Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: anthrakoryxos στις 25/05/06, 16:31
-
Όλοι της γης οι σημαδεμένοι
Συναντηθήκανε σε μια παράγκα
Τη ματωμένη τους βγάλανε χλαίνη
Ήτανε νέοι, κοντά στα τριάντα
Ανάψαν τσιγάρο, χωρίς να μιλήσουν
Δειλά κοιταχτήκαν και άγρια τα μάτια
τον πόνο παλέψανε για να σκορπίσουν
που όλοι τον γνώρισαν του πήραν κομμάτια
όλοι της γης οι σημαδεμένοι
τα όπλα αφήσανε έξω απ΄ την πόρτα
τους έδωσε ο πόλεμος ψυχή κουρασμένη
και στα χαρακώματα τους λείψαν τα φώτα
τους λείψανε μάτια αγαπημένα
ξεχάσαν τα χέρια, που χάδια τους δίναν
τ΄ αφήσαν σαν μπήκανε στα μαύρα τα τραίνα
αχ και να ξέρανε, πίσω τι αφήναν
όλης της γης οι ρημαδιασμένοι
πόσο πεθύμησαν ξανά ν΄ αγαπήσουν
ξεχάσανε όμως η αγάπη που μένει
για χρόνια τους μάθαιναν τι να μισήσουν
μισούν τις κραυγές, απ΄ τους φίλους που φύγαν
τον φόβο, το κλάμα, ένα γράμμα στη λάσπη
μισούνε τις λάμψεις που τρύπες ανοίγαν
κι αυτό το κανόνι, που δίπλα τους χάσκει
Όλοι της γης οι σημαδεμένοι
Συναντηθήκανε σε μια παράγκα
με ματωμένη τους σκέπασαν χλαίνη
Ήτανε νέοι, κοντά στα τριάντα
-
Καλησπέρα...
Αυτή την φορά, το ταξίδι μας, είναι από εκείνα τα ανυπόφορα μεσ'τα τραίνα που έχουν κλέψει κάτι από την ψυχή σου, ο συριγμός της απουσίας, που αφήνεις πίσω, αποροφά κάθε δύναμη αντίστασης...Και γύρω ο τόπος ερημιά, απώλεια, αδιαφορία, φωτιά αδιόρατη και ορατή...Ύστερα ερημώνεις κι εσύ, αλλαργεύεις απ' ότι αγαπούσες, από το χθες, απ΄τις μνήμες, από τον εαυτό σου...Τρύπες στον ουρανό, στην γη και μέσα σου, τρύπες διάφανες...Άλλωστε έτσι πρέπει!! Ύστερα έχεις πεθάνει;;
Θα ήθελα πραγματικά πολύ να ξέρω από που πιάνεστε, από ποια λέξη, από ποια εικόνα, ποια σκέψη και γράφετε τόσο ουσιώδη, διαχρονικά άλλα και συνάμα "πρωτότυπα" θέματα, καθώς λιγοστεύουν συνέχεια αυτοί που ασχολούνται και προβληματίζονται μ' αυτά...
Ευχαριστούμε που μας θυμίζετε όλα αυτά και ακόμα για τον όμορφο τρόπο που το κάνετε...
-
Ετσι να μας σημαδεύεις.Έτσι.Φιλικά
-
Καλημερα καλε μου φιλε !!!!!
Όλοι της γης οι σημαδεμένοι
Συναντηθήκανε σε μια παράγκα
Τη ματωμένη τους βγάλανε χλαίνη
Ήτανε νέοι, κοντά στα τριάντα
Φανταστικος στιχος και πολυ ωραιο ολο το ποιημα σου ...
Τα σεβη μου και να εισαι παντα καλα !!!!!!
-
Συγκλονιστική καταγραφή και ''μαρτυρία'' βιωμάτων άγνωστων σε μένα μεν αλλά οικείων συναισθηματικά.
Ενας πόλεμος δεν λαμβάνει χώρα μονάχα στα χαρακώματα.
Εκεί τουλάχιστον ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός, ποιόν μάχεσαι.
Εκτός χαρακωμάτων ,όπου κάθε ''πόλεμος'' πρέπει να αποκρυπτογραφείται ως τέτοιος, ματώνουν χλαίνες και σαρκία καθημερινά...
-
πραγματικά πολύ δυνατό... δεν ξέρω αν είναι προσωπικά βιώματα η ερεθίσματα από αναγνώσεις σου, πάντως η γραφή σου είναι μεστή και δυνατή, και σίγουρα δε σε αφήνει αδιάφορο... μπράβο σου!