτό και στην Οστια
Όχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε
πριν απ' τη δύση του ήλιου
στην κάμαρα που παίζουν πρέφα
στην κάμαρα που παίζουν τάβλι
για ένα τσιγάρο οι χαμένοι
Οχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε.
κι η μάνα μου κι η μάνα σου στα μαύρα
κι ο αδερφός στο υπόγειο
το πλοίο έφυγε
-
Και κάπου εδώ, με ορισμένες προσθήκες στο πρώτο μέρος, τελειώνει αυτό το σύντομο (;D) "σεντόνι"-αλφαβητάρι ποιητών που τραγουδήθηκαν.
Kαλώς όρισες Καιν
Καλώς σας ξαναβρίσκω :)
-
Απο το Χειμωνιάτικος ήλιος σε ποίηση Γκάτσου ,μουσική Χατζιδάκι και ερμηνεία Μητσιά.(Τα έχουμε ξαναγράψει;Τα ξανακοίταξα λίγο αλλά ζαλίστηκα!)
Αγαπημένο ,μου είναι τα παιδιά της καταιγίδας μα παραθέτω τα:
Πώς να κρατήσω το φως που βασιλεύει
Σιγά σιγά ξεχαστήκαμε κι οι δύο
σ’ ένα λιμάνι γεμάτο σκουριά
σιγά σιγά μου ψιθύρισες αντίο
κι έριξες πέτρα πίσω σου βαριά.
Πώς να κρατήσω το φως που βασιλεύει
πώς να λυγίσω τα βουνά
Είναι αργά αργά αργά αργά
τ’ όνειρο να χτίσουμε ξανά.
Ποιούς ταξιδιώτες ποιας νύχτας να ρωτήσω
για να μου πούνε αν σε είδαν πουθενά.
Σιγά σιγά στης αγάπης το βιβλίο
είχε φανεί μια σελίδα λευκή
σιγά σιγά ήρθε χιόνι κι ήρθε κρύο
κι όλα παγώσαν κάποια Κυριακή.
Πώς να κρατήσω το φως που βασιλεύει
πώς να λυγίσω τα βουνά
Είναι αργά αργά αργά αργά
τ’ όνειρο να χτίσουμε ξανά.
Ποιους ταξιδιώτες ποιας νύχτας να ρωτήσω
για να μου πούνε αν ακόμα μ’ αγαπάς.
Ασυλλόγιστα χρόνια
Ασυλλόγιστα χρόνια και πικρά
όλα τώρα μου φαίνονται νεκρά.
Εσύ από μένα πήρες τα μεγάλα,
εγώ από σένα πήρα τα μικρά.
Ασυλλόγιστα χρόνια και πικρά.
Μέρα νύχτα μονάχος πολεμώ
της ζωής να διαβώ τον ποταμό.
Εσύ από μένα πήρες την αγάπη,
εγώ από σένα πήρα τον καημό.
Μέρα νύχτα μονάχος πολεμώ
Ένα δάκρυ παγώνει τη ματιά,
μπερδεμένα της μοίρας τα χαρτιά.
Εσύ από μένα πήρες την αλήθεια
εγώ από σένα πήρα την ψευτιά.
Ενα δάκρυ παγώνει τη ματιά
-
Να προτείνω κάτι μέσα σε αυτό το topic?
Άκουσα το cd βιβλίο "Η μέθοδος των τριών", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "ΥΨΙΛΟΝ" . Ανεπιφύλακτα, το συνιστώ σε όσους αγαπούν το λόγο. Ο Γιώργος Κοροπούλης διβάζεΙ Ρίλκε και ο Τάσος Ρωσόπουλος συνθέτει την ηχητική ατμόσφαιρα.Ένα τραγούδι μόνο, ερμηνευμένο από την Ελευθερία Αρβανιτάκη και ένα ένθετο βιβλιαράκι με τα κείμενα του Ρίλκε στην πρωτότυπη μορφή και ένα σύνολο ποιημάτων- επιλεγμένων και μεταστραμμένων από τον Γιώργο Κοροπούλη, ώστε να δημιουργούν μια εκ νέου ολότητα χωρίς να χάνεται η ουσία τους μεζί με την αυτοτέλειά τους. Το cd μοιαζει να συμπληρώνει το βιβλίο και αντίστροφα. Εξαιρετική δουλειά! Για τον Τάσο Ρωσόπουλο έγραψα και παλιότερα, όταν μελοποίησε Παλαμά, ένα τραγούδι μόνο, το Βαθύ Πηγάδι, και θεωρώ ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες της σύγχρονης γενιάς..Τιμάται στα 14 Ευρώ περίπου , δεν είναι ευκολοχώνευτο αλλά είναι εξαιρετικής επίγευσης έργο!
-
The Lady of Shalott και The Highwayman της Loreena McKennitt...
-
του Ζαχαρία Παπαντωνίου
από το δίσκο της Αφροδίτης Μάνου "Που Πας Καραβάκι Με Τέτοιον Καιρό", σε μουσική & ερμηνεία Α.Μάνου, συμμετέχει χορωδία ανήλικων φίλων, 1994
Που Πας Καραβάκι Με Τέτοιον Καιρό (ο αυθεντικός τίτλος είναι Το Ευλογημένο Καράβι)
«Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;
Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,
πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;»
«Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή.
Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω.
Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω
με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.»
«Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;
Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό
και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη;
Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;»
«Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου, που ασπρίζει,
για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία·
ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει,
στην πλώρη μου στέκει η παρθένα Μαρία.»
-
του Κώστα Τριπολίτη
από το δίσκο Ρινγκ, σε μουσική Τ.Μπουγά, ερμηνεία Τ.Τσανακλίδου, 1987 (ο ίδιος στιχουργός υπογράφει όλους τους στίχους του δίσκου με το ψευδώνυμο Κώστας Άλλος)
Παράθυρα
(απόσπασμα από το ποίημα BLOCK 1. Τα ποιήματα του Κ.Τριπολίτη κυκλοφορούν εκτός εμπορίου)
Κλαίνε τα παράθυρά μου
μ’ ένα δάκρυ από φώτα
εκτυφλωτικά τσιγάρα και ιδρώτα
Κλαίνε τα παράθυρά μου
δάκρυα κίτρινες ακτίνες
η συνθετική ζωή μου δίχως ίνες
Κλαίνε τα παράθυρά μου
μ’ ένα δάκρυ από τζάμια
αποκρουστικά δωμάτια με πλοκάμια
Κλαίνε τα παράθυρά μου
δάκρυα στον ουρανοξύστη
η προσωπική ζωή μου δίχως πίστη
-
Και με έμπνευση τον kain και το..προφίλ του :) ,απο το Εμπάργκο μουσική Θάνου Μικρούτσικου ποίηση του Άλκη Αλκαίου
Πρωινή ή βραδινή σερενάτα
Κάθε που πίνω απ’ την πηγή σου,
κάτι μου καίει τον ουρανίσκο,
ψάχνω στο φως μα δε σε βρίσκω
μες στην αδιάκοπη ροή σου.
Δεν έπρεπε να ’σουν βροχή
μόνο της φυλακής μου ο τοίχος
είναι παράταιρη εποχή
να βρει το δίκιο του ένας στίχος.
Στου κόσμου τις στοές χαμένη,
μετράς τις πένθιμες βραγιές του
να ’σαι κορίτσι του Ηφαίστου
η στάχτη από φωτιά σβησμένη.
Δεν έπρεπε να ’σουν φωτιά
μόνο ένα κρίνο του πελάγου,
να σ’ αποκλείσω στη στεριά
με μοχθηρία αρχαίου μάγου.
Τώρα τα γυάλινα σου μάτια
έχουν μιαν αίσθηση απορίας
σπασμένη σε μικρά κομμάτια
σαν κρύσταλλο άγριο της Τσεχίας.
Δεν έπρεπε να ’σουν ζωή,
μόνο μια πεταλούδα χιόνι
να μου σκεπάζει την ψυχή
κι από το κρύο της να μη λιώνει.
-
του Άλκη Αλκαίου
μουσική & ερμηνεία Θάνου Μικρούτσικου, από το δίσκο Ο Θάνος Μικρούτσικος Τραγουδά Θάνο Μικρούτσικο (1998)
Σιντάρτα
Απόψε μέτρησα για σένα χίλια μίλια
λευκό χαρτί μες στης αγάπης την μποτίλια
το φως που ρίχνει η κάμαρά σου στην αυλή σου
για μένα είναι σινεμά του Παραδείσου.
Χίλια τα πλάνα σου, τα χρώματα κι οι τόποι
Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά και Πηνελόπη
μια χαραμάδα άνοιξέ μου να περάσω
μ’ ένα σου τρικ να ψωνιστώ και να ξεχάσω.
Είν’ η καρδιά μου φτερωτή σε άδειο μύλο
φύσα, ουρανέ μου, κι όταν σβήσει ο παλμός
θα ’ναι για σένα που θα ζω σε αιώνιο κύκλο
ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα κι ατμός.
Βάφει η σελήνη τα βουνά κι εσύ τα χείλη
μ’ άρωμα ψέμα μού ποτίζεις το μαντήλι
κι ύστερα φεύγεις με αυτόματο πιλότο
κάποιο κρυμμένο θησαυρό να βρεις στο νότο.
Τόσα ταξίδια σε κορμιά, ψυχές και τρένα
τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα
σαν τους φαντάρους που ξεχνούν τη μοναξιά τους
μ’ ένα φτηνό τρανζιστοράκι στη σκοπιά τους.
-
Δεν ξερω αν εχουν ξαναγραφτουν απο καποιον αλλα συγχωρεστε με αν εχουν ηδη ξαναγραφτει!!Δυο τραγουδια σε μουσικη των Αδερφων Κατσιμιχαιων και ποιηση του Εμπειρικου!!
Θεοφιλος Χατζημιχαηλ
Θα πούμε το τραγούδι του που ξεκινά απ’ τον ήλιο
Με την απόκρημνη λαλιά του τηλεβόα
Ο Αλκάδος που συνάντησε το νεαρό Τιτάνα
Με ρίγανη στα χείλη του κι ολόκληρη τη χώρα
Μες στο στήθος του, στο στήθος του
Μες στο στήθος του, στο στήθος του
Το ρήμα κρουσταλλώθηκε και φέγγει
Κι ακόμη τρέχουν τα κορίτσια
Μες στα πλατιά φουστάνια τους
Στις δροσερές μαρμαρυγές της άσπιλης ημέρας
Μέσα σε ρίγος που γελά
Καθώς ξανθή γοργόνα σε καράβι
Σ’ ένα καράβι ορθόπλωρο που τρέχει
Στον ουρανό της θάλασσας με τα μεγάλα μάτια
Στον ουρανό της θάλασσας, της θάλασσας με τα μεγάλα μάτια
Φωνές θερμές γλυκές παιδίσιες των ερώτων
Πάνω στη γη κι επί των χόρτων ή στα φύλλα
Βιβλίου γιομάτου δέντρα πράσινα
Σαν παραθύρια που βλέπουν προς την Άνοιξη
προς την Άνοιξη, που βλέπουν προς την Άνοιξη
προς την Άνοιξη
Χωρίς απροσδιόριστη φενάκη μα με πλήθος
πολύχρωμο παλμό μεταξωτής αιώρας
σε κάστρο δόξας μυρμηγκιάς με πλούσια ζώνη
σφιγμένη δυνατά στη μέση της ημέρας
της ημέρας
πλατιά τα στέρνα μας και τα πουλιά μας θέλγουν στον αέρα
Εχεμυθεια
Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδία
που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
το χέρι όρθιο στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας
-
στο "Σάλπισμα" του Λ.Θάνου, με ερμηνευτή τον Ν. Ξυλούρη, τα λόγια του Κ.Καρυωτάκη λυτρώνονται από τη μουσική... έτσι το νιώθω εγώ... ειδικά εκείνο το:
"είσαι ψυχή μου η κόρη που τη σβήνει ολοένα
κάποιος έρωτας...."
Πεστα χρυσοστομε...
-
Aπο το Παραμύθι Χωρίς Όνομα,με μουσική του Χατζιδάκι
και ποίηση του Καμπανέλη.Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι για να γράψω.
παραθέτω ενδεικτικά μόνο δύο,αν και όλα είναι όμορφα και βαθιά..ελληνικά.
Θυμίζω μόνο μερικούς τίτλους ακόμα όπως το Ερωτικό,Πετούν Τα Παλιομάχαιρα,Του Ναύτη,Ο Εκτορας κι η Ανδρομάχη.
Tου Mιχάλη
Άσπρισε η κούτρα σου Μιχάλη,
αλλά μυαλό δε λέει να βάλει.
Μωρ'λένε όχι στους πολλούς,
τα βάζουνε με τους τρελούς,
Μιχάλη μου,κυριε Μιχάλη μου.
Ξεχνάς τι λέγαν οι παλιοί,
που'χανε γνώση πιο πολλή!
Κείνο που θέλουν οι πολλοί,
σκύβ'ο ουρανός και το φιλεί
Μιχάλη μου,κύριε Μιχάλη μου.
Κράτα το στόμα σου κλειστό,
κράτα για σένα το σωστό,
κι άσε με μένα τον κουτό,
κατα πως θέλω να γλεντώ
το χάλι μου,κύριε Μιχάλη μου..
Του παλικαριού
Τώρα σημαία μου το αίμα
και λάβαρο η λαβωματιά
ρίξε μου το στερνό σου βλέμμα
αίμα στην άδεια μου καρδιά.
Όχι δε φεύγω δε σ'αφήνω
στρατιώτη μου στην ερημιά
τραγούδι και χορό εγω στήνω
για σε στην ακροποταμιά.
To "σώσον κύριε" θε να ψάλλω
με μύρια τούμπανα κι ασκιά
καινούρια φορεσιά θα βάλω
στρατιώτη ευλόγα τα σπαθιά.
Στη μάχη πάω και θα γυρίσω
παρέα μ'αμέτρητα πουλιά
μ'άσπρα φτερά θα σ'αναστήσω
ή θα πλαγιάσουμε αγκαλιά.
-
Ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει
Νίκος Γκάτσος - Δήμος Μούτσης - Μανώλης Μητσιάς
Από τον δίσκο του 1979 ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ
Ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει
για να τα κάνω ποταμό
κι όταν το κύμα του φουντώσει
να ρίξω μέσα τον καημό
Ποιος έχει πέτρα να καθήσω
ποιος έχει βράχο να σταθώ
ένα δρομάκι ν' αντικρύσω
και μια ψυχή να θυμηθώ
Αγάπη που 'γινες φτερό
και σκέπασες τους ουρανούς μου
σε σένα πάντα τρέχει ο νους μου
μα να σε φτάσω δεν μπορώ
-
Το ξέρω ότι έχουμε γράψει ποιήματα απο τον μεγάλο ερωτικό,
μα αυτό το ποίημα του Σαραντάρη νομίζω πως αξίζει να αναφερθεί
Ποιος είν' τρελός από έρωτα
Ποιος είν' τρελός απο έρωτα;
Ας κάνει λάκκους την αυγή.
Να πάμε εκεί να πιούμε τη βροχή.
Μια που εμείς σε όποια στέγη αράξουμε,
σε οποια αυλή,
ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό,τα δέντρα.
Κι η στείρα γη μέσα σε μας βουλιάζει.
-
παιδες πραγματικα αυτο το topic είναι υπέροχο....εμενα προσωπικα με βοήθησε αφανταστα και σε μια εργασια στην λογοτεχνια....να στε καλα....
και για να βάλω κι εγω το λιθαρακι μου.....
ένα εξαιρετικο ποιήμα τραγοδισμενο είναι το εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο του καρυωτάκη σε μουσική μωρά στη φωτιά...
-
ένα εξαιρετικο ποιήμα τραγοδισμενο είναι το εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο του καρυωτάκη σε μουσική μωρά στη φωτιά...
Nα το παραθέσουμε κι ετούτο :)
Από το δίσκο (και συνάμα δισκογραφική επιστροφή) Θεατρίνοι του 1999:
Εμβατήριο Πένθιμο Και Κατακόρυφο
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Aμάλθειο κέρας.
(Tαπεινή τέχνη δίχως ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθώ κοντά σου
κατακορύφως.
Oι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.
-
Η μπαλάντα του Αντρίκου
Κώστας Βάρναλης - Μίκης Θεοδωράκης - Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Είχε την τέντα ξομπλιαστή
η βάρκα του καμπούρη Αντρέα
γυρμένος πλάι στην κουπαστή
ονείρατα έβλεπεν ωραία
Η Κατερίνα κι η Ζωή
τ' Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία
Ω, τι χαρούμενη ζωή
χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
Τα μεσημέρια τα ζεστά
τη βάρκα παίρνανε τ' Αντρέα
για να τις πάει στ' ανοιχτά
όλες μαζί τρελή παρέα
Η Κατερίνα κι η Ζωή
τ' Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία
Ω, τι χαρούμενη ζωή
χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
Ήρθ' ο χειμώνας ο κακός
και σκόρπισε η τρελή παρέα
και σένα βήχας μυστικός
σ' έριξε κάτω μπάρμπα-Αντρέα
Η Κατερίνα κι η Ζωή
τ' Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία
Ω, τι χαρούμενη ζωή
χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
:)
-
Η Κρασογιώργαινα - Νίκος Καζαντζάκης
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις, Ερμηνεία Γιώργος Ρωμανός
Νειρεύονταν η Κρασογιώργαινα
σεργιάνιζε, λέει, με τον καλό της
σ' ένα κλειστό περβόλι και χαμογελούσε
Δεν ήταν ο Κρασογιώργης ο χοντρομπαλάς
παρά ένα λυγερό παλικάρι
Στριμμένο αγκάθα το μουστάκι του
μαλλιά μακριά, κορακάτα
στη ζώνη ασημοπίστολα
κι η ανάπνια του μύριζε κανέλλα
Ίδιος κι απαράλλαχτος ο Αθανάσιος Διάκος
:)
-
Οι γάτες των φορτηγών - Νίκος Καββαδίας
Μουσική & Ερμηνεία Ξέμπαρκοι
Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν
που τη λατρεύουνε χωρίς να ξέρουν το γιατί
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να κρυφτεί
Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή που βασανίζει
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά
Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώσουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό
Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά
Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας
αυτός όπου 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες στη θάλασσα την άγρια την πετά
Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή
γεμάτοι μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή
-
του Μιχάλη Μαρματάκη
από το δίσκο Τσιμεντένια Τρένα, σε μουσική Τερμιτων & ερμηνεία Φλέρυς Νταντωνάκη, 1986:
Το Τραγούδι Της Νύχτας
Εκει σκορπισμένη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράγματα
και κάπου στο βάθος της νυχτας αστράφτεις εσύ
σε εικόνες γεμάτες περάσματα.
Αίμα στο στόμα μου και τ' όνειρο άσπρο
μικρές αγγελίες στον τύπο διαβάζεις
μου μοιάζεις με όστρακο κι απόρθητο κάστρο
αίμα στα πόδια μου και τ' όνειρο άσπρο
γυμνή ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις
φαντάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο
αίμα στο βλέμμα μου και τ' όνειρο άσπρο
στο χρώμα μπερδεύτηκα, δε βλέπω, μ' αρπάζεις
φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν "άστρο".
Εκεί διαλυμένη, στον ύπνο, βαμμένη χρυσή
με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα
και μ' ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
γυμνή με δικάζεις να βάλω τα κλάμματα.
Να'μαι, φωνάζω, μπροστά στον καθρέφτη
γυναίκα από πέτρα με ψυχή βιασμένη
κοιτάζω την φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη
να'μαι, ψελλίζω, κοντά στον καθρέφτη
διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη
κι εκεί, μπρος στα πόδια μου, το σώμα μου πέφτει
να'μαι, υστερίζω, σιμά στον καθρέφτη
τον χτυπώ με γροθιά και με βλέπω σπασμένη
ξυπνώ μουσκεμένη κοντά σ' ένα κάλπικο ψεύτη.
-----------------------------------------------
Να θυμόμαστε πού και πού και τ' "άγνωστα" διαμαντάκια...
-
Απο τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς Δίσκος του 1983.
Η Μαριάνθη των ανέμων.
Ποίηση - Μουσική:Μάνος Χατζιδάκις
Μέσα από άγνωστο χωριό κοντά στον Παρνασσό
ξεκίνησα για να δοκιμαστώ.
Κι αυτούς που με παιδέψανε σαν άγιο και Χριστό
τους έκοψα τον ένα τους μαστό.
Περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς,
ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς
κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς,
σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς.
Με λεν Μαριάνθη κι είμ΄από τρελή γενιά.
Μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά.
Μιά χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές.
Δεν είχα στρατιώτες για εραστές.
Τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές
και κέντησα τον πόνο με πενιές.
Δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα, ούτε ευτυχής
δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής.
Και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής,
απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής.
Με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά.
Μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά.
Κι απο τον ίδιο δίσκο,
Ένα αερόστατο με αίμα
Ποίηση:Άρης Δαβαράκης
Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο
θα το γεμίσω μ΄ αίμα ζωντανό
και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ΄ αερόστατο θα πας στον ουρανό.
Και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ΄ αερόστατο θα πας ψηλά στον ουρανό.
Εκεί θα βρεις μικρά πουλιά φανταχτερά
με άγρια ράμφη γυάλινα φτερά
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.
Σε βλέπω στα όνειρά μου κι αντιστέκομαι
σε βλέπω ζωντανή και σ΄ αγαπώ
γυμνός μπροστά στις απειλές σου στέκομαι
μα πρέπει κάποτε να σου το πω:
Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί.
-
Καββαδιας-Θ.Μικρουτσικος αυτο τα λεει ολα για εμενα.Σταυρος του νοτου.........
-
Απο Καββαδια τρια πολυ ωραια τραγουδια...
Γραμμα σ'εναν ποιητη-Ζερβουδακης Δ.
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες
Κάτι που θα ‘κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δεν γέλασαν ποτέ
Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ’οδηγώ
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει
ημουν σιγουρη οτι καποιος θα το χε αναφερει..
και ετυχες εσυ!.. ;) :)
δε χορταινω να το ακουω...
και ανατριχιαζω καθε φορα...
υπεροχο......
-
Όλα με τη γλώσσα της χαράς
Ποίηση: Φώτης Αγγουλές
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Το πιοτί του πόνου που πονώ
σε κερνώ, ψυχή, για να μεθύσεις
τ' άλικα τα ρόδα στο βουνό
στο χλομό ξεψύχισμα της δύσης.
Τ' αυγινό που δίνει το φιλί
απαλά στη μάγισσα την πλάση,
η γλυκιά του ήλιου ανατολή
που ξυπνά τ' αηδόνια μεσ' τα δάση,
Η σαν ρόδου φύλλον απαλή
η γλυκιά, η ασύγκριτή μου αγάπη,
που σκορπά το φως της και διαλεί
μεσ' από τη σκέψη μου τα θάμπη,
κι όλα τ' αστρανάμματα μαζί
κι όλα τα τραγούδια των κυμάτων
κι ό,τι υπάρχει ακόμα κι ότι ζει
έξω από τη νάρκη των μνημάτων,
όλα ,με τη γλώσσα της χαράς
με καλούν να ζήσω. Μα ώ , τι κρίμα
άμοιρη ψυχή, μη σπαρταράς
κάτι με τραβά σε κάποιο μνήμα
Του πιοτού του πόνου που πονώ
στην υγειά του κόσμου που θ' αφήσεις
πιές και το ποτήρι το στερνό,
άμοιρη ψυχή, για να μεθύσεις.
-
Eχμ..ίσως όχι τραγουδισμένο ακριβώς,
μα ερμηνευμένο απο την Marianne Faithfull,
το παρακάτω ποίημα του Edgar Allan Poe
Annabel Lee
It was many and many a year ago,
in a kingdom by the sea,
that a maiden there lived, whom you may know
by the name of Annabel Lee .
And this maiden she lived with no other thought,
than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
in this kingdom by the sea,
But we loved with a love that was more than love ,
I and my Annabel Lee.
With a love that the winged seraphs of heaven ,
coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
in this kingdom by the sea,
a wind blew out of a cloud,
chilling my beautiful Annabel Lee.
So that her highborn kinsmen came ,
and bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre ,
in this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me .
Yes!--that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea) ,
that the wind came out of the cloud by night,
chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we .
Of many far wiser than we .
And neither the angels in heaven above,
nor the demons down under the sea,
can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee .
For the moon never beams, without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee .
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee .
And so all the night-tide, I lay down by the side
Of my darling--my darling--my life and my bride,
in the sepulchre there by the sea .
In her tomb by the sounding sea.
(Και για ακρόαση παράλληλα με την ανάγνωση,
εδώ είμαστε ;) )
-
του Γιώργου Χρονά
από το δίσκο Τα Τραγούδια Της Χθεσινής Μέρας, σε μουσική Γ.Μαρκόπουλου, ερμηνεία Χ.Αλεξίου & Δ.Γαλάνη, 1981 (η πρώτη εκτέλεση πρέπει να ήταν από τη Μ.Μερκούρη, δεν είμαι σίγουρος)
Οχι, Δεν Πρέπει Να Συναντηθούμε
Τελικά, όντως η πρώτη εκτέλεση ήταν από τη Μελίνα Μερκούρη, για τις ανάγκες της ταινίας Κραυγή Γυναικών του 1978. Περιλαμβάνεται δε στο δίσκο Ο Γιάννης Μαρκόπουλος Στον Ελληνικό Κινηματογραφο, που κυκλοφόρησε το 1988.
-
του Γιώργου Μακρή
Εραστές
μουσική Στ. Κραουνάκης, από το δίσκο Πεθαίνοντας Στην Αθήνα, 2006
ερμηνεία Ν. Μποφίλιου, Ερωφίλη, Ρ. Αντωνοπούλου
Περάσανε οι ώρες τους γοργά
και φύγανε οι εραστές θλιμμένοι
με βήματα επίσημα κι αργά
και καμπαρντίνα κουμπωμένη.
Και λυπηθήκαμε τους εραστές
με το μικρό στον τόπο πηγαινέλα τους
να ονειρεύονται αγκαλιές ζεστές
σκαλίζοντας τη γη με την ομπρέλα τους.
-
Nα συνεχίσω με την Marianne Faithfull και Kurt Weill
The soldier's wife (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω πως λέγεται)
What was sent to the soldier's wife
From the ancient city of Prague ?
From Prague came a pair of high heeled shoes,
With a kiss or two came the high heeled shoes
From the ancient city of Prague.
What was sent to the soldier's wife
From Oslo over the sound ?
From Oslo that came, a collar of fur,
How it pleases her, the little collar of fur
From Oslo over the sound.
What was sent to the soldier's wife
From the wealth of Amsterdam ?
From Amsterdam, he got her a hat,
She looked sweet in that,
In her little Dutch hat
From the wealth of Amsterdam.
What was sent to the soldier's wife
From Brussels in Belgian land ?
From Brussels he sent her the laces so rare
To have and to wear,
All those laces so rare
From Brussels in Belgian land.
What was sent to the soldier's wife
From Paris, city of light ?
From Paris he got her a silken gown,
It was ended in town, that silken gown,
From Paris, city of light.
What was sent to the soldier's wife
From the South, from Bucharest ?
From Bucharest he got her this shirt
Embroidered and pert, that Rumanian shirt
From the South, from Bucharest.
What was sent to the soldier's wife
From the far-off Russian land ?
From Russia there came a widow's veil
For her dead to bewail in her widow's veil
From the far-off Russian land,
From the far-off Russian land.
-
Kόκκινα τριαντάφυλλα για μένα
Απο το ομώνυμο θεατρικό του Σων Ο' Κέηζυ,
μελοποιημένο το 1975 απο τον Ξαρχάκο στα Θεατρικά του
Κόρη αμίλητη προβαίνει,
ηλιοθαλασσοδαρμένη,
μαυρομαντηλού.
Το κεφάλι αλαφρογέρνει,
δώρο ακριβό μου φέρνει,
-λάμια του γυαλού,
απ'τα χέρια της κομμένα,
κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα.
Πρόβαλε στον κάβο,
έμπα ήλιε για να βγώ,
μην κοιτάς αλλού.
Ούτε στολισμένη,
ούτε ποδεμένη ,
η χρυσομαλλού.
Μου κρατεί δωράκι,
τριανταφυλλάκι.
Η ματιά της ειν'αστρίτης,
θάμπωσε ο αποσπερίτης,
μη μου βασκαθεί.
Δεν φοράει τζοβαϊρια,
μα της κάνω τα χατήρια,
μη μου μαραθεί.
Και στον κόρφο έχει κρυμμένα,
κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα.
-
Ναι , δεν είναι ποιήμα για να τραγουθηθεί αυτό .
Αλλά και ποιο από τα έργα τού Πόε προσφέρεται για κάτι τέτοιο ?
Το συγκεκριμένο πάντως το έχω απαγγείλει κι εγώ αρκετές φορές
σε όσα άτομα ήθελα να τούς κάνω γνωστό τον συγγραφέα στη γλώσσα του ,
μιας και είναι μέσα στους πολύ αγαπημένους μου .
"... Και για ακρόαση παράλληλα με την ανάγνωση,
εδώ είμαστε..."
Αυτό τώρα δεν το κατάλαβα .
Πώς το εννοείς καλή μου Τζούλια ? :)
-
"... Και για ακρόαση παράλληλα με την ανάγνωση,
εδώ είμαστε..."
Αυτό τώρα δεν το κατάλαβα .
Πώς το εννοείς καλή μου Τζούλια ? :)
Νομίζω πως τώρα θα κατάλαβες :)
-
Τζούλια το έχω με τη Δήμητρα Γαλάνη. Υπάρχει κι άλλη εκτέλεση; :)
-
Τζούλια το έχω με τη Δήμητρα Γαλάνη. Υπάρχει κι άλλη εκτέλεση; :)
Mε την Γαλάνη δεν το έχω ακούσει ποτέ!
Μαργαρίτα,στο έστειλα. :)
-
του Άλκη Αλκαίου
Παντομίμα
μουσική & ερμηνεία Θ. Μικρούτσικου, από το δίσκο Υπέροχα Μονάχοι, 2006
Με ποιές λέξεις κλειδιά
θ’ ανοίξουμε την πόρτα
σ’ ένα καινούριο
συλλογικό όνειρο;
Θ. Αγγελόπουλος
Οι νεράιδες στο ποτάμι
λούζουν τα μαλλιά
κι άμα λένε τους μιλήσεις
χάνεις τη μιλιά
Όποιες λέξεις κι αν διαλέξεις
τ’ όνειρο το καις
μίλα τους με παντομίμα
και με μουσικές
του Φάνη Καβαδά
Παλιό Τραγούδι
μουσική Μ. Νικολούδη, από το δίσκο Γύρω Μου Κι Εντός, 2003
ερμηνεία Γ. Χαρούλης
Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ' το πολύ το δάκρυ
στην πλάτη του φορτώθηκε
του κόσμου τον καημό
κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
πατρίδα πια δεν έχω
καμιά πατρίδα δεν χωρά
ολόκληρο ουρανό
Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω
είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι αυτό σας ανασταίνω
Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ' την πολύ αγάπη
έγινε ρούχο του φτωχού
του μόνου συντροφιά
κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
τα χρόνια μου δεν ξέρω
ποιος ξέρει πότε ράγισε
πρώτη φορά καρδιά
του Γιώργου Χρονά
Αλκοόλ
μουσική Μ. Τρανουδάκης, από το δίσκο Η Μυθολογία Του Σαββάτου, 1985
ερμηνεία Β. Λέκκας
Το στόμα σου μυρίζει ακόμα αλκοόλ
τσιγάρα τα μαλλιά σου
και τα πουκάμισά σου
Παιδί της πρώτης του μηνός
παιδί της μαύρης Κυριακής
ακόμα χρωστάς το νοίκι
Το στόμα σου μυρίζει ακόμα αλκοόλ
κι οι φίλοι που περίμενες
δεν φτάσανε στην πόρτα
-
το υπογειο-χαρης και πανος σε ποιηση της ριτας μπουμη-παππα
οποτε το ακουω ανατριχιαζω..
-
"... Νομίζω πως τώρα θα κατάλαβες ..."
Ναι , κατάλαβα , απλώς δεν είχα παρακολουθήσει
όλη τη σειρά των posts .
Τώρα την ακολούθησα .
Και ξανά και πάλι πολύ σας χάρηκα και πολύ σας αγάπησα
όμορφα νέα παιδιά τού Κιθάρα .
Εντάξει μου τώρα , Τζούλια ?
-
"... κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
πως πατρίδα πια δεν έχω ,
καμμιά πατρίδα δε χωρά
ολόκληρο ουρανό..."
Μια μικρή παράθεση , Γιώργο ,
από τους στίχους που παρέθεσες εσύ .
-
''Έλα ν΄ανταλλάξουμε''
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Σταύρος Κουγιουμτζής
Έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά,
έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά...
Να σου δώσω απόγνωση
να μην είσαι μούτρό,
να μου δώσεις δύναμη
να μην είμαι ράκος...
Έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά,
έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μονάξιά...
Κ΄ ύστερα να πέσω
με κατάνυξη στα πόδια σου
για να μάθεις πια, να μάθεις πια
να μη κλοτσάς...
-
Δεν ξερω αν το εχει αναφερει καποιος αλλα ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια
Γιάννης Ρίτσος/Ξυλουρης
Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά
Καταλαβαινόμαστε τώρα, καταλαβαινόμαστε τώρα
δεν χρειάζονται περισσότερα
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη
Έτσι, να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε
Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα
Αυτό θέλουμε κι εμείς
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου
απ' τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε, να σμίξουμε τον κόσμο
-
Γιάννης Ρίτσος/Ξυλουρης
Και να αδερφέ μου
Να αναφέρουμε επίσης πως είναι από το δίσκο Καπνισμένο Τσουκάλι του 1975, σε μουσική Χρήστου Λεοντή και ποίηση Γιάννη Ρίτσου, με ερμηνευτές το Νίκο Ξυλούρη και την Τάνια Τσανακλίδου. :)
-
του Διονύση Καψάλη
Στάλσιμο
μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου
ερμηνεία Φωτεινή Δάρρα
δίσκος Οι Μάγισσες Της Σμύρνης, 2005
Ποιό τραγούδι, πικρός αδερφός
στη μικρή θα σε φέρει πατρίδα;
Γαλανή μου ελπίδα και φως,
πάνε χρόνια κι ακόμη δεν σ' είδα.
Ποιό πουλί, ποιό καλό περιστέρι,
ποιά λευκά με το κύμα φτερά,
ποιό να στείλω της νύχτας αστέρι
να χωρίσει τα μαύρα νερά;
Ησουν φως, στο κορμί μου πορφύρα,
ήσουν άνεμος κι έγινες μοίρα.
Ποιός σκοπός θα σε φέρει κρυφός,
ποιό τραγούδι, νεκρός αδερφός;
Ποιό καράβι και μαύρος καπνός
κι ανοιχτές του βυθού ανεμώνες,
ποιός σε κλείνει βαρύς ουρανός,
και ποιοί μάγοι σε πήραν χειμώνες;
Και ποιά χρώματα, ποιό συντριβάνι,
την παλιά μου ανοίγουν πληγή;
Ποιά πηγή, όταν θα'χω πεθάνει,
θα σου δώσει νερό σ' άλλη γη;
Ήσουν φως, στο κορμί μου πορφύρα,
ήσουν άνεμος κι έγινες μοίρα.
Ποιά φωνή θα με βγάλει στο φως,
ποιό τραγούδι, νεκρός αδερφός;
Ιλισός*
μουσική Ν.Ξυδάκης, από το δίσκο Γρήγορα Η Ώρα Πέρασε, 2006
ερμηνεία Ε. Αρβανιτάκη
*Κανονικά το κείμενο δεν έχει τίτλο, είναι το δεύτερο μέρος του ποιήματος ΙV. από την Αισθηματική Αγωγή του 1993. Στίχοι που δεν μελοποιήθηκαν:
Ο έρωτας, λοιπόν, μας εξισώνει
απόλυτα, σαν να 'μαστε φαντάροι,
μονάχα προς τα πάνω, προς τη χάρη
του κόσμου που δεν πλάστηκε με σκόνη.
Μα όταν των μαλλιών σου την περόνη
θα βγάλεις, σαν ιππότης που 'χει πάρει
απ' το φιλί σου ξίφος και δοξάρι
κλίνω μπροστά στη γύμνια σου το γόνυ.
Το ξέρω πως συχνά η προδοσία
σαρώνει ό,τι τίμησε ο Πετράρχης,
σαν να περνούν στρατιές απ' την Ασία·
μα βλέπω, μες στα μάτια σου μονάρχης,
σε βάθος παραδείσου την αγχόνη
και σ' αγαπώ μ' αυτό που με σκοτώνει.
Εκεί που άλλοτε κυλούσε ο Ιλισός
εκάθισα κι έκλαψα, μισός
αιχμάλωτος, μισός ερωτευμένος,
κι ανέβαινε στα χείλη μου ο αίνος.
Κάποια πατρίδα θα'φερα στον νου,
ν’ ανθίζει στα μετόχια του ουρανού,
με θάλασσες πιο μέσα κι ακρογιάλια
κι ολόφωτα τις νύχτες μανουάλια·
καλή πατρίδα, κι ήσουνα κι εσύ
χρισμένη και σε τύλιγαν κισσοί
και θερινά φεγγάρια· τον ψαλμό
τον ένιωσα σαν κόμπο στον λαιμό,
που λύθηκε στα χείλη μου κι εχάθη
στις όχθες του Ιλισού, στου μπαρ τα βάθη.
Και κοίταξα τριγύρω τους θαμώνες·
υπέρυθροι σαν ίσκιοι στους λειμώνες
του κάτω κόσμου, ρύθμιζαν τα χείλη,
και άλλοι σιωπηλοί, σαν να'ταν φίλοι·
άλλοι εξοφλούσαν κάποιο καταπότι
και άλλοι -οι πιο πολλοί- τον Ισκαριώτη.
Και συ, πού ήσουνα, ποιόν εξοφλούσες,
ποιό φως ανομολόγητο κι αργούσες;
ποιό κοίτασμα σε πήρε, ποιά πατρίδα
σε τύλιγε σε βράχο και χλωρίδα;
Αργά, καθώς ξημέρωνε, κι ο αίνος
ολόγυρτος ανέβαινε, πνιγμένος,
στην Καλλιρόης, σαν παλιός διδάχος,
εκάθισα και έκλαψα μονάχος.
-
Οδυσσέα Ελύτη
Σε μουσική Μιχάλη Τρανουδάκη και ερμηνεία Αφροδίτης Μάνου
:)
Η Ποδηλάτισσα
Τον δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα
που'κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα.
Βρήκα τα φρούτα που'χε το πανέρι της
το δαχτυλίδι που'πεσε απ΄το χέρι της.
Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της
τις ρόδες ,το τιμόνι ,το πετάλι της.
Βρήκα τη ζώνη της βρήκα σε μιαν άκρη
μια πέτρα διάφανη που 'μοιαζε με δάκρυ.
Τα μάζεψα ένα ένα και τα κράτησα
κι έλεγα που 'ναι που 'ναι η ποδηλάτισσα.
Την είδα να περνά πάνω απ'τα κύμματα
την άλλη μέρα πάνω απο τα μνήματα.
Την τρίτη νύχτωσ 'έχασα τ 'αχνάρια της
στους ουρανούς ανάψαν τα φανάρια της.
-
''Έλα ν΄ανταλλάξουμε''
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Σταύρος Κουγιουμτζής
Έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά,
έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά...
Να σου δώσω απόγνωση
να μην είσαι μούτρό,
να μου δώσεις δύναμη
να μην είμαι ράκος...
Έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά,
έλα ν΄ανταλλάξουμε
κορμί και μονάξιά...
Κ΄ ύστερα να πέσω
με κατάνυξη στα πόδια σου
για να μάθεις πια, να μάθεις πια
να μη κλοτσάς...
Είναι από τα "τραγούδια της αμαρτίας", σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και ερμηνεία Ανδρέα Καρακότα. Ντόρα Μπακοπούλου στο πιάνο.!
-
Είναι από τα "τραγούδια της αμαρτίας", σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και ερμηνεία Ανδρέα Καρακότα. Ντόρα Μπακοπούλου στο πιάνο.!
Ναι πραγματικά ,πρόκειται για μουσική του Χατζιδάκι :)
Είχα δει την παράσταση της ομάδας εδάφους,Ενός λεπτού σιγή ,το '95 ή '94 ή κάπου εκεί -ε,ναι υπαρχει ένα μικρό πρόβλημα μνήμης..-.
Μα τι εξαίσιο θέαμα ήταν..τι όμορφη βραδιά και πόσο μαγική η ανάμνηση..
Θα ήθελα μόνο να παραθέσω τα λόγια του Χατζιδάκι.
Το έργο αυτό το αφιερώνω σ' όσους μπορούν ακόμη να διαβρωθούν απο τη Μουσική και το Τραγούδι.
-
του Μίλτου Σαχτούρη
Ο Στρατιώτης Ποιητής
μουσική Γ.Σπανός, δίσκος Τρίτη Ανθολογία, 1975, ερμηνεία Κ.Καράλης
μουσική & ερμηνεία Μ.Βουμβάκη, δίσκος Το Τερραίν Του Παραδείσου, 2006
Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου
Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου
Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω
Ο Ναύτης
μουσική Στ.Κουγιουμτζής
δίσκος Μικραίνει Ο Κόσμος, 1982
ερμηνεία Αιμιλία Κουγιουμτζή
Ένας ναύτης ψηλά
στα κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ' στο φεγγάρι
Κι η κοπέλα απ' τη γης
με τα κόκκινα μάτια
λέει ένα τραγούδι
που δε φτάνει ως το ναύτη
Φτάνει ως το λιμάνι
φτάνει ως το καράβι
φτάνει ως τα κατάρτια
Μα δε φτάνει ψηλά στο φεγγάρι
Το Τρανζίστορ
μουσική Μ.Σιγανίδης
δίσκος Μικρές Αγγελίες, 1999
ερμηνεία Σ.Γιαννάτου
Το τρανζίστορ με παρηγορεί
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
καθαρίζω τα γυαλιά μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου
ακούω τραγούδια του χειμώνα
και τραγούδια για το καλοκαίρι
τραγούδια για τους ήλιους
και τραγούδια για τη βροχή
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου
-
Έχουμε και λέμε:
Κατά τη γνώμη μου το ζεύγος Χατζιδάκις - Γκάτσος είναι υπόδειγμα μουσικής απόδοσης της ποίησης.
Από 'κει και πέρα και η μελωδία σε αρχαίο (και δη δωρικό) κείμενο "κέλομαί σε Γογγύλα" δια χειρός Σαπφούς και Χατζιδάκι είναι τουλάχιστον μνημειώδης, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη, ολόκληρο το οικοδόμημα του "Μεγάλου Ερωτικού" ακολουθεί αυτό τον κανόνα!
Κατά δεύτερον, η μελοποίηση του Neruda στο Canto General από το Θεοδωράκη είναι θριαμβευτική και καταδεικνύει τις άπειρες εκφραστικές δυνατότητες τόσο του έμμετρου γραπτού όσο και του μουσικού λόγου.
Τα περάσματα του Θεοδωράκη από τους λατινοαμερικάνικους χορούς στα 7/8 και τούμπαλιν είναι, αν μη τι άλλο, δείγμα άπταιστης γνώσης των εκφραστικών μέσων και του χαρακτήρα του έργου.
-
Ποίημα του Μπρέχτ,σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου
Απο τον δίσκο Μουσική Πράξη στον Μπρέχτ
:)
Για τον φτωχό Μπέρτολντ Μπρέχτ
Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είμαι απ' τα μαύρα δάση.
Η μάνα μου στις πολιτείες με κουβάλησε,
σαν ήμουνα ακόμα στη κοιλιά της.
Και των δασών η παγωνιά ,
μέσα μου θα 'ναι ως το θανατό μου.
Έχω το σπίτι μου στην πολιτεία της ασφάλτου
Φορτωμένος από την αρχή μ' όλα τα μυστήρια του θανάτου.
Μ' εφημερίδες, με καπνό, και με ρακί.
Καχύποπτος και τεμπέλης κι ευχαριστημένος στα στερνά.
Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους.
Φορώ -καθώς το συνηθίζουν- ένα σκληρό καπέλο.
Λέω: είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα,
Και λέω πάλι: δε βαριέσαι, έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.
Το πρωί στο γκρίζο χάραμα, τα έλατα κατουράνε
Και τα ζωϋφιά τους, τα πουλιά, αρχίζουν να φωνάζουν.
Κείνη την ώρα, αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη ,
πετάω τ' αποτσίγαρό μου, και ανήσυχος κοιμάμαι.
Απ' αυτές τις πολιτείες θ' απομείνει
Εκείνος που διάβηκε από μέσα τους.Ο άνεμος.
Δίνει χαρά, στο σπίτι σ' αυτό που τρώει.
Τ' αδειάζει.
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
κι ότι ύστερα από μας, τίποτα τ' αξιόλογο δεν θα 'ρθει.
Ελπίζω, στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου απ' την πίκρα να μου σβήσει.
Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από τα μαύρα δάση,
ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου,
μέσα στη μάνα μου
Σε πρώϊμη εποχή.
-
Απο τα σονέτα Του σκοτεινού έρωτα ,του μαγικού Λόρκα
(απόδοση Σωτήρης Τριβιζάς ) με την μουσική του Δημήτρη Μαραμή ,
δεν ξέρω ποιό να ξεχωρίσω.
Μα γράφω γι'αυτά τα δύο :
Νεραϊδα
Βρήκαν σήμερα στην λίμνη ,
μια νεράϊδα πεθαμένη .
Είναι έξω απο την λίμνη ,
καταγής ,σαβανωμένη .
Ένα ψάρι στους μηρούς της
όλο έρχεται και πάει .
Ο άνεμος της λέει :Μικρή μου..
Μα εκείνη δεν ξυπνάει.
Τα μαλλιά της απο φύκια ,
είναι ξέπλεκα στους βράχους
Έχει ξέσκεπα τα στήθεια
που ριγούν απ'τους βατράχους :
Ο Θεός να σε φυλάει
Για την Κόρη των Λιμνών ,
πάμε να προσευχηθούμε
στην Κυρά των Ποταμών
Έπειτα ,δυό κολοκύθες
θα της βάλω στα πλευρά ,
να μπορεί να κολυμπάει
πάνω στ'αλμυρά νερά
και το ,
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
Στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή .
Μα εγώ διψώ για ενα τραγούδι
να φτάνει ως τους ουρανούς ,
δίχως φεγγάρια ,δίχως κρίνους ,
και δίχως έρωτες νεκρούς .
Ένα τραγούδι ,όλο γαλήνη ,
ένα τραγούδι φωτεινό
Παρθένο απ'την αγωνία ,
κι απο την θλίψη ορφανό .
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους ,
για χείλη δίψασε η πηγή ,
κι εγώ διψώ για ένα τραγούδι ,
να φτάνει μέσα στην ψυχή ..
-
Κοντραπούντο
Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μεσάνυχτα σε χάρτες και βιβλία
ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία
Όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και συ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια
τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια
Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιος το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω
δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του Καραγκιόζη
Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει
μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο
κανείς δε χάνει μια ζωή που δεν την έχει
Βγαίνουν στην άγρα της TV τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτόν τον κόσμο
τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο
Άλκης Αλκαίος
-
Τατουάζ
του Γιώργου Χρονά
απο τον δίσκο "Κατα βάθος αλεπού" με μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου και
τη φωνή της Ελένης Δήμου
Εσύ νομίζω ήρθες
και μου είπες για τον Νίκο
το παιδί με τα τατουάζ.
Τον είδες ,πλέει στη θάλασσα.
Έβγαλε το πουκάμισο,
το παντελόνι
Στο σώμα του είχε χαράξει ,
την Ευρωπη ,την Αφρική..
Στο σώμα του είχε χαράξει ,
την Ασία ,την Αμερική..
-Μη φοβάσαι ,
γύρισε θαρρώ και μου πε.
-Εγώ δεν είμαι που τρώω τους ανθρώπους .
Πόνεσα για τα βλέπεις.
Έχω δράκους με στεφάνια
φωτιές μέσα απο τα λιοντάρια
και ποτάμια..
Στο σώμα του είχε χαράξει ,
την Ευρώπη ,την Αφρική ..
Στο σώμα του είχε χαράξει ,
την Ασία ,την Αμερική..
-
του Oδυσσέα Ελύτη
Το Τριζόνι
μουσική Μ. Θεοδωράκης
ερμηνεία Σ. Μπιρμπίλη
Μικρές Κυκλάδες, 1963
Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στου γιασεμιού την ευωδιά
στην ερημιά του φεγγαριού
στο κυματάκι του γιαλού
Οι άνθρωποι μ'αρνήθηκαν
κανείς δε με σιμώνει
μόνο μου κάνει συντροφιά
της νύχτας το τριζόνι
Έννοια σου λέει, έννοια σου
κι εγώ είμαι εδώ σιμά σου
για συντροφιά στην έγνοια σου
και για παρηγοριά σου.
Τρι και τρι και τρι και τρι
τι γλυκιά που είν' η ζωή
τι γλυκιά και τί πικρή
τρι και τρι και τρι και τρι
Της Αγάπης Αίματα
μουσική Μ. Θεοδωράκης,
ερμηνεία Γρ. Μπιθικώτσης
Το Άξιον Εστί, 1964
Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες * με σκιάσανε
οξειδώθηκα * μες στη νοτιά * των ανθρώπων
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Στ' ανοιχτά του πελάγου * με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες * και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα * κι εγώ * μιαν αγάπη
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Τον Ιούλιο κάποτε * μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της * μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή * μια στιγμή * να φωτίσουν
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Kι από τότε γύρισαν * καταπάνω μου
των αιώνων όργητες * ξεφωνίζοντας
"ο που σ' είδε, στο αίμα * να ζει * και στην πέτρα"
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Της πατρίδας μου πάλι * ομοιώθηκα
μες στις πέτρες άνθισα * και μεγάλωσα
των φονιάδων το αίμα * με φως * ξεπληρώνω
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Το Παράπονο
μουσική Δ. Παπαδημητρίου
ερμηνεία Ε. Αρβανιτάκη
Τραγούδια Για τους Μήνες, 1996
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει
-
του Γιώργου Σεφέρη
Πες Της Το Μ' Ένα Γιουκαλίλι (ο αυθεντικός τίτλος είναι Fog)
μουσική Δ. Μούτσης
ερμηνεία Μ. Μητσιάς
Τετραλογία, 1975
Say it with a ukulele
"Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι..."
γκρινιάζει κάποιος φωνογράφος·
πες μου τι να της πω, Χριστέ μου,
τώρα συνήθισα μονάχος.
Με φυσαρμόνικες που σφίγγουν
φτωχοί μη βρέξει και μη στάξει
όλο και κράζουν τους αγγέλους
κι είναι οι αγγέλοι τους μαράζι.
Κι οι αγγέλοι ανοίξαν τα φτερά τους
μα χάμω χνότισαν ομίχλες
δόξα σοι ο Θεός, αλλιώς θα πιάναν
τις φτωχιές μας ψυχές σαν τσίχλες.
Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια
-Έτσι ζεις; -Ναι! Τι θες να κάνω·
τόσοι και τόσοι είναι οι πνιγμένοι
κάτω στης θάλασσας τον πάτο.
Τα δέντρα μοιάζουν με κοράλλια
που κάπου ξέχασαν το χρώμα
τα κάρα μοιάζουν με καράβια
που βούλιαξαν και μείναν μόνα...
"Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι..."
Λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια;
Αγάπη, που 'ναι η εκκλησιά σου
βαρέθηκα πια στα μετόχια.
Α! να 'ταν η ζωή μας ίσια
πώς θα την παίρναμε κατόπι
μ' αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη.
Και ποια είν' η κόχη; Ποιός την ξέρει;
Τα φώτα φέγγουνε τα φώτα
άχνα! δε μας μιλούν οι πάχνες
κι έχουμε την ψυχή στα δόντια.
Τάχα παρηγοριά θα βρούμε;
Η μέρα φόρεσε τη νύχτα
όλα είναι νύχτα, όλα είναι νύχτα
κάτι θα βρούμε ζήτα- ζήτα...
"Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι..."
Βλέπω τα κόκκινά της νύχια
μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν
και τη θυμάμαι με το βήχα.
Αφήγηση
μουσική & ερμηνεία Μ. Πασχαλίδης
Κακές Συνήθειες, 1998
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν πaπαρούνες
ααν ανοιξιάτικες κομμένες πaπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή
Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή
Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτα που να μην το συνηθίσατε·
προσκυνώ.
Γυναίκα Της Ψυχής Μου (απόσπασμα από το ποίημα Σχόλια, οι 2 τελευταίες στροφές)
μουσική & ερμηνεία Χ. & Π. Κατσιμίχας
Τρύπιες Σημαίες, 2000
Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
το ξάφνιασμά σου μου απομένει
ωραία γυναίκα αγαπημένη,
το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα.
-
του Άλκη Αλκαίου
Ωδή Σ' Ένα Δρομέα Ημιαντοχής
μουσική & ερμηνεία Θ. Μικρούτσικος
Εμπάργκο, 1982
Σε βρήκα έξω απ' την Ιεριχώ
να κλαις στων σαλπισμάτων το σκοπό
φωτόνια στην παλάμη να κρατάς
πέντε δηνάρια το 'να να πουλάς
Και οι τυφλοί τα οράματα
πώς κοίταζαν κατάματα
παραμυθάκι μου ακριβό
να 'ξερες πόσο Σ' αγαπώ
Και καθώς δεν επέφτανε τα τείχη
να φύγουμ' είπες κι όπου μας βγάλει η τύχη
και πάει στη νύχτα ακέφαλη η πορεία
μας φέγγει μια ετερόφωτη λυχνία
Τώρα ανακάλυψες μεμιάς
σαράντα αιώνες μοναξιάς
παραμυθάκι μου ακριβό
βαλκανικά Σε χαιρετώ
Μεσαιωνικό Παραμύθι
μουσική Ν. Μαυρουδής
ερμηνεία Γ. Σαμσιάρης
Στην Όχθη Της Καρδιάς Μου, 1984
Ήρθε ένας ορειχάλκινος ιππότης
στον γκρίζο πύργο έξω απ' τη Βαστίλλη
στέκει η παρθένα στο παράθυρό της
μην της χαλάτε το όνειρο στο δείλι
Θαυματουργό κρατώ βοτάνι
και νάσου ο καλός μου φτάνει
Τάχα με τι να τρόμαξε ο ιππότης
και πιλαλάει ακόμα στα λαγκάδια
σαν τόξο κυρτωμένο όλα τα βράδια
στέκει η παρθένα στο παράθυρό της
Αερικό και φάντασμά μου
έλα και πάρε την καρδιά μου
Το Καθρεφτάκι
μουσική & ερμηνεία Σ. Μάλαμας
Ένα, 2002
Λευκό το σύννεφο και βρέχει
στου διψασμένου την αυλή
κι αυτός που πόνεσε πολύ
γίνεται βράχος για ν' αντέχει
Ό,τι για πάντα έχει φύγει
δεν ωφέλει ν' αναζητάς
πού πας πουλί της ερημιάς
τώρα που αρχίζει το κυνήγι
Όμορφη που 'ναι η ζωή
όμορφη σαν ψέμα
και το φως της άνοιξης
κόκκινο σαν αίμα
Ρίχνει ο χρόνος το φτερό
το φιλί σου δώσ' μου
καθρεφτάκι ο έρωτας
στο κλουβί του κόσμου
Στήνουν τ' αηδόνια συναυλία
σ' ένα δεντράκι τόσο δα
όσα το αίμα τραγουδά
μην τα γυρεύεις στα βιβλία
Στου πόνου την τρελή γιορτή
και στο μεθύσι το βαθύ
θα βρεις ό,τι έχει πια χαθεί
και ό,τι άργησε να φτάσει
-
του Μιχάλη Γκανά
Aκαριαία (Πρόκειται για κολάζ 3 κειμένων από το δ' ομώνυμο μέρος της συλλογής Μαύρα Λιθάρια, 1980)
μουσική Γ. Ανδρέου
ερμηνεία Τ. Τσανακλίδου
Τα Τραγούδια Του Παράξενου Κόσμου, 1995
Περίπολοι της νικοτίνης.
Οι κάνες τόσων τσιγάρων
στραμμένες πάνω μου.
Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.
Κάποτε πέφτει η ψυχή, εκεί που
το κορμί σκοντάφτει.
Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά,
μένεις απ' έξω.
Το Τρένο Των 9:10'
μουσική Δ. Παπαδημητρίου
ερμηνεία Ε. Αρβανιτάκη
Η Ζωή Που Δεν Έζησα, 1998
Είναι η ώρα που περνάει
το τρένο των έννια και δέκα·
σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει.
Θαμπό το τζάμι από τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει,
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουμε τα φώτα.
Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.
Το σπίτι τρέχει ή το τρένο;
Ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο...
Νύχτα Στο Ελληνικό
μουσική Μ. Χριστοδουλίδης
ερμηνεία Γ. Νταλάρας
Η Άσφαλτος Που Τρέχει, 2001
Η νύχτα θέλει να πετάξει
αλλά της λείπουν τα φτερά,
η λύπη μου κάνει νερά
και πλημμυρίζει το αμάξι.
Τα φώτα μου αναβοσβήνω
κι η πόλη τόσο δοτική,
σαν ρήμα στην παθητική
που δε θα μάθω να το κλίνω.
Η νύχτα θέλει να πετάξει
και μπαίνω στο Ελληνικό
μ' ένα προαίσθημα κακό
σαν τον αδιάβαστο στην τάξη.
Αφίξεις και αναχωρήσεις
και φώτα εκτυφλωτικά,
εδώ μαθαίνεις μυστικά
που δεν τα λένε στις ειδήσεις.
Ο κόσμος πίνει και καπνίζει
στην αίθουσα αναμονής,
κι είμαι στο πλήθος ο κανείς
που τ' όνομά του το κερδίζει
Καφές ζεστός και άσσος σκέτος
δύο η ώρα της νυχτός,
είμαι σε όλα ανοιχτός
κι απογειώνομαι καθέτως.
Ραντάρ κανένα δε με πιάνει
στην πτήση μου τη μαγική,
γράφω στης νύχτας το χαρτί
με συμπαθητική μελάνη.
-
Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.
Σου παίρνουν τα λόγια κάποιοι στίχοι.
Kain , :)
Ένα τραγουδισμένο της Λούλας Αναγνωστάκη ,απο την Καρέζη.
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου
Αύγουστος, φώτα στην παραλία,
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά.
Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.
Με γέλασες και είναι αργά.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης, ήρθε ο χειμώνας
στην παραλία τη σκοτεινή.
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου,
χαθηκες μέσα στη βροχή...
-
Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.
Σου παίρνουν τα λόγια κάποιοι στίχοι.
Kain , :)
O Mιχάλης Γκανάς είναι από τους πολύτιμους και εναργέστερους ποιητές της "γενιάς" του. :) Βέβαια, επιφυλάσσομαι για το κατά πόσο η ποιητική του θητεία θα γινόταν γνωστή σ' ένα ευρύτερο κοινό, αν δεν είχε μεσολαβήσει η παράλληλη ενασχόληση του με το τραγούδι και ειδικότερα το μπαμ της συνεργασίας του με την Αρβανιτάκη το '94 και το '96.
Όταν το φιλολογικό μέρος του λογοτεχνικού σιναφιού αποφασίσει στη θέση του 2345ου συνεδριου συγκριτικής φιλολογιας "Υπερρεαλισμός Και Γενιά Του '30", ή του νιοστού αφιερώματος στον Ελύτη ή στον Καβάφη, να διοργανώσει ένα ανάλογο event για τα "μικρά" (σε δημοτικότητα) ονόματα, ίσως αξιωθούμε τη διαπίστωση πως η σημαντική ποιητική παραγωγή στη χώρα μας δεν τέλειωσε με τη "γενιά του '50".
-
Και για να μεταφερθούμε, έτσι για αλλαγή, εκτός Ελλάδος, ακολουθεί ένα ποίημα από το Mάνα Κουράγιο
του Bertolt Brecht
μελοποιημένο από ένα σπουδαίο συγκρότημα της δεκαετίας του '80 (και του roster της 4AD), τους Dead Can Dance.
H ερμηνεία ανήκει στον Brendan Perry και περιλαμβάνεται στο δίσκο Into The Labyrinth, 1993.
How Fortunate Τhe Man With None
You saw sagacious Solomon
you know what came of him,
to him complexities seemed plain.
He cursed the hour that gave birth to him
and saw that everything was vain.
How great and wise was Solomon.
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's wisdom that had brought him to this state.
How fortunate the man with none.
You saw courageous Caesar next
you know what he became.
They deified him in his life
then had him murdered just the same.
And as they raised the fatal knife
how loud he cried: you too my son!
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's courage that had brought him to that state.
How fortunate the man with none.
You heard of honest Socrates
the man who never lied:
they weren't so grateful as you'd think
instead the rulers fixed to have him tried
and handed him the poisoned drink.
How honest was the people's noble son.
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's honesty that brought him to that state.
How fortunate the man with none.
Here you can see respectable folk
keeping to God's own laws.
So far he hasn't taken heed.
You who sit safe and warm indoors
help to relieve our bitter need.
How virtuously we had begun.
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's fear of god that brought us to that state.
How fortunate the man with none.
Eννέα λεπτά "τελετουργικής" τραγουδοποιίας...
-
Απο τη "Μήδεια" του Ευριπίδη,
η μελοποίηση ανήκει στον Σταμάτη Κραουνάκη
κι η ερμηνεία στην Ελένη Βιτάλη.
:)
Του Έρωτα Μέγα Κακό
Του έρωτα μέγα κακό,
σπαράζεις τους ανθρώπους.
Με ματωμένους κόπους ,
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν.
Με ματωμένους κόπους ,
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή .
Α Δέσποινά μου, παρακαλώ ,
το βέλος σου που είναι χρυσό ,
λυπήσου με
και ποτέ μη μου σημαδέψει την ψυχή
με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βουτηγμένη .
Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών που με κρατεί,
αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω.
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με,
ποτέ έρωτα μη νοιώσω .
Το ξέρω, μη μου το λες,
σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
δεν έχεις φίλο για να σε γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα
Κι αν η Κατάρα πιάνει
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ’ αγάπη δεν εστάθη .
-
του Charles Baudelaire
Θα 'ρθω Σαν Άγγελος
(Ελεύθερη απόδοση του ποιήματος Ο Βρικόλακας από τον Τάκη Καρνάτσο)
μουσική Δάφνη Γεωργίου
ερμηνεία Τ. Τσανακλίδου
Μεταμορφώσεις, 1984
Θα 'ρθω σαν άγγελος θανάτου πάλι
κι αυτή τη νύχτα στο κρεβάτι σου σιμά
και θα γλιστρήσω σα σκιά στο προσκεφάλι
με τα φαντάσματα που γέννησε η νυχτιά
Σαν το φεγγάρι κρύο το φιλί μου
μα θα σ' το δώσω πριν μ' αρπάξει το πρωί
κι αν πήρες χάδι απ' το κορμί μου
θα 'ναι ψυχρό σαν του φιδιού την επαφή
Κι όταν χλωμή θα 'ρθει η αυγή
θα βρείς τη θέση μου αδειανή
μα τα μεσάνυχτα κοντά σου πάλι θα 'ρθω
κι αν σου'χουν πει οι ζωντανοί
κάποια κουβέντα τρυφερή
εγώ μπορώ μόνο τη φρίκη να σου μάθω
Spleen
(-ελεύθερη- Μετάφραση και έμμετρη προσαρμογή του Spleen II από το Νίκο Φωκά)
μουσική & ερμηνεία Μ. Ξυδούς
Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες..., 1996
Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε ομιχλώδη χώρα
βαθύπλουτος μα ανίσχυρος και γερασμένος πρόωρα
που αηδιάζει με των αυλικών του τα παιχνίδια
βαριέται γάτες και σκυλιά και τ' άλλα κατοικίδια
ούτε τραγούδι ή γιορτή το πνεύμα χαλαρώνει
ούτε ο λαός του που πεθαίνει αντίκρυ απ' το μπαλκόνι
Στου αγαπημένου του τρελού την πρόστυχη μπαλάντα
το μέτωπό του δεν γελά σκληρό και γκρίζο πάντα
τάφος το απέραντο του γίνεται κρεβάτι
ενώ οι πουτάνες της αυλής του κλείνουνε το μάτι
Ο άγγελός του δεν μπορεί παρ' όλη τη σοφία
να βγάλει απ' το είναι του τη χαλασμένη ουσία
κι αυτά τα αιμάτινα λουτρά γνωστά μας απ' τη Ρώμη
που στα στερνά τους οι ισχυροί θυμούνται τώρα ακόμη
δεν το γιατρεύουν το κορμί, του ηλίθιου τούτου αρρώστου
που αντί για αίμα ένα νερό πράσινο τρέχει εντός του
-
Δύο ποιήματα ,απο τον δίσκο του Θανάση Γκαϊφύλια ,
Stavento ..
Stavento
του Θανάση Αβραμίδη
Μ' οργή και κακιωμό ένας τυφώνας ,
το πέλαγο βαθιά ανακατεύει .
Και λύτρωση η ψυχή μου να γυρεύει ,
τη νύχτα αυτή που γίνηκε αιώνας ..
Το SOS έχει η καρδιά μου τώρα εκπέμψει
την ύστατη απευθύνω ικεσία .
Σε μια αφροντυμένη οπτασία
δική σου, έχει ο νους μου πια σαλέψει ..
Σταβέντο, περπατάω στην κουβέρτα
και μέσα στο χαμό παραμιλάω .
Tα κύματα με πάνε και δεν πάω
σε ξέφρενη αλήθεια σούρτα φέρτα ..
Δεν έχω πια κορμί, έχω κουρέλια ,
σμπαράλια το σαρκίο μου έχει γίνει
που καίγεται, σε διάπυρο καμίνι
θα πέσω κι ας κρατιέμαι από τα ρέλια .
Το πέλαγος αυτό θα με δροσίσει
δυο μέτρα μένουν ως το παραπέτο
κι ο χάρος πειρατής μ' ένα μουσκέτο ,
μεσόφρυδα όπου να 'ναι θα χτυπήσει ..
Ανάξιο της θάλασσας θρασίμι
π' αγέρωχη αφρίζει από κάτου
η άλλη όψη θα 'ναι του θανάτου
λικνίζομαι κι εγώ σ' ένα ταξίμι
πνιγμένου ναυτικού οργανοπαίχτη ,
π' αγάπησε πολύ ωσάν κι εμένα
κι ονείρατα στη θάλασσα αφημένα ,
τον δίκασαν τον άμοιρο σαν φταίχτη .
Kαι πριν τη δυστυχία μου να ρίξω
στο πέλαγο που μαίνεται ακόμα ,
φιλί γλυκό μου έδωσες στο στόμα
εγώ στην αγκαλιά μου θα σε πνίξω .
Μου σφύριξες και τέρμα το παλάντζο
διαλέγω τη ζωή που δεν ορίζω .
Πως θα 'ρθεις να με βρεις ξανά ελπίζω
κι η πόρτα της καρδιάς μου είναι στο γάντζο ..
Μη με ακούτε
του Μιχάλη Γκανά
Θα σηκωθώ μια Κυριακή απ'τις εφτά
κι απ'τη ζωή μου θα το σκάσω δυό λεπτά ,
να δω μονάχα ποιοί ξυπνάνε τέτοια ώρα
και θα γυρίσω στο κρεβάτι μου μετά .
Μη με ακούτε αν κοιμόσαστε νωρίς ,
αν εμπιστεύεστε συλλόγους ή φορείς ,
μη με ακούτε αν ξυπνάτε μεσημέρι
κι αν δεν σας πάτησε ποτέ οτο-μοτρίς..
κι αν δεν σας πάτησε ποτέ οτο-μοτρίς..
Μη με ακούτε αν πηγαίνετε σιγά ,
σαν να φοβόσαστε μη σπάσετε τ'αβγα ,
μη με ακούτε αν κρατάτε το θυμό σας
και δεν σας έρχετε να κάνετε ζημιά ..
και δεν σας έρχετε να κάνετε ζημιά ..
Και δεν σας έρχετε να κάνετε ζημιά ,
καθώς η ώρα πλησιάζει τις εννιά ,
με τις ειδήσεις να χτυπιούνται σαν τις κάργιες ,
στην Πρέβεζα ,στη Δράμα ,στα Χανιά ..
Θα προσπεράσω τα μουσεία βιαστικά
και στην Ομόνοια θα μπω προσεκτικά ,
να δω τους Κούρους με τα ρούχα τα τριμμένα
και θα γυρίσω στο κρεβάτι μου μετά ..
Μη με ακούτε αν κοιμόσαστε νωρίς ...
-
Ξαναψαχνοντας το θεμα για μια χαρη που μου ζητηθηκε ανακαλυψα μια σημαντικη απουσια ενος σπουδαιου ποιηματος του Σεφερη αλλα και ενα απο τα πιο ωραια τραγουδια!!Ερμηνεια απο τις πιο ανατριχιαστικες για μενα τουλαχιστον,κρυσταλλινη φωνη του Μπιθικωτση,μουσικη του Θεοδωρακη και αναφερομαι φυσικα στην "Αρνηση".
Αρνηση
Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό
Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή
Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή
Εγω οταν το ακουω παντως ανατριχιαζω...
-
Μια σχετική ...ανατριχίλα έπιασε και το Σεφέρη με τη δεδομένη μελοποίηση του Θεοδωράκη, κυρίως επειδή η στίξη πήγε περίπατο, τροποποιώντας το νόημα των στίχων (πήραμε τη ζωή μας· λάθος! / κι αλλάξαμε ζωή που τραγουδήθηκε πήραμε τη ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή).
-
Μια σχετική ...ανατριχίλα έπιασε και το Σεφέρη με τη δεδομένη μελοποίηση του Θεοδωράκη, κυρίως επειδή η στίξη πήγε περίπατο, τροποποιώντας το νόημα των στίχων (πήραμε τη ζωή μας· λάθος! / κι αλλάξαμε ζωή που τραγουδήθηκε πήραμε τη ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή).
Ωχ!Αλήθεια Kain;
Μα .. θα ορκιζόμουν πως όπου το έχω διαβάσει, την παραπάνω στίξη έχει..
Τι περίεργο αν είναι έτσι..
Αλλάζουν όλα πραγματικά..
-
Ανακαλυψα την απουσια της "Αθανασιας" του Νικου Γκατσου σε μουσικη του Χατζιδακι και τραγουδισμενη απο την Γαλανη!!
Αθανασια
Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές
Θα προσθεσω και ενα τραγουδι πολυ αγαπημενο μου τους στιχους του οποιου εχει γραψει ο Νικος Γκατσος,μελωποιησε ο Χατζιδακης και εχουν ερμηνευσει φωνες μαγικες,θα τις ελεγα,οπως η Νενα Βενετσανου και η Μαρια Φαραντουρη!!
Ο εφιαλτης της Περσεφονης
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
Τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
Στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
Τώρα πετάνε τα αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο
Κοιμήσου Περσεφόνη...
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
Τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
Άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα
-
Ο Σεφέρης τον μοναδικο συνθέτη που εμπιστευότανε ηταν ο Νικος Μαμαγκακης και το διατυμπανιζε δημόσια. Βεβαια ο Μαμαγκακης στην Ελλαδα ατυχησε για να ευτυχήσει στο εξωτερικο σε σημειο να πει ο βραβευμενος με Οσκαρ Ελιοτ Γκολντενθαλ " στην ελλαδα γνωριζω πολλους συνθετες αλλα πανω απ ολους στεκεται ο Νικος Μαμαγκακης"
Ο Νικος Μαμαγκακης λοιπον μελοποιησε παρα πολλους ελληνες ποιητες. Γ Σεφερη (Ερωτικος Λογος), Γιαννη Ριτσο (Εαρινη Συμφωνλια, 11+2 Λαικα Τραγουδια) Νασο Θεοφιλου, Γιωργο Ιωαννου, Νικο Εγγονοπουλο (Μπολιβαρ) Κ Καβαφη, Μ Γκανα ( Μυστικα τραγουδια) Κ Βαρναλη ( Ελευθεροι Πολιορκημενοι) Νικο Καζαντζακη (Οδυσσεια) Σαπφω (Ερωτοριο Ι και Ερωτοριο ΙΙ Παλατινη Ανθολογια) Β Κορναρο (Ερωτοκριτο).
Θα μου πειτε ποιος το ξερει?? Ε στην Ελλαδα της αποθεωσης του τιποτα υπαρχει σκόπιμα πολύ σκοταδι, για να μη φαινεται και η γυμνια μας ;D ;)
Για τον Νικο Μαμαγκακη θα ε[ανελθω καποια στιγμη πιο αναλυτικά
-
Μια σχετική ...ανατριχίλα έπιασε και το Σεφέρη με τη δεδομένη μελοποίηση του Θεοδωράκη, κυρίως επειδή η στίξη πήγε περίπατο, τροποποιώντας το νόημα των στίχων (πήραμε τη ζωή μας· λάθος! / κι αλλάξαμε ζωή που τραγουδήθηκε πήραμε τη ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή).
Η Εύα μπορεί να μην ξέρει πώς μπαίνει η άνω τελεία. Ούτε κι εγώ ξέρω.
Η αλήθεια είναι ότι το νόημα των στίχων τροποποιήθηκε με τη μελοποίηση του Θεοδωράκη. Αλλά τι εννοείς όταν λες ότι ο Σεφέρης ανατρίχιασε; Και πότε ανατρίχιασε; Ξαφνικά το άκουσε στο ραδιόφωνο; Δεν το είχε ακούσει πριν κυκλοφορήσει; Κι αν δεν του άρεσε, γιατί επέτρεψε να ακουστεί; Αν είναι έτσι, ευθύνεται ο ίδιος. Αν δεν το άκουσε πριν κυκλοφορήσει, γιατί δεν το άκουσε; Δεν είχε το δικαίωμα; Και γιατί δεν το είχε; Λογικά εκείνος θα έπρεπε να το ακούσει πρώτος και να το εγκρίνει ή να το απορρίψει.
Τι ακριβώς έγινε Γιώργο;
-
"...Τι ακριβώς έγινε Γιώργο;..."
Δεν έγινε κάτι παράξενο ή περίεργο Μαργαρίτα .
Ένας μεγάλος συνθέτης πήρε ένα ποιήμα από κάποιον μεγάλο ποιητή
και το έκανε .
Ο ποιητής οφείλει ευγνωμοσύνη στο συνθέτη .
Κι ο συνθέτης στον ποιητή .
Ζευγάρι και συντροφικότητα λέγεται αυτό .
-
Οποιοσδήποτε διαβάσει με την ελάχιστη προσοχή τις 3 αράδες που έγραψα, θα διαπιστώσει εύκολα πως δεν αναφέρομαι στο πώς παρατέθηκαν εδώ οι στίχοι, αλλά στο τι συνέβη με τον τρόπο που μελοποιήθηκε/τραγουδήθηκε το ποίημα.
Την ιστορία με το Σεφέρη την άκουσα για πρώτη φορά σε μια σχετική συνέντευξη/άρθρο του Ντ. Χριστιανόπουλου για τα Tραγούδια Της Αμαρτίας, όπου αναφερόταν στις δυσκολίες που έχει η μελοποίηση και στο γεγονός πως οι συνθέτες κάποιες φορές δε σέβονται τα κείμενα - ακόμα και αν πρόκειται για ταλέντα διαμετρήματος όπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις. Μάλιστα, στην ίδια συνέντευξη, ο Χριστιανόπουλος δεν ήταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα του ύστατου δισκογραφήματος του Χατζιδάκι. Στη συνέχεια, απ' όσο κατάφερα να μάθω, ο Σεφέρης όντως δεν υπήρξε διόλου ευχαριστημένος από τον τρόπο που χειρίστηκε την Άρνηση ο Θεοδωράκης. Και ασφαλώς είχε δίκιο, διότι το νόημα, όπως έγινε τραγούδι το ποίημα, αλλάζει.
Το κυριότερο πρόβλημα είναι πως η μετρική ενός ποιήματος δε χαλιναγωγείται πάντα εύκολα, ακόμα και αν βασίζεται στα "παραδοσιακά" σχήματα (δηλ. μη ελεύθερο στίχο). Ένα βασικό πρόβλημα είναι -ακριβώς όπως εδώ- οι διασκελισμοί. Άλλοτε πάλι οι στίχοι μπορεί να χρειαστεί να "σπάσουν" και να συναρμολογηθούν εκ νέου για να ταιριάξουν στα μέτρα της μελωδίας. Για παράδειγμα, στο Δρόμοι Παλιοί του Αναγνωστάκη το δίστιχο:
Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου / κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ [...]
μελοποιήθηκε ως:
Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ / ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ [...]
όπου η μεταφορά του "κι εγώ" στον προηγούμενο στίχο υπερτονίζει την έκκληση του ποιητή (ενώ στο αυθεντικό κείμενο δεν υπάρχει αυτή η διάθεση εκ μέρους του).
Όσο για το αν οι ποιητές είναι ενήμεροι του τι συμβαίνει με τις μελοποιήσεις, ας αναφέρουμε δυο σχετικά περιστατικά:
* Ο Θ. Μικρούτσικος μελοποιεί τον Αμλετ Της Σελήνης, τον παρουσιάζει ζωντανά με το Χρήστο Θηβαίο, το τραγούδι ενθουσιάζει τον κόσμο (τόσο που η live εκτέλεση κυκλοφορούσε, τότε, στο Audiogalaxy προτού βγει ο δίσκος), και ο Μ. Ελευθερίου μαθαίνει εκ των υστέρων περί της μελοποίησης.
* Ο Χριστιανόπουλος έμαθε πως ο Χατζιδάκις θα κυκλοφορήσει δίσκο με ποιήματά του όταν ο τελευταίος έκανε επίσημη ανακοίνωση ...στις εφημερίδες.
Τώρα, στις αρχές του '60 που κυκλοφόρησαν τα Επιφάνια, μια εποχή όπου οι στιχουργοί ίσα που υπήρχαν σαν οντότητες στη δισκογραφία (με τον ερχομό του Παπαδόπουλου άρχισαν να διεκδικούν τα αυτονόητα, όπως το όνομά τους στο εξώφυλλο του δίσκου), δεν αποκλείω και ο Σεφέρης να έμαθε αργά περί του δίσκου και του αποτελέσματος.
-
"...Τι ακριβώς έγινε Γιώργο;..."
Δεν έγινε κάτι παράξενο ή περίεργο Μαργαρίτα .
Μην το λες. Μπορεί και να έγινε αν κρίνουμε από τα απαράδεκτα περιστατικά που αναφέρει ο Γιώργος και τα οποία τώρα πληροφορούμαι. Δηλαδή ένας συνθέτης μελοποιεί ένα ποίημα χωρίς την άδεια του ποιητή. Τον ρώτησε πρώτα-πρώτα αν θέλει να τραγουδηθεί το ποίημά του; Μπορεί και να μη θέλει, δικό του δημιούργημα είναι, ό,τι θέλει το κάνει, του βάζει φωτιά και το καίει! Πάντως ο συνθέτης οφείλει να τον ρωτήσει αν θέλει και φυσικά να του το δώσει να το ακούσει πριν από οποιονδήποτε άλλον. Τότε ναι, μιλάμε για συντροφικότητα και συνεργασία, η συνεργασία προϋποθέτει αλληλοσεβασμό και συνεννόηση, τα υπόλοιπα είναι "επειδή είμαι μεγάλη φίρμα παίρνω ένα ποίημα με το έτσι θέλω και του αλλάζω και τον αδόξαστο άμα λάχει να πούμε".
-
"...Τον ρώτησε πρώτα-πρώτα αν θέλει να τραγουδηθεί το ποίημά του ;
Μπορεί και να μη θέλει, δικό του δημιούργημα είναι,
ό,τι θέλει το κάνει, του βάζει φωτιά και το καίει!..."
Ας το κάψει , ας το φάει , ας το βάλει όπου θέλει ...
Από τη στιγμή που έβγαλε έξω την όποια τέχνη του
τότε πλέον δεν τού ανήκει .
Ο ορισμός τής όποιας τέχνης είναι το ότι αυτή δεν ανήκει
στο δημιουργό της αλλά στο κοινό για το οποίο τη δημιούργησε .
Για κάποιο κοινό την έφτιαξε ,
για να εκφραστεί επειδή το είχε ανάγκη ,
ή για να εισπράξει τα ναρκισσιστικά του "μπράβο"
που στην εποχή μας είναι ο πιο κύριος σκοπός .
Αδιαφορούμε , δε μάς ενδιαφέρει ο σκοπός του .
Μάς ενδιαφέρει μονάχα το εάν η όποια τέχνη του
έχει κάτι να προσφέρει , να δώσει , να μεταφέρει , στο κοινό .
Από εκεί και πέρα , Μαργαρίτα αγαπητή μου ,
η εμπορευματοποίηση τής όποιας τέχνης δεν είναι τέχνη .
Είναι καθαρό εμπόριο ή δοσοληψία για το οποιοδήποτε κέρδος .
Δε μπορώ να φανταστώ τον ποιητή τού 'Ερωτόκριτου"
να στενοχωριέται επειδή ο κάθε μουσουργός
μελοποίησε τα γραφτά του με τον όποιο τρόπο τού φάνηκε
πιο καλός και πιο κοντά στη ψυχοσύνθεσή του .
Ο Θοδωράκης σίγουρα είναι κι αυτός έμπορος ,
και μάλιστα τής κακής διαλογής μιάς και πρόδωσε τελικά
όλες τις αριστερές ιδεολογίες που ο ίδιος προπαγάνδιζε ,
και τελικά απέγινε άλλος ένας νάρκισσος - εαυτούλης .
Μιλάς για εμπόριο , Μαργαρίτα αγαπητή μου , ή για τέχνη ?
Εγώ μίλησα για τέχνη κι όχι για εμπόριο .
Έχω και μια φυσική απέχθεια στο κάθε είδους εμπόριο
και στην κάθε είδους συναλλαγή .
Μετά από αρκετές δεκαετίες ζωής κατασιχάθηκα και το εμπόριο
και τις κάθε είδους συναλλαγές .
Εξακολουθώ όμως να αγαπώ την κάθε είδους τέχνη
που έχει κάτι να προσφέρει στην ανθρωπότητα .
Ας είναι και μόνο το συναίσθημά της .
Φτάνει να μην είναι κι αυτό άλλο ένα είδος συναλλαγής
προς απόκτηση οποιουδήποτε είδους κέρδους .
Φιλία Μαργαρίτα ,
και εύχομαι να έχεις καλή σταδιοδρομία
στην επαγγελματική καλλιτεχνική σταδιοδρομία σου .
-
Δε σου κρύβω, φίλε λιοντάρι, πως η τελευταία σου παρέμβαση μοιάζει ανακόλουθη με εκείνη της απάντησης #147.
Θα συμφωνήσουμε, μέσες άκρες, πως το έργο αυτονομείται του δημιουργού, άπαξ και κοινοποιηθεί, και γίνεται τροφή (ενίοτε και βορά) για τον παραλήπτη. Κάπου εδώ περιλαμβάνεται και ο χ συνθέτης που, ως αναγνώστης, έχει μπροστά του ένα κείμενο.
Το ζήτημα είναι όταν αποφασίσει να περάσει από το βήμα του δέκτη σε εκείνο του πομπού, επαναπροσδιορίζοντας εκ νέου τη (πρό)θέση του απέναντι στο κείμενο. Σε αυτή τη διαδικασία παραγωγής του τραγουδιού, λειτουργεί ως συνδημιουργός, έρχεται -καλοπροαίρετα θα λέγαμε- να ταιριάξει την τέχνη του με εκείνη του λόγου, ώστε να προκύψει μια τρίτη κατάσταση. Η κοινή λογική (μου) λέει πως, για να επιτευχθεί αυτή η τελευταία, οφείλει να σεβαστεί την πρώτη ύλη που έχει στα χέρια του, με όλα τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές της. Όπως, αντίστροφα, το ίδιο θα όφειλε κι ένας στιχουργός/ποιητής στον οποίο παραδίδεται μια μελωδία να τη "μεταφράσει" σε λόγια.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ναι, μιλάμε για συνεργασία, συντροφικότητα και οτιδήποτε άλλο αθροίζει πιθανότητες ώστε αυτή η τρίτη κατάσταση να ολοκληρωθεί με το πρόσημο συν εκ του αποτελέσματος, απ' όπου θα περίμενε κανείς και την αμοιβαία ευγνωμοσύνη τους ενός για τον άλλον. Έχω την εντύπωση πως αυτή η ανάγκη ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με μια πρώτη ύλη, όπως η λογοτεχνική ποίηση, η οποία έχει -θεωρητικά- ήδη βρει παραλήπτες. (Δεν πιάνω τους στιχουργούς/στιχοποιητές, όπου πολλές φορές, από την πρώτη στιγμή που γράφεται το κείμενο ως την έκδοσή του, το μόνο που δεν αλλάζει είναι ο ...γραφικός χαρακτήρας του δημιουργού.)
Και, έστω για τυπικούς λόγους, θα περίμενε κανείς να υπάρχει εξίσου συνεννόηση και επικοινωνία μεταξύ των δημιουργών. Εξ ου και δεν αδικώ το Χριστιανόπουλο όταν λέει πως δεν μπορεί να μιλήσει για συνεργασία με το Χατζιδάκι, εφόσον ο τελευταίος αποφασίζει τη μελοποίηση χωρίς να τον ενημερώσει, αλλάζει τους τίτλους των ποιημάτων (σε ένα γενικότερο σχέδιο που είχε στο νου του, αλλά που έμεινε ημιτελές λόγω του θανάτου του), δημιουργεί κολάζ από μικρότερα ποιήματα "παστώνοντάς τα" (όπως αναφέρει ο ποιητής) και επιλέγει ένα τίτλο για το δίσκο που δημιουργεί χίλιες μύριες παρεξηγήσεις μετά το θάνατο του συνθέτη (με την πλάστιγγα να γέρνει υπέρ του και κατά της ποίησης -και του ίδιου- του Χριστιανόπουλου). Θεμιτή κι η αντίδρασή του, καθώς καταλήγει με τη φράση "ας μας αφήσουν οι συνθέτες ήσυχους."
-
Από τη στιγμή που έβγαλε έξω την όποια τέχνη του
τότε πλέον δεν τού ανήκει .
Ο ορισμός τής όποιας τέχνης είναι το ότι αυτή δεν ανήκει
στο δημιουργό της αλλά στο κοινό για το οποίο τη δημιούργησε .
Φιλία Μαργαρίτα ,
και εύχομαι να έχεις καλή σταδιοδρομία
στην επαγγελματική καλλιτεχνική σταδιοδρομία σου .
Κωστή, ο ποιητής βγάζει το ποίημα προς τα έξω για να διαβαστεί, ο συγγραφέας το βιβλίο για τον ίδιο λόγο, ο μουσικός τη μουσική για να ακουστεί, κ.ο.κ. Ως εκεί εντάξει. Αλλά δεν μπορεί αυθαίρετα ο συνθέτης να μελοποιεί ένα ποίημα, ούτε ο σεναριογράφος να διασκευάζει ένα μυθιστόρημα για να το κάνει σίριαλ, ούτε ο σκηνοθέτης να παίρνει τη μουσική κάποιου για να τη χρησιμοποιήσει σε ταινία του. Πρέπει να ερωτηθεί ο δημιουργός αν θέλει. Για παράδειγμα, ο Θεοδωράκης επέλεξε τον Σεφέρη, ο Σεφέρης τον επέλεξε; Αν όχι, δεν μιλάμε για συνεργασία, αλλά για αυθαιρεσία. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει τους συνεργάτες του, κι όπως σου είπα σε προηγούμενο ποστ, συνεργασία σημαίνει συνεννόηση, αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση. Για να είναι και το αποτέλεσμα καλό.
Εκείνη την περίεργη ευχή στο τέλος μου την εξηγείς αν θέλεις με ένα προσωπικό μήνυμα.
-
Kain ,συμφωνώ μαζί σου.
Στην οποιαδήποτε πορεία οποιουδήποτε έργου,ο δημιουργός της πρώτης ύλης συνήθως είναι το σημείο αναφοράς.
Νομίζω πως ότι κι αν θες να κάνεις με το έργο του,πρέπει πρώτα απο όλα να καταλάβεις-ή να προσπαθήσεις να καταλάβεις-την πρώτη ,
την αρχική σκέψη και πρόθεση.
Φυσικά για την συννενόηση και την συνεργασία μεταξύ των δημιουργών,όπως λες,δεν υπάρχει ούτε ένας αντίλογος.
Μου έχει συμβεί πολλές φορές όμως -ίσως και λόγω ..διαστροφής του επαγγέλματος-
η αρχική σκέψη του δημιουργού να λειτουργεί σαν εφαλτήριο για κάτι άλλο,διαφορετικό ,ίσως και τελείως καινούριο.Σαν μια αφορμή.
Σαν συν-δημιουργός ,πολλές φορές νιώθω την ανάγκη με αφορμή το έργο,να μιλήσω
για κάτι άλλο που ίσως να μην είναι αυτό που ο συγγραφέας θα ήθελε να
τονίσει.
Σαν ακροατής ,όταν το αποτέλεσμα με ικανοποιεί και δεν με προσβάλλει ,
ενώ το καταλαβαίνω πως ..έχει ξεφύγει λίγο απο το θέμα ,δεν ,με ενοχλεί καθόλου.
Μπορεί και κάπου κάπου να απαιτώ να κόβονται οι ομφάλιοι..
Σαν αναγνώστης πάλι ,εκεί είναι το μεγάλο πάρτυ!
Γίνομαι εκμεταλευτής..Αφού καταλάβω την αρχική πρόθεση ,
καπηλεύομαι το κείμενο κυριολεκτικά..Το αλλάζω ,το ζυμώνω.
Θέλω να πω,πως η γραμμή που χωρίζει ή ενώνει το έργο απο τους δημιουργούς ,είναι πολύ λεπτή ..και μπορεί να σπάει εύκολα..
-
Μου έχει συμβεί πολλές φορές όμως [...] ..και μπορεί να σπάει εύκολα..
Όλα ετούτα εννοώ ως τρίτη κατάσταση. Ένα καινούργιο αποτέλεσμα που έρχεται από τη ζύμωση των πρώτων υλών. Το πόσο ρηξικέλευθη θα (ούτως ή άλλως, πρέπει να) είναι η επέμβαση δε νομίζω πως έχει σημασία, αρκεί στην προσπάθεια να μην χάνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε συμμετέχοντα, αλλά να γονιμοποιούνται στο αποτελέσμα (Πώς είναι το ...ζυγωτό ένα πράγμα; ;D). Να μην επιφυλάσσεται συνοδευτικός ρόλος σε κανένα από τα δύο μέρη, αλλά να είναι εξίσου συμπρωταγωνιστές. Δεν αντιλέγω πως μπορεί να μην είναι εύκολη αυτή η ισορροπία. Παραμένει το ζητούμενο, θέλω να πιστεύω.
-
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
Μόνο να γράφεις τ' όνομά σου
κι εκείνο το 'μαθες μισό
μα συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς
Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσουμε μαζί
θα 'ναι η καρδιά σου παραθύρι
τα λόγια σου παλιό κρασί
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς
Του Μάνου Ελευθερίου από τον δίσκο του Ηλία Ανδριόπουλου "Γράμματα στον Μακρυγιάννη" που κυκλοφόρησε το 1979. Το τραγούδησαν ο Αντώνης Καλογιάννης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.
-
του Αργύρη Χιόνη
Το Ωραίο Καλοκαίρι
μουσική Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
ερμηνεία Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Πασχάλης
Η Μοναξιά Του Σχοινοβάτη, 1992
Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι,
ωραίο αλλά και επικίνδυνο.
Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα
ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο.
Όταν τον θυμηθήκανε μετά από μέρες,
σηκώσαν το καπέλο του, δεν ήταν από κάτω.
Μια πάλλευκη τουρίστρια από το Βορρά
τα 'φτιαξε με τον ήλιο.
Κοιμήθηκε μαζί του μέρες, μήνες
Σκούρυνε, αφομοιώθηκε απ' το τοπίο,
τώρα οι δικοί της την αναζητούν
μέσω του Ερυθρού Σταυρού.
Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός.
Αν τους βαστάει τώρα, ας με ξαναδείρουν, είπε.
Πήρανε η μαμά κι ο μπαμπάς
μαχαίρι και πιρούνι
και χωρίς να τρυπηθούν του 'φαγαν την καρδιά.
Ένα σκυλί κυνηγημένο δάγκωσε την
ουρά του και την έφαγε
ύστερα έφαγε όλο το κορμί του
έμεινε μόνο το κεφάλι του στα βότσαλα
ν’ ασπρίζει απ’ τα κύματα γλυμένο.
Μακρυά, ένα καράβι έμεινε ακίνητο.
Ακίνητο ένα καλοκαίρι.
Φυσούσαν άνεμοι, φουσκώναν τα πανιά,
δεν έλεγε να φύγει... τι περίμενε, κανείς δεν ξέρει.
Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι,
ωραίο αλλά και επικίνδυνο.
-
Απο τον δίσκο "Τα λυρικά" του Μίκη Θεοδωράκη
σε ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη
Ερμηνεύει ο ίδιος ο Θεοδωράκης
Δρόμοι που χάθηκα
Δρόμοι που χάθηκα ,
γωνιές που στάθηκα ,
δάκρυα που πίστεψα ,
παιχνίδια στο νερό ..
Πικρό το βράδυ φτάνει..
Νύχτες που έκλαψα ,
γέφυρες που έκαψα ,
άστρα π'αγάπησα ,
που πάω και τι θα βρώ ..
Πικρό το βράδυ φτάνει..
Λόγια που ξέχασα ,
φιλί που έχασα ,
καημέ μεγάλε μου ,
ας πάμε τώρα οι δυό..
Πικρό το βράδυ φτάνει..
Πικρό το βράδυ φτάνει..
-
του Βασίλη Μαντζούκη
Κλείνει Ο Τόπος
μουσική Β. Μαντζούκη
ερμηνεία Μ. Φριντζήλα
Baumstrasse, 2007
Τα πράγματα περνούν από μέσα μας
Με μαύρες γραμμές
Κι ένα μόνιμο βόμβο
Περνούν με μαύρες γραμμές
Από μέσα μας
Ήσυχα ήσυχα κλείνει ο τόπος
Με μαύρες γραμμές
Πίσω μας ήσυχα κλείνει
Με μαύρες γραμμές
Ο τόπος
Όμορφα υπήρχα σ'ένα σκαμνί ως άλλος που δεν
ποθούσε να υπήρχε ως άλλος που δεν ποθούσε
να μην υπήρχε ως άλλος που δεν ποθούσε.
-
Του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Η μουσική του Διονύση Σαββόπουλου
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
κι εσείς τα ίδια παραμύθια
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα
μα δε ταιριάζουνε για μένα
-
της Λένας Πλάτωνος
Η Λάθος Αγάπη
μουσική, ερμηνεία Λ. Πλάτωνος
Μάσκες Ηλίου, 1984
Είμαστε,
συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,
αρμονικών χρωμάτων,
ανάπηρων λοστών,
όταν λιώνει στο σπίρτο απάνω στο χέρι μας,
και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ,
όταν διοργανώνουμε κρυφά πάρτι,
με τα λάθος φιλια,
στο παιχνίδι της απάτης,
και την ώρα που χύνεται ο καφές,
δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές,
που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη.
"Γερμανικός ρομαντισμός",
"ισπανική υποχώρηση",
είναι φράσεις που μας πλήγωσαν,
και ποτέ δε μας χρησίμευσαν.
Μεθαύριο, θα πάμε παρέα στο γιατρό,
μεθαύριο θα ποντάρουμε παρέα στο ΠΡΟ.ΠΟ,
κι αν είναι καλοήθης η αιμορραγία,
κι αν ίσως πιάσουμε κανένα δεκατρία,
θα έχουμε νετάρει στη φιλία το φακό.
"Υπερβατικός ερωτισμός",
"εσωτερική ματαίωση",
είναι φράσεις που μας βόλεψαν,
μες στο φόβο της απόρριψης.
Μόνο ένα πρωινό, ζωτικής σημασίας,
για λίγο ο κόμπος λύθηκε,
όταν ο ήλιος αναδύθηκε.
του Γιώργου Σκούρτη
Σπουδάζω Τη Μορφή Στο Πρόσωπό Σου
μουσική, ερμηνεία Γ. "Μπαχ" Σπυρόπουλος
Veraman Bar, 2003
Με συγχωρείς
που σε κοιτάζω
τόσο επίμονα.
Δεν είναι φλερτ...
Σπουδάζω τη μορφή
στο πρόσωπό σου
όπως ο περιπλανώμενος
ψάχνει
το πρόσωπο της διαδρομής του
στα σημάδια του δρόμου.
-
Ποιος τη ζωή μου - Μάνος Ελευθερίου
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
-
Δίσκος του 2003.
Μουσική Νίκος Ξανθούλης
Απαγγέλλει η ποιήτρια και ερμηνεύει η Σοφία Μιχαηλίδη
Εισαγωγή
Σα να διάλεξες
Ραντεβού με μιαν άγνωστη
Σκόνη
Έρεβος
Το σπάνιο δώρο
Επισκεπτήριο
Σας άφησα μήνυμα
Χορός αυθαιρεσιών
Αληθινή απάντηση
Ονειροκρίτης
Έχουν αποδειχθεί
Διαδικαστικά
Πέρασα
Διάρρηξη αυταπάτης
Οικοδόμημα
1η Απριλίου
Εκτροπή
Στη φιλοξενία
Ο πληθυντικός αριθμός
-
Μη με ρωτάς αν έχω νέα
τα μέσα κι έξω μου θολά
εσένα θέλω διερμηνέα
για ό,τι χρόνια με πονά
Μη μου ζητάς, εγώ δεν τάζω
τι να σου τάξω ακροατή
απόψε αυτοσχεδιάζω
για σένα πάνω στη σκηνή
Εδώ, εδώ, στο γήπεδο αυτό
τριακόσιοι μονομάχοι
Εδώ, εδώ, στο γήπεδο αυτό
δεν είδανε τη μάχη
Μη μου γυρεύεις να σε σώσω
είν' οι πληγές μου ένα μάτσο
δεν έχω στάνταρ να σου δώσω
μονάχα ένα τραγούδι φάλτσο
Άνοιξε το παράθυρό σου
κι άσ' το φεγγάρι να μιλά
απόψε όλα θα τα κάνω
για σένα καλοκαιρινά
Να ξαναβρεθούμε, να ξαναβρεθούμε
εδώ ο κόσμος χάνεται, εμείς να μη χαθούμε
Εδώ ο κόσμος χάνεται, εμείς να μη χαθούμε
εδώ στο γήπεδο αυτό εμείς δε θα χαθούμε
Άλκης Αλκαίος - Στο γήπεδο αυτό
-
Απο τον δίσκο του Μάνου Λοϊζου
" Για μια μέρα ζωής " ,
το ποίημα του Φώντα Λάδη
Ένα καρότσι
Ένα καρότσι κύλαγε
σε χωματένιο δρόμο
και κάθε τόσο έγερνε
σαν έβρισκε λιθάρι.
Δεν ξέρω αν κουβάλαγε
ληστή στη λαιμητόμο ,
δώρα φτωχών στη Ρήγισσα
ή χόρτα στο παζάρι.
Ένα καρότσι θα κυλά
μετά από χίλια χρόνια
και θα φανεί στη δημοσιά
δύο μίλια απ' το φεγγάρι.
Άχυρα πίσω θα σκορπά
απ' τ' ουρανού τ' αλώνια
και κάθε τόσο θα πηδά
σαν πέφτει σε λιθάρι.
-
Ένα αγαπημένο τραγούδι ,
της Billie Holiday.
Να πούμε δυο λόγια;
Γράφηκε το 1930 απο έναν δάσκαλο,τον Abel Meeropole
(αργότερα ο ίδιος έγινε ο θετός πατέρας των παιδιών των Ρόζενμπεργκ)
όταν έπεσαν στα χέρια του 2 φωτογραφίες κρεμασμένων νέγρων
μετά απο το λυντζάρισμα τους,συνηθισμένη τακτική του Νότου της εποχής.
Η Bilie Holiday το τραγούδισε μερικά χρόνια αργότερα
και έκτοτε εχει τραγουδηθεί απο πλήθος άλλων ,
όπως η Nina Simone ,ο Abbey Lincoln ,ως τον Sting ,τους UB40 και την Tori Amos .
Αυτό το τραγούδι για " τα δέντρα με τους παράξενους καρπούς ",
όσες φορές και να το ακούσω ,με σοκάρει βαθιά
Strange Fruit
Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black body swinging in the Southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.
Pastoral scene of the gallant South,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolia sweet and fresh,
And the sudden smell of burning flesh!
Here is a fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for a tree to drop,
Here is a strange and bitter crop.
-
Απο τον δίσκο " Κυριακές μες στο χειμώνα "
σε μουσική του Δημήτρη Μαραμή και ερμηνεία του Κωνσταντίνου Κληρονόμου .
Νάρκισσος
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Απόψε αγάπησα τα μάτια μου
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη :
να 'ταν το φως ,που, μες στην κάμαρα ,
τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει ;
Να 'ταν το ρόδο τ' απριλιάτικο ,
που το 'χα βάλει στη γωνία ,
να μην το δω να παραδίνεται
στην βραδινή την αγωνία ;
Να 'ταν ,αλήθεια ,το τριαντάφυλλο ,
που ξεψυχούσε στο ποτήρι ,
-ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν
και που είχαν απομείνει στείροι ;..
Το ρόδο που 'σβηνε , το πάθος μου ,
το παραθύρι ,που δεν κλείνω ,
-ή μήπως επειδή σε κοίταξαν ,
τόσο πολύ ,το βράδυ εκείνο ;
-
Ένα αγαπημένο τραγούδι ,
της Billie Holiday.
Να πούμε δυο λόγια;
Γράφηκε το 1930 απο έναν δάσκαλο,τον Abel Meeropole
(αργότερα ο ίδιος έγινε ο θετός πατέρας των παιδιών των Ρόζενμπεργκ)
όταν έπεσαν στα χέρια του 2 φωτογραφίες κρεμασμένων νέγρων
μετά απο το λυντζάρισμα τους,συνηθισμένη τακτική του Νότου της εποχής.
Η Bilie Holiday το τραγούδισε μερικά χρόνια αργότερα
και έκτοτε εχει τραγουδηθεί απο πλήθος άλλων ,
όπως η Nina Simone ,ο Abbey Lincoln ,ως τον Sting ,τους UB40 και την Tori Amos .
Αυτό το τραγούδι για " τα δέντρα με τους παράξενους καρπούς ",
όσες φορές και να το ακούσω ,με σοκάρει βαθιά
Strange Fruit
Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black body swinging in the Southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.
Pastoral scene of the gallant South,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolia sweet and fresh,
And the sudden smell of burning flesh!
Here is a fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for a tree to drop,
Here is a strange and bitter crop.
έχεις απόλυτο δίκιο.Τραγούδι -μαχαίρι.ευχαριστώ που μου το θύμισες.
-
Llorona όπως το είπες .Μαχαίρι .
Sent of magnolia sweet and fresh,
and the sudden smell of burning flesh ..
Δύο ποιήματα-πεζά του Χόρχε Λούις Μπόρχες .
Διασκευασμένα ,μεταφρασμένα και μελοποιημένα ,
το πρώτο απο τα Υπόγεια Ρεύματα
και το δεύτερο απο τους Συνήθεις Υπόπτους
Βροχή
Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής .
Κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει ,
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής .
Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα ,
το άλικο παράξενο του χρώμα .
Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς .
Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου
Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας σ' αυτή τη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια ζωή.
Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
μα θα 'ταν όμορφο σαν ξημερώνει
κι οι δυο τους να ανήκαν στο χθες.
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
σαν να' τανε η άμμος ,πέτρα.
Μην την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί.
Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσε το και άκου τι λέει -
Τι κρύβει το σώμα ,τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μη το μάθεις ποτέ.
Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγνώμη ,
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά .
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά.
Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
δωσ' την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
Όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
δίνονται, δίνονται και είναι αυτό που μετράει.
Ευτυχισμένοι τέλος ,όσοι αγαπάνε
και όσοι αγαπούνε δεμένοι σφιχτά .
Ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπορέσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά.
-
..και φυσικά εξαιρετικά και τα δύο.Εύγε για τις παραθέσεις. Καθε μία και από μία δυνατή συγκίνηση!Είμαι πολύ χαρούμενη από την ανταπόκριση στο θέμα. Τα παιδά αγαπούν την ποίηση!
-
Στίχοι Κ. Παλαμάς (Το ποίημα είναι γραμμένο για το γιο του, που έφυγε απ τη ζωη σε πολύ μικρή ηλικία)
Μελοποίηση Λουδοβικος των Ανωγείων
Άφτιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω
στάσου με το ροδόνερο
την όψη να σου πλύνω
Αχ μήπως και του χάροντα
καθώς θα σε κοιτάξει
μην του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει
Το τελευταίο χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ τη μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια.
-
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΦΕΛΗΣ
"Κρίμας το κορίτσι" λένε
Το κεφάλι τους κουνάν
Τάχατες για μένα κλαίνε
Δε μ' απαρατάν
Μες στα σύννεφα βολτάρω
Σαν την όμορφη αστραπή
Κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω
Γίνεται βροχή
Βρε παιδιά προσέξετέ με
Κόβω κι απ' τις δυο μεριές
Το πρωί που δε μιλιέμαι
Βρίζω παναγιές
Και το βράδυ όπου κυλιέμαι
Στα γρασίδια καθενού
Λες και κονταροκτυπιέμαι
Ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου
Τη χαρά δε τη γνωρίζω
Και τη λύπη την πατώ
Σαν τον άγγελο γυρίζω
Πάνω από τον γκρεμό
(Ο. Ελύτης)
Μουσική: ωχρά σπειροχαίτη
ΚΑΠΟΙΟΣ
κάποιος κοιτάει μέσα μου και βλέπει ότι με βλέπει
κάποιος ακούει μέσα μου κι ακούει ότι μ' ακούει
με συναντάει το απόγευμα σε μια γωνιά του δρόμου
μαντεύοντας ποιος θα 'ναι κει κι όσα θα μου συμβούνε
κάποιος που είναι μέσα μου μου χτίζει ένα σπιτάκι
και το γκρεμίζει γρήγορα πριν να το κατοικήσω
κάποιος που είναι πάντοτε μπροστά και δε μ' αφήνει
κλείνοντας και φράζοντας το δρόμο να περάσω
κάποιος κινείται μέσα μου και ξεκινάει σαν τρένο
γεμάτος ανυπόμονους κι ωραίους ταξιδιώτες
κάποιος μου λέει πως είν' αργά και δε θα αρθούν εγκαίρως
να μας γλιτώσουν οι καλοί απ' τις κακές διαθέσεις
κάποιος μου λέει για στάσου ένα λεπτό περίμενε
στάσου να δω ποιος είσαι συ ποιος είν' αυτός πού πάμε
μα ήταν άλλος απ' αυτό που νόμιζα πως ήταν
και που' ναι πάντα μακριά από εκείνου που είναι
κάποιος θυμάται μέσα μου έναν παλιό του φίλο
τότε που πέφταν κανονιές η μια πάνω στην άλλη
κάποιος μου λέει δεν είμαι γω που γράφω αυτήν την ώρα
μα ένα χέρι ελαστικό που σπρώχνει το δικό μου
κάποιος μιλάει μέσα μου όταν μιλάω με κάποιον
και του εξηγεί πως γίνεται το κάθε τι στον κόσμο
πως γίνεται το ανώμαλο απ' το κανονικό
και ο καπνός απ' τη φωτιά πως βγαίνει γαλανόλευκος
κι απ' τη βροχή το σύννεφο πως χαμηλώνει αθόρυβα
κι αδειάζοντας πως πέθαινε επάνω από τα σπίτια
κι από την πόρτα του μυαλού μια σκέψη πως μπαινόβγαινε
αλείβοντας τα λόγια της με της μιλιάς το μέλι
ένας σκορπιός τρυπήθηκε απ' το κεντρί του μόνος
κάποιο ρολόι αδέσποτο μπερδεύοντας τις ώρες
χτυπούσε οκτώ στις έντεκα και δώδεκα στις μία
απάνω στο καμπαναριό ή μέσα στην καρδιά μου
ανοίξτε αμέσως για να μπει αυτός ο κάποιος άλλος
να μπει απ' το παράθυρο όπως μια πεταλούδα
που με κοιτάει όταν κοιτώ μέσα στον εαυτό μου
μες το δικό μου πρόσωπο το πρόσωπο ενός άλλου
(Νάνος Βαλαωρίτης, 1963)
Μουσική: ωχρά σπειροχαίτη
-
Δήμος Μούτσης - Τετραλογία (1975)
Ένας από τους καλύτερους δίσκους με μελοποιημένα ποιήματα των Καβάφη, Καρυωτάκη, Ρίτσου και Σεφέρη. Τραγουδούν Μανώλης Μητσιάς, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χρήστος Λεττονός.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι ορχηστρικό και τα μελοποιημένα ποιήματα είναι
Η πόλις
Κι αν ο αγέρας φυσά
Πρέβεζα
Είναι παλιό το λιμάνι
Ιδανικοί αυτόχειρες
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
Θάλασσα του πρωιού
Μετά την ήττα
Θρήνος για τον Άδωνι
-
Από το δίσκο του Δημήτρη Παπαδημητρίου «Τραγούδια για τους μήνες» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πραγματικά υπέροχα τραγούδια, για μένα η καλύτερη δουλειά του συνθέτη.
ΣΑΠΦΩ
Ήρθε και τρύπωσε ο Ερμής στο όνειρό μου μέσα,
Και του είπα «αφεντάκο μου, πώς χάθηκε η ζωή μου;
Και δε γελώ, δε χαίρομαι, μήτε τα πλούτη θέλω,
Μα κάποιος πόθος με βαστά, ζητάω να πεθάνω,
Τις υγρές να δω με τους λωτούς, του Αχέροντα τις όχθες.»
ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΟ (Μιχάλη Γκανά)
Όταν στα μάτια σε κοιτώ,
δεν θέλω να τα κλείνεις,
γίνεσαι νύχτα βροχερή
κι απ΄ έξω με αφήνεις.
Εγώ τον πόνο τον βαστώ,
την πίκρα την αντέχω,
κλαίω γιατί σε ξέχασα
και όχι που δε σ΄ έχω.
Τα μάτια τα ψιχαλιστά
βουρκώνουν μα δεν κλαίνε
και τα πολλά τους μυστικά
τα κρύβουν, δεν τα λένε.
Καλύτερα που δε μιλάς,
τα λόγια μας ξεχνιούνται,
όσα ποτέ δεν είπαμε
αυτά δεν λησμονιούνται.
Τα μάτια σου τα καστανά
άλλα να μην κοιτάξουν,
φοβάμαι μην ξενιτευτούν
και πάνε αλλού να κλάψουν.
ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ Μ΄ ΑΓΑΠΗΣΕΣ (Μαρίας Πολυδούρη)
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι΄αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι΄ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ΄ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου,
γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες γεννήθηκα,
γι΄ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (Οδυσσέα Ελύτη)
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ΄ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντήλι
την εκκλησούλα με το καντήλι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα.
Μές στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ (Δημοτικά δίστιχα)
Δεν είναι πόνος να πονεί, πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή, που δεν ξεφανερώνει.
Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ, μα δε διψώ, νυστάζω,
μα δε νυστάζω, ξαγρυπνώ για σε κι αναστενάζω.
Μελαχρινό μου πρόσωπο, φράγκικο μοναστήρι,
ούτε στην πόρτα φαίνεσαι, ούτε στο παραθύρι.
Πρόβαλε, φέξη τ΄ ουρανού και στέρηση του κόσμου,
το νου μου και το λογισμό, οπού μου πήρες, δώσ’ μου.
-
Νίκος Μαμαγκάκης - 11 λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου
Τραγουδούν Γιάννης Πουλόπουλος & Μαρία Δουράκη
Τραγούδι στα νταμάρια
Μπήκαμε στο τραγούδι
Χωρισμός
Ο τρύγος
Χειμωνιάτικη βραδιά
Χρόνια σε περίμενα
Άιντε και ντε
Έφυγες
Νυχτοπεντοζάλης
Το φεγγάρι βάσανο
Μαύρη και γαλάζια νύχτα
Μίκης Θεοδωράκης - Καρυωτάκης
Τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Υποθήκαι
Δημόσιοι υπάλληλοι
Για τη ζωή σου μου 'λεγες
Πάρε τα δώρα
Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρό μου
Η νύχτα μας εχώρισεν
Δρόμος
Αγάπη
Μπρούτζινος γύφτος
Όλα τα πράγματά μου
-
Έρως ανίκατε μάχαν (1985)
Μουσική Νότης Μαυρουδής
Ποίηση Ηλίας Πετρόπουλος
Τα ποιήματα του Ηλία Πετρόπουλου εκδόθηκαν το 1980 από τον εκδοτικό οίκο ΝΕΦΕΛΗ με τίτλο "Δώδεκα τραγουδάκια από την Παλατινή ανθολογία" με αφορμή κείμενα των Μελέαγρου, Καλλίμαχου, Ασκληπιάδη, Θυμοκλή, Πλάτωνος και Διότιμου.
Τραγουδούν Νένα Βενετσάνου, Κώστας Θωμαϊδης & Χορωδία.
Τα μελοποιημένα ποιήματα είναι
Το μήλο
Τα βλέφαρά σου τα μαγεμένα
Στον Αγάθωνα
Το κοπάδι
Θυμήσου
Ερωτικό
Σαν τον αυγερινό
Τα στεφάνια
Θα πλέξω μενεξέδες
Το παράπονο
Η Λαϊς
-
''ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ''
Ποίηση:Charles Baudelaire
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας
Πολλές φορές οι ναυτικοί, την ώρα που περνάνε
πιάνουν τους άλμπατρους-πουλιά της θάλασσας τρανά-
που ράθυμα, σα σύντροφοι του ταξιδιού ακολουθούνε
το πλοίο που μες τα βάραθρα γλιστραει, τα πικρα.
Μα μόλις σκλαβωμένα εκεί στην κουπαστή τα δέσουν,
οι βασιλιάδες τ'ουρανού, σκυφτοί και άχαροι πια,
τ'ασπρα μεγάλα τους φτερά τ'αφήνουνε να πέσουν
και στα πλευρά τους θλιβερα να σέρνονται κουπιά.
Αυτοί που 'ναι τόσο όμορφοι, τα σύγνεφα όταν σκίζουν.
πώς είναι τώρα κωμικοί και άσκημοι και δειλοί!
Άλλοι με πίπες αναφτές τα ράμφη τους κεντρίζουν,
κι άλλοι, για να τους μιμηθούν, πηδάνε σαν κουτσοί.
Μ'αυτούς τους νεφοπρίγκιπες κι ο ποιητής πως μοιάζει!
Δε σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά΄
μα ξένος μες στον κόσμο αυτόν που γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει απ' τα γιαγάντια του φτερα σαν περπατα...
Από ''Τα Άνθη του Κακού''
-
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης - Νίκος Γκάτσος
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία Μαρία Φαραντούρη, Νένα Βενετσάνου
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε τα αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούριο παν να δουν διυλιστήριο
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
-
gala-καρυωτακης-magic-de-spell-στον_δισκο_-κοκκινο-κομματαρα!!!!!
-
Το ποίημα του Κωστή Παλαμά "Κακή φωτιά" που μελοποίησαν τα Υπόγεια Ρεύματα.
-
H ''Αφήγηση'' του Σεφέρη που μελοποίησε ο Μίλτος Πασχαλίδης...
-
Δεκέμβρης 1903
Έχει μελοποιηθεί από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και το έχει ερμηνεύσει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κ έχει μελοποιηθεί κ από τον Σωκράτη Μάλαμα. Αν δεν κάνω λάθος... Υπέροχο!!!
-
Και το "Ο στρατιώτης ποιητής" του Μίλτου Σταχτούρη, δεν θυμάμαι από ποιον, αλλά το έχει τραγουδήσει ο κάραλης...
-
Ο στρατιώτης ποιητής έχει μελοποιηθεί από τον Γιάννη Σπανό (Τρίτη Ανθολογία).
Δεκέμβρης 1903 έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο και το τραγούδησε ο Κώστας Θωμαίδης (μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή ο τίτλος του δίσκου).
-
Δεκέμβρης 1903 έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο και το τραγούδησε ο Κώστας Θωμαίδης (μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή ο τίτλος του δίσκου).
Μήπως θα μπορούσε κάποιος να ανεβάσει αυτήν την εκτέλεση? Του Μικρούτσικου i mean... Ευχαριστώ!!!
-
''ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ''
Ποίηση : Κώστας Βάρναλης
Μουσική:Μίκης Θεοδωράκης
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
-
δεν ξερω αν εχει προαναφερθει.. ::)
η ποιητικη συλογη του Ριτσου που το μελωποιησε ο Θεωδωρακης.. :D
-
-
-
Κι εμεις που καναμε πετσί την καραβισια βρωμα στο πορτο θα κερδισουμε και παλι στα χαρτια...
Τιποτα αλλο.
-
Κωστας Καβαφης-Δεκεμβρης του 1903 ::)
Κι αν για τον έρωτα μου δεν μπορώ να πω
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
Όμως το πρόσωπο σου που κρατάω μες την ψυχή μου
ο ήχος της φωνής σου κρατάω μες το μυαλό μου
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρα μου
ταις λέξεις και ταις πράξεις πλάθουν και χρωματίζουν
σ’ όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω
-
πολύ όμορφο θέμα, ένας θησαυρός και όαση
αν και με τους ποιητές δεν τα πάω καλά θα ήθελα να προσθέσω
το Γεννήθηκα του Κ.Χ.Μυρη αν είναι σωστός ο τίτλος
σε μουσική Μαρκόπουλου και ερμηνεία Ν.Ξυλούρη
Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού
Σβήνω κυλώντας στα νερά
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
Σαλτάροντας με τις τριχιές του λιβανιού
Πήρα τον δρόμο της φθοράς
Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι του σπαθιού
Είχα τον ύπνο του λαγού
Αγνάντευα την πυρκαγιά της θεμωνιάς
Αμίλητος την ώρα της συγκομιδής
Πήρα ταγάρι ζητιανιάς
Αντάμωσα το χάρο της ξερολιθιάς
Το άλογο στ’ αλώνι να ψυχομαχεί
Πήρα ταγάρι ζητιανιάς
-
Ποίηση:Nicolau Lenau
Μετάφραση:Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική : Μ.Μήσιας-Μέρες
Αφού κι η τελευταία εχάθη μάχη,
τρείς ιππείς,επιστρέφουνε μονάχοι.
Από βαθιές πληγές,το αίμα ρέει
ζεστό, τ'άλογο σκύβει να το εισπνέει.
Από τη σέλα το αίμα τ'αναβάτου
κι από τους χαλινούς,έφτασε κάτου.
Αγάλι αγάλι τ'άλογο πηγαίνει,
αλλά το αίμα τρέχει και πληθαίνει.
Οι τρείς ιππείς πηγαίνουν πλάι πλάι,
ο ένας στον άλλο,γέρνει κι ακουμπάει.
Στο πρόσωπο βλέπουν ο ένας τον άλλο
και λένε μ'αναστεναγμό μεγάλο.
"Από μια κόρη τρυφερά αγαπούμαι,
γι'αυτό τώρα πεθαίνοντας λυπούμαι''.
"Έχω χτήματα πολλά,σπίτια,δάση
κι η νύχτα έτσι νωρίς θα με σκεπάσει''
''Δεν έχω πάρεξ το Θεό του κόσμου,
μα πόσο με φοβίζει ο θάνατός μου''.
Και καθώς με τ'άλογα προχωρούνε
τρία κοράκια,γύρω τους πετούνε.
Τους μοιράζονται κρώζωντας καθένα,
''δικοί σας οι δυό...κι ο τρίτος σε μένα!''
Χωρίς σχόλια....
-
Δεκέμβρης 1903 έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο και το τραγούδησε ο Κώστας Θωμαίδης (μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή ο τίτλος του δίσκου).
"Ο γέρος της Αλεξάνδρειας". Ιδού και το εξώφυλλο που βρήκα.
(http://img102.imageshack.us/img102/1318/geroskr7.jpg)
-
Δεκέμβρης 1903
Έχει μελοποιηθεί από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και το έχει ερμηνεύσει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κ έχει μελοποιηθεί κ από τον Σωκράτη Μάλαμα. Αν δεν κάνω λάθος... Υπέροχο!!!
Δεκέμβρης 1903 έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο και το τραγούδησε ο Κώστας Θωμαίδης (μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή ο τίτλος του δίσκου).
"Ο γέρος της Αλεξάνδρειας". Ιδού και το εξώφυλλο που βρήκα.
Αλλη μελοποιηση η μια και αλλη η αλλη.
Ο Θανος το μελοποιησε το 1983 και ο Μαλαμας το 1998 στο δισκο του 13000 Μερες.
Ειναι 2 διαφορετικες μελοποιησεις πανω στο ποιημα του Κ Καβαφη.
Το πρωτο πραγματι ερμηνευει ο Κ Θωμαιδης στο δισκο Ιχνογραφια - Ο Γερος της Αλεξανδρειας και ξαναεμφανιζεται στο δισκο του Μικρουτσικου 1997 Μικρουτσικος & Θωμαιδης Ποιηση για Μουσικη και το 2003 Ο Γερος της Αλεξανδρειας λαι Λευτερια για λιγο παψε να χτυπας με το σπαθι
-
Να 'σαι καλά mymood!!!
-
Τερμίτες
Τσιμεντένια τρένα
Δίσκος του 1986
Το τραγούδι της νύχτας
σε ποίηση του Μιχ .Μαρματάκη
Εκεί σκορπισμένη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράματα
και κάπου στο βάθος της νύχτας αστράφτεις εσύ
σε εικόνες γεμάτες περάσματα.
Αίμα στο σώμα μου και τ' όνειρο άσπρο
γυμνή ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις
Φαντάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο
αίμα στο βλέμμα μου και τ' όνειρο άσπρο
στο χρώμα μπερδεύτηκα - δεν βλέπω - μ' αρπάζεις
φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν -άσ' το.
Εκεί διαλυμένη στον ύπνο, βαμμένη χρυσή
με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα
και μ' ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
γυμνή με δικάζεις να βάλω τα κλάματα
-Να 'μαι . Φωνάζω κοντά στον καθρέφτη
γυναίκα από πέτρα με ψυχή βιασμένη
Κοιτάζω τη φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη
-Να 'μαι .Ψελλίζω μπροστά στον καθρέφτη
διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη
και κει μπρος στα πόδια μου το σώμα μου πέφτει
-Να 'μαι .Υστερίζω σιμά στον καθρέφτη
τον χτυπώ με γροθιά και με βλέπω σπασμένη.
Ξυπνώ μουσκεμένη κοντά σ' ένα κάλπικο ψεύτη.
Ξυπνώ μουσκεμένη...
Μαγική εκτέλεση με την φωνή της Νταντωνάκη
-
"Ανεπίδοτα γράμματα"
Δίσκος του 1977
Ποίηση Άρης Αλεξάνδρου
Μουσική Μιχάλης Γρηγορίου
Ερμηνεία Αφροδίτη Μάνου & Σάκης Μπουλάς
Τα μελοποιημένα ποιήματα:
1. Ανεπίδοτα γράμματα
2. Σύντροφε κοιμάσαι;
3. Άννα
4. Με τι μάτια τώρα πια
5. Ήθελε να ζήσει
6. Παραλλαγή
7. Επιστροφή
-
Δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί, αλλά υπάρχει συλλογη ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου...
-
Η ποδηλάτισσα
Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική Μιχάλης Τρανουδάκης
Ερμηνεία Αφροδίτη Μάνου
Τα μελοποιημένα ποιήματα
Η ποδηλάτισσα
Του Σωτήρος
Τα κορίτσια του Ισπαχάν
Η Παναγία των κοιμητηρίων
Το κοχύλι
Τύχη
Ο γλάρος
Σου το 'πα για τα σύννεφα
Στην ξύλινη παράγκα
Ο Αύγουστος
Ο Χαμαιλέων
Τετραλογία
Ποίηση (με αλφαβητική σειρά) Κωνσταντίνος Καβάφης, Κώστας Καρυωτάκης, Γιάννης Ρίτσος, Γιώργος Σεφέρης
Μουσική Δήμος Μούτσης
Ερμηνεία (με αλφαβητική σειρά) Χρήστος Λεττονός, Μανώλης Μητσιάς, Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Τα μελοποιημένα ποιήματα
Η πόλις
Κι αν ο αγέρας φυσά
Πρέβεζα
Είναι παλιό το λιμάνι
Ιδανικοί αυτόχειρες
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
Θάλασσα του πρωιού
Μετά την ήττα
Θρήνος για τον Άδωνι
-
Αγαπητέ κύριε Καβάφη (2005)
Μουσική Γιάννης Πετρίτσης
Τραγουδούν Αλέξανδρος Χατζής, Νέλλη Βαβάση & Γιάννης Πετρίτσης
Απαγγέλλουν Κάτια Δανδουλάκη, Γρηγόρης Βαλτινός & Μιχάλης Κακογιάννης
Λεπτομέρειες εδώ:
(http://img222.imageshack.us/img222/8913/kavafisuj5.jpg)
-
Το πιό μεστό και πιό διαχρονικό πολιτικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.
"Ηλεκτρικός Θησέας"
Στίχοι: Δημήτρης Βάρος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνευτές: Παύλος Σιδηρόπουλος, Μαρία Φωτίου
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ' το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.
Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.
Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.
Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γέμισαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας... και τα λοιπά.
Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.
Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.
Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα Νέα ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τους κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά.
Τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.
Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;
Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.
[/quote]
-
ΕΤΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!
ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!!!! Είναι από τα αγαπημένα μου!!!!! :D
-
αν και ντρεπομαι που το λεω..δεν ηξερα καν οτι αυτο το τραγουδι ηταν ποιημα..απλα το λατρευα οπως και αλλα πολλα του παυλου :P
-
Μπορεί παρακαλώ κάποιος να μου το στείλει;
-
Μπορεί παρακαλώ κάποιος να μου το στείλει;
Eγω αλλά αύριο το βράδυ..Αν μπορείς να περιμένεις πες με να στο περασω.. ;)
-
Μπορεί παρακαλώ κάποιος να μου το στείλει;
Eγω αλλά αύριο το βράδυ..Αν μπορείς να περιμένεις πες με να στο περασω.. ;)
Ναι, φυσικά, θενκς..
-
Μπορεί παρακαλώ κάποιος να μου το στείλει;
Eγω αλλά αύριο το βράδυ..Αν μπορείς να περιμένεις πες με να στο περασω.. ;)
Ναι, φυσικά, θενκς..
E αργησες να απαντήσεις και δεν το περασα ακόμα.. :P Αύριο αν είναι που δεν θα παω σχολείο..
-
Προσανατολισμοί
Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική Ηλίας Ανδριόπουλος
Κυκλοφόρησε το 1984
(http://img394.imageshack.us/img394/1733/backli3.jpg)
Και τον Μάιο του 2008
(http://img399.imageshack.us/img399/1835/backdt0.jpg)
Τα τραγούδια έχουν διασκευαστεί από τον πιανίστα Αντώνη Ανισέγκο. Το άλμπουμ με απογοήτευσε και φταίει η ανεπιτυχής διασκευή των τραγουδιών. Η υπέροχη ερμηνεία της Νένας Βενετσάνου δεν σώζει την κατάσταση. Το άλμπουμ του 1984 είναι σίγουρα καλύτερο.
Το τερραίν του παραδείσου (2006)
Μουσική, ενορχήστρωση και ερμηνεία Μαρία Βουμβάκη
(http://img221.imageshack.us/img221/9863/frontdt8.jpg)
1. Ένα κρυμμένο ποίημα (ορχηστρικό)
2. Ο στρατιώτης ποιητής - Μίλτος Σαχτούρης
3. Τροία - Νάνος Βαλαωρίτης
4. (Όταν κατέβουμε...) - Κώστας Καρυωτάκης
5. Σεμνότης - Μαρία Πολυδούρη
6. Το πέρασμά σου - Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
7. Φαντασία - Γιάννης Σκαρίμπας
8. Η Στέρνα (απόσπασμα) - Γιώργος Σεφέρης
9. Το προεόρτιον (απόσπασμα) - Δ.Π.Παπαδίτσας
10. Μυχιοθήκη (απόσπασμα) - Νίκος Καρούζος
11. Συνέντευξις - Κική Δημουλά
12. Τείχη - Κ.Π.Καβάφης
13. Το κοχύλι - Οδυσσέας Ελύτης
Αξίζει να τον ακούσετε! :)
Ο σχοινοβάτης
Ποίηση Γιάννης Ρίτσος
Μουσική Θάνος Μικρούτσικος
Τραγουδούν Κώστας Θωμαΐδης & Γεωργία Συλλαίου
(http://img241.imageshack.us/img241/9036/backvt2.jpg)
-
Νότης Μαυρουδής - Στην όχθη της καρδιάς μου
Πρωινό τσιγάρο - Άλκης Αλκαίος
Εμπιστευτικόν - Άλκης Χριστοφέλλης
Μεσαιωνικό παραμύθι - Άλκης Αλκαίος
Βράδυ - Μαρία Πολυδούρη
Κοντά σου - Μαρία Πολυδούρη
Δεύτερη γραφή - Οδυσσέα Ελύτη
Έργο για φωνή και κλασική κιθάρα
Η όμορφη νύχτα*
Το θαμμένο λιμάνι*
Ένα όνειρο δικό σου εγώ*
Χαράζει*
Ευγενικά περήφανη μελαγχολία**
Να κοιμάσαι***
Σε όπλα επίφοβα***
*Giuseppe Ungaretti - Οδυσσέας Ελύτης
**Pierre Jean Jouve - Οδυσσέας Ελύτης
***Paul Elyard - Οδυσσέας Ελύτης
Τραγουδούν ο Γιάννης Σαμσιάρης και η Σοφία Βόσσου
Δίσκος του 1984
Ο Μεγάλος Ερωτικός (1972)
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις
Τραγουδούν Φλέρυ Νταντωνάκη & Δημήτρης Ψαριανός
1.Με την πρώτη σταγόνα της βροχής - Οδυσσέας Ελύτης
2.Σ' αγαπώ - Μυρτιώτισσα
3.Μέρες του 1903 - Κ.Π.Καβάφης
4.Ποιος είν' τρελός από έρωτα - Γιώργος Σαραντάρης
5.Τα λιανοτράγουδα - από τα δημοτικά τραγούδια
6.Πέρα στο θολό ποτάμι - Νίκος Γκάτσος, από το θεατρικό έργο του Λόρκα "Περλιμπλίν και Μπελίσα"
7.Το όνειρο - Διονύσιος Σολωμός
8.Κέλομαί σε γογγύλα - Σαπφώ
9.Έρωτα εσύ - από την "Μήδεια" του Ευριπίδη σε μετάφραση Παντελή Πρεβελάκη
10.Πάθη από τον έρωτα - από την "Ερωφίλη" του Χορτάτζη
11.Κραταιά ως θάνατος αγάπη - από το "Άσμα Ασμάτων" του Σολομώντος
Γιάννης Σπανός - Ανθολογία (1967)
Τραγουδούν Καίτη Χωματά, Πόπη Αστεριάδη, Γιώργος Ζωγράφος, Γιάννης Πουλόπουλος & Μιχάλης Βιολάρης
1. Το Χριστινάκι - Βασίλης Ρώτας
2. Τρεις νέοι - Αιμιλία Δάφνη
3. Η βροχή - Τάκης Χατζηαναγνώστου
4. Ήρθες εψές - Σωτήρης Σκίπης
5. Τ' όνειρό μου πέθανε - Ναπολέων Λαπαθιώτης
6. Λυπημένα δειλινά - Ζαχαρίας Παπαντωνίου
7. Παιδί μου ώρα σου καλή - Γεώργιος Βιζυηνός
8. Χρόνια στο γιαλό - Γεώργιος Τσουκαλάς
9. Έρωτας τάχα - Μυρτιώτισσα
10. Άσπρα καράβια - Σωτήρης Σκίπης
11. Θλίψη - Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
12. Μια πίκρα - Κωστής Παλαμάς
Γιάννης Σπανός - Ανθολογία Β (1968)
Τραγουδούν Καίτη Χωματά, Πόπη Αστεριάδη, Αρλέτα, Αλέκα Μαβίλη, Γιάννης Πουλόπουλος & Μιχάλης Βιολάρης
1. Ο παλιός μας έρωτας - Ναπολέων Λαπαθιώτης
2. Τίποτ' άλλο - Ναπολέων Λαπαθιώτης
3. Η αναχώρησή της - Γεώργιος Ζαλοκώστας
4. Ο Γιάννης κι η Μαριώ - Βασίλης Ρώτας
5. Μόνο - Κώστας Καρυωτάκης
6. Στου τηλεφώνου το κοχύλι - Γεώργιος Αθάνας
7. Ένα πουλί - Τέλλος Άγρας
8. Το τραγούδι της ταβέρνας - Αργύρης Εφταλιώτης
9. Ω χαμηλώστε αυτό το φως - Μαρία Πολυδούρη
10. Πάθος - Μυρτιώτισσα
11. Το όνειρο - Γεώργιος Βιζυηνός
12. Άφιαχτο κι αστόλιστο - Κωστής Παλαμάς
Γιάννης Σπανός - Τρίτη Ανθολογία (1975)
Τραγουδούν Αρλέτα & Κώστας Καράλης
1. Σπασμένο καράβι - Γιάννης Σκαρίμπας
2. Το λέει και το τραγούδι - Λιλή Ιακωβίδη
3. Είναι ν' απορείς - Μαρίνα Λαμπράκη
4. Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι - Βύρων Λεοντάρης
5. Στρατιώτης ποιητής - Μίλτος Σαχτούρης
6. Σε είπανε Θεό - Δημήτρης Δούκαρης
7. Ο θρήνος της μάνας - Ηλίας Σιμόπουλος
8. Ιδανικός κι ανάξιος εραστής - Νίκος Καββαδίας
9. Το πέρασμά σου - Κώστας Βάρναλης
10. Πέντε ναυτόπουλα - Μήτσος Λυγίζος
11. Αν είσαι... (Πώς θες να το ξέρω) - Νίκος Καρύδης
12. Οι νεκροί - Χρήστος Κουλούρης
11 λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου (1972)
Μουσική Νίκος Μαμαγκάκης
Τραγουδούν Γιάννης Πουλόπουλος & Μαρία Δουράκη
1.Τραγούδι στα νταμάρια
2.Μπήκαμε στο τραγούδι
3.Χωρισμός
4.Ο τρύγος
5.Χειμωνιάτικη βραδιά
6.Χρόνια σε περίμενα
7.Άιντε και ντε
8.Έφυγες
9.Νυχτοπεντοζάλης
10.Το φεγγάρι βάσανο
11.Μαύρη και γαλάζια νύχτα
Σαντορίνη
Ποίηση: Σεφερη
Μουσική: Ανδριόπουλος (νομιζω)
Ερμηνεία: Μητσιάς
Πρώτη εκτέλεση Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Κύκλος Σεφέρη (1976) & Πάει η αγάπη μου (1986)
Ο Μανώλης Μητσιάς το είπε πολύ αργότερα στο άλμπουμ του Ηλία Ανδριόπουλου "Αργοναύτες" (1998)
Κύκλος Σεφέρη (1976)
Μουσική Ηλίας Ανδριόπουλος
Τραγουδούν Νίκος Ξυλούρης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη & Χορωδία
1.Εμείς που ξεκινήσαμε
2.Επιτύμβιο
3.Τρία κόκκινα περιστέρια
4.Σαντορίνη
5.Κι αν ο αγέρας φυσά*
6.Αγιανάπα Β' (Συκομουριά)
7.Το αίμα σου πάγωνε
8.Τρεις βράχοι - Απαγγέλλει ο Αλμπέρτο Εσκενάζη
9.Εδώ αράξαμε το καράβι
10.Όνειρο
11.Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας
*Έχει μελοποιηθεί - πολύ καλύτερα κατά τη γνώμη μου - και από τον Δήμο Μούτση. Υπάρχει στο άλμπουμ "Τετραλογία" και το τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς.